aan het lezen of net gelezen
- Noam Chomsky Het ware gelaat van Uncle Sam
- Albert Camus,De Vreemdeling
- Betty Mellaerts, Vurige Tongen
- Virginia Woolf, Mrs Dalloway
- Erik Verpale Luuk Gruwez, Siamees Dagboek
- Kristien Hemmerechts, Taal zonder mij
- Ed Franck,Abélard en Héloise
- Kristien Hemmerechts,Een jaar als (g)een ander
... in afwachting van aparte webpagina !
|
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
| |
zaterdag, september 04, 2004
ik wil zoveel
 De zeeën van tijd zijn voorbij. Het is weer werken geblazen. Gek genoeg borrelt de energie bruisend. Ik heb er zin in, veel zin, al moet ik na een paar dagen werken onmiddellijk toegeven dat ik niet begrijp waar die tijd allemaal naar toe gaat. Leef ik nog teveel op het ritme van de vakantie ?
Voor het vriendje en ik - beiden maanden zomervakantie achter de rug - is het ook weer zoeken. Hij moet werken, ik moet werken. De tijd is intenser. Maar er wordt toch nog genoten. De stress van het werk vindt het huisje nog niet, gelukkig.
In mijn hoofd heb ik nog altijd de naieve droom van gestructureerd werken. Je werkt een paar uurtjes hieraan, ongestoord, en dan daaraan en rond een uur of zes stop je om het eten klaar te maken. Langzaam aan - laat hé ? - begin ik te beseffen hoeveel tijd er in het huishouden steekt. Wassen, drogen, strijken, was plooien, in de kast leggen, ik heb altijd het gevoel dat ik dat wel 'even tussendoor' doe, maar dat tussendoor wordt hier een half uur, daar een half uur en onderstussen moet er toch alweer gekookt worden en afgewassen, of in het beste geval moet de vaatwasser geleegd worden.
Nog een illusie : als ik het maar goed genoeg organiseer kan ik nog meer in die 24 uur steken, kan ik nog meer werken, heb ik nog meer tijd over voor mezelf.
De waarheid echter is dat ik teveel wil doen of teveel te doen heb. Ik ben er nog niet uit welk van de twee het is.
Ik wil tijd hebben om rustig in de tuin te werken, ik wil rustig lief bij mijn vriendje zijn, ik wil heel hard werken, ik wil boeken lezen, ik wil computeren, ik wil zaliglang wandelen in deze late zomer, ik wil sporten, mijn hart uit mijn lijf lopen, ik wil taart bakken en lekker eten maken, ik wil mijn (betaald) werk goed doen en mij blijven bijscholen, ik wil ... ik wil ... ik wil zoveel.
6:49 a.m.
vrijdag, april 25, 2003
De wereld
van Kaat
is aan een tweede editie toe.
Klik hier !
10:46 a.m.
donderdag, april 24, 2003
Kaat is feeling
Ik voorspel u trouwens
dat er ten gevolge van deze oorlog
een groot intern mediadebat zal ontstaan in de VS.
Dominique Wolton, lees verder.
Pleisters op de ziel
Straks naar Lomotion. Heerlijk, zo'n tentoonstelling die tot 1 uur 's nachts open is. Dat moesten ze meer doen. Het begrip loungebar wekt alvast hoge verwachtingen op !
Zo'n avondlijke uitstapje mag wel ter verfrissing van een zware maar boeiende studiedag. "Socio-emotionele begeleiding", een mond vol is dat. Hoe ver mag je gaan in het begeleiden van mensen ? Waar zijn de grenzen van privacy ? Wat als iemand je zaken vertelt die gerechtelijk niet kunnen en daardoor anderen of zichzelf schade toebrengen ?
Ook : wat met de eigen grenzen en machteloosheid, wanneer je iemand ziet wegkwijnen en die alle hulp weigert.
Enthousiasme én moedeloosheid overviel mij. Enthousiasme omdat degelijke opleidingen je sterken in je overtuiging, in je dromen ook, in je technieken om mensen te begeleiden, om valkuilen te voorkomen.
Moedeloosheid omdat je nooit de hele wereld kan helpen, omdat hulp soms geweigerd wordt, omdat er altijd meer pijn in de wereld zal zijn dan dat er ooit oplossingen en pleisters zijn.
Reageer
2:40 p.m.
woensdag, april 23, 2003
Kaat is feeling
Ik voorspel u trouwens
dat er ten gevolge van deze oorlog
een groot intern mediadebat zal ontstaan in de VS.
Dominique Wolton, lees verder.
Op zoek naar de verloren tijd
 Terwijl mijn goeie vriend T. na weekje vakantie op zijn blog schrijft dat hij zonder drukte niet vooruit kan, blijft de slechte start mij achtervolgen en blijf ik hevig verlangen daar 'de verloren tijd' van de voorbije weken toen het lichaam rustig was en het leven was zoals het moet zijn.
Nu is het lichaam 'electrified' en één en al verlangen naar de Verloren Tijd, naar de kindertijd misschien, waar ik uren door de velden korenbloemen plukte en ze overal in huis zette, waar ik konijnenholen vond en dagenlang uitviste waarheen die hingen. De tijd, toen ik oprecht meende dat onze Duitse Herder in feite een ridder was en dat dat zou blijken als gevaar mij gemeen toelachte.
Het komt wel weer goed, de plooien raken wel weer gestreken en ik moet terug naar het normale ritme van werken, van stress, van uitdagingen, waarvan ik vreemd genoeg moet toegeven dat ik zonder ook niet zou kunnen, dat ik ook van die energie leef.
Deze avond naar het stadstheater, naar Prousts zoektocht naar de verloren tijd. Proust, die zo aandachtig leefde dat hij over één geleefde minuut bladzijden vol kon schrijven.
Reageer
8:24 a.m.
dinsdag, april 22, 2003
stresskonijn
 Ik was - na een zeer deugddoende vakantie ! - pas een kwartiertje op het werk en ik had al zin, zeg maar grote zin, om de boeken bijeen te rapen en het terug op te stappen. Binnen het kwartier werd ik door mijn collega's overrompeld met nieuwe vragen, opmerkingen, opdrachten, wijzigingen in schema's, kortom : het leek alsof de hel boven mijn hoofd losbarstte.
Nu zijn mijn collega's best lieve mensen, op een paar uitzonderingen na, en konden ze er weinig of niets aan doen. Het waren allemaal zaken eigen aan het werk maar die heel eigenaardig wel binnen het tijdsbestek van 1 kwartier vielen terwijl dat anders soms niet eens op een week gebeurt.
Gelukkig was er deze avond het theater van "Het zesde bedrijf", een monoloog eigenlijk, maar zo knap gebracht dat het driekwart uur lang geboeid luisteren was. Wie zijn publiek zo lang aan het luisteren krijgt, verdient een applaus.
Ik was vooral gelukkig omdat ik mijn hersenen even mocht verwennen. Ze hoefden niets te doen. Enkel te genieten.
Zoals je, op een luie middag de koptelefoon op je hoofd zet en enkel tonen hoort en je hoofd, je hele lichaam zelfs, zich vult met muziek. Of zoals je kan opgaan in je geliefde, waarbij de gedachten er niet meer zijn, alleen een gevoel van verbondenheid, van tweeërlei-eenërlei-zijn en niet meer te hoeven zijn en terwijl je er nog nooit zo echt geweest bent.
3 uurtjes op het werk en de hele vakantie leek al een ver verleden.
3 uurtjes op het werk en lichaam en geest schreeuwden het uit, alsof ze mishandeld werden.
Soms is dat misschien ook zo.
Daarom : lang leve de film, lang leve het theater, lang leve de muziek, lang leve de liefde !
Reageer
1:59 p.m.
Het is voor Agalev Limburg
niet gemakkelijk op te boksen
tegen een rode burgemeester-minister
met een groener imago dan de groenen zelf.
Jacinta De Roeck (Agalev) in De Morgen 22/04/2003
3:33 a.m.
maandag, april 21, 2003
Het technische geslacht
Het heeft bloed, zweet en tranen en ... cake, cola, pudding, ... gekost, maar de nieuwe site is er.
Ik heb er geen zweet of tranen voor gelaten, iemand anders deed dat in mijn plaats, zonder gegrom evenwel, met oeverloos geduld, met veel trial and error en met op tijd een drankje en een hapje.
Het seksisme vierde dus weer hoogtij. "De man" achter de computer om mij te te helpen, ik achter de kookpitten.
Het enige wat ik wist - en dat is natuurlijk gemakkelijk gezegd - is hoe ik het wilde.
Het was een korte maar hevige lijdensweg. Aanvankelijk leek het eerste probleem gewoon de FTP en de integratie van blogger in mijn site. Het duurde ons echter te lang voor we door hadden dat je in een site opgebouwd met kaders, niet in één kader blogger kon integreren, dat dat een apart HTML-bestand (of frame dus) moest zijn.
Dan maar opnieuw begonnen, zelfde lay-out maar met frames. We zijn beiden niet echt frameminded, en alles wat de browser ons liet zien was teleurstellend.
Tenslotte de meest drastisch maar veruit ook de meest praktische oplossing. We nemen de hele blogger template en brengen hier en daar wijzigingen aan. Dat leek te lukken.
Heel dit gebeuren doet mij wel over een aantal dingen nadenken :
- waarom voel ik mij - net als zovele ander vrouwen - zo onzeker als het over techniek gaat ?
- waarom barsten mannen precies van zelfvertrouwen wanneer het over techniek gaat ?
- rollen die sites van andere mensen ook zomaar uit hun mouw of kost het hen ook bloed en tranen ?
- zal ik het cyberrijk altijd maar gedeeltelijk kunnen bereizen en met een kramp in het hart moeten zien hoe anderen er hele avonturen beleven ?
Ik wou dat ik vrouwen met sites kende maar behalve een vriendin-industrieel ingenieur ken ik geen enkele vrouw persoonlijk met een site, en wie industrieel ingenieur is 'telt niet mee', want dat valt ook al niet meer binnen de normale categorieën !
Na deze zeer frustrerende - maar toch leerrijke ! - ervaring kan ik maar tot één besluit komen :
vrouwen, verenig u in cyberspace ! Laat u niet kennen !
Of klinkt dit als een verkapte kreet om hulp ?
Reageer
3:11 p.m.
Onrust
 Iedere keer ik van ritme veranderen moet - van vakantie naar terug naar het werk bijvoorbeeld - dan slaap ik de vorige nachten bitter slecht. Zo ook vorige nacht. Meestal gaat het om stress die met het werk te maken heeft, maar deze nacht kon ik de oorlog in Irak en vooral het boek van Chomsky niet uit mijn hoofd zetten.
De oorlog in Irak is al geen voorpaginanieuws meer en ook geen onderwerp meer van gesprek. De (vermeende ?) verontwaardiging lijkt ver heen. Misschien zijn mensen 'blij' met de afloop, wellicht, maar toch blijven er een aantal zaken in mijn hoofd hangen waarvan ik het eigenaardig vind dat de pers er zo weinig belang aan hecht.
Zo zijn er geen massavernietigingswapens gevonden. Zo wilde Irak tijdens de vorige Golfoorlog zijn chemische en biologische wapens wel laten controleren en vernietigen op voorwaarde dat de buurlanden, met o.a. Israël, dat ook zouden doen. Ze kregen nul op het request.
Zo hebben Amerikaanse firma's nu al miljardencontracten gekregen om Irak 'terug op te bouwen'. De Amerikaanse staatsburger mag het dan wel als 'liefdadigheid' zien, (de belastingsbetaler betaalt uiteindelijk), het zijn vooral de politiek gealliëneerde bedrijven die er groot financieel voordeel bij hebben.
Zo heeft Amerika weer controle over belangrijke olievoorraden, terwijl het genoeg olie heeft. Controle over olietoevoer betekent echter controle over de belangrijkste hefboom van de internationale economie.
Als ik Chomsky moet geloven - die het boek uiteraard voor de oorlog geschreven heeft - dan zal in Irak geen democratisch bestuur komen. Daar hebben de VS totaal geen belang bij, want democratieën zijn moeilijk controleerbaar. Gemakkelijker is het om een dictator stroman te laten zijn.
Wellicht zag Saddam Hoessein - die ik hier niet goed praat - weinig of niets in dergelijke politiek en moest hij daarom 'verjaagd'.
Wat mij ook verontrustte bij het lezen van het boek, is de macht van de media. Ook tijdens deze oorlog werd duidelijk dat men zich in de VS bewust is van de macht van de media, bewijze hier van de 'embedded media'. Chomsky haalt voorbeeld na voorbeeld aan over gruweldaden, moorden, aanslagen, vooral Latijns Amerika, die nooit de Amerikaanse pers haalden. De dood van Oscar Romero (El Salvador) werd nauwelijks vermeld.
Het ware gelaat van de VS is allesbehalve fraai.
Reageer
1:04 a.m.
zondag, april 20, 2003
citaat van kaat
Hoe zwakker
en armer een klein land,
hoe gevaarlijker het is als voorbeeld.
Noam Chomsky, Lees het volledig citaat.
Iedereen maakt al eens een fout. Ik ben ermee gestopt om steeds kritiek op anderen te geven. Laat het allemaal, denk ik, ook Alloo moet hier niet over anderen beginnen. Iedereen zijn ding in zijn tijd. En voor de rest ... laat honderden bloemen bloeien, de wereld is mooi.
Siegfried Bracke in De Morgen, 19 april 2003
Reageer
10:31 a.m.
4:40 a.m.
Aan iedereen veeeeel
paaseitjes !
4:39 a.m.
|
|
| |
|
|
|
