aan het lezen of net gelezen
- Noam Chomsky Het ware gelaat van Uncle Sam
- Albert Camus,De Vreemdeling
- Betty Mellaerts, Vurige Tongen
- Virginia Woolf, Mrs Dalloway
- Erik Verpale Luuk Gruwez, Siamees Dagboek
- Kristien Hemmerechts, Taal zonder mij
- Ed Franck,Abélard en Héloise
- Kristien Hemmerechts,Een jaar als (g)een ander
... in afwachting van aparte webpagina !
|
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
| |
zaterdag, november 30, 2002
Het is alsof ze het hadden afgesproken : plots staat de stad hier te schitteren onder witte kerstlichtjes.
De kerstmuziek is er nog niet, maar de cadeautje's liggen al verleidelijk te lonken. Ik wou er dit jaar wel eens vroeg bij zijn en kwam vandaag dan ook al met zakken vol cadeautjes thuis. Zelfs de kerstkaartjes liggen al klaar om te worden geschreven. Het vroege begin betekent vooral goed nieuws voor de vrienden, want hoe vroeger ik begin, hoe méér ik er koop. Veel ideeëen ook nog, die vooral veel tijd en creativiteit vragen. Wat ik in gedachten heb durf ik hier niet eens neer te schrijven.
Ondertussen 'groeit' het nieuwe kind dat website heet ook. Straks zijn er de vele vrije dagen tussendoor, dat lijkt mij wel een goede gelegenheid om het kind boven de doopfont te houden.
Gisterenavond was er nog Stukavond in de vorm van cinema Zed. De film lovers speelt zich geheel in Parijs af. Een sombere en soms poëtische film, liefde op het eerste zicht, liefde ondanks alles. Liefde tussen een volwassen vrouw en een man die maar niet volwassen wil worden. Voor dit laatste krijgt hij van mij veel punten realisme ! Tragisch ook : Dragan blijkt illegaal in Frankrijk te verblijven en van het dogma 'liefde over wint alles' blijft niet veel over. De politie komt, hij wordt opgepakt en plots wordt die liefde gedevalueerd naar niet-relevant.
Is liefde relevant ?
1:31 p.m.
6:43 a.m.
Een onbeschreven dik boek gekocht. Met linnen kaft, met garen ingebonden, zo groot als een kunstboek, met zwaar papier. Wat het is, laat staan wat het worden zal, weet ik zelf nog niet.
In kaligrafische letters heb ik de namen van mijn vrienden geschreven. Op de eerste bladzijde. Daarna krijgen ze elk tien blanco bladzijden. Alles wat mij herinnert aan hen komt erin. Kleuren, ticketjes, stukjes stof, titels van boeken en cd's, anekdotes ... en bovenal : een ideeënboek voor cadeautjes. Want ja, het is weer begonnen : de jacht op cadeautjes is open.
Een heus werk, maar ik ben alvast gewapend !
kaatHoi, wie is hier ?
2:46 a.m.
woensdag, november 27, 2002
De wereld was vandaag tot ontroerends toe mooi ! Yves De Pauw heeft lef voor zo'n jonge acteur te zijn. Veel lef. Met amper een anderhalve meter tussen hem en het publiek begon hij er aan, een uur lang, een monoloog over alledaagse feitjes en filosofische onderkantjes, over leven, over dood, over tragiek, over de humor tussen dood en tragiek. Heerlijk was het !
Wat zou er gebeuren
denkt ge
als er op een goeie dag
een koe werd geboren
met inzicht.
Een koe die het runderenleven ziet zoals het is
en die daarover andere koeien wil inlichten.
...
wat zou er
op een goeie dag
met zo'n koe
gebeuren,
denkt ge
...
We waren nog maar net de zaal uit of we werden buiten getrakteerd op een ware percussieack van cirkusinbeweging. Nou, zij waren niet de enige die aan het bewegen waren, het publiek begon al mee te wiegen en je kreeg warempel zin om je hele lichaam op het ritme af te stemmen. Reuze aanstekelijk !
Ik had net tien minuten tijd om naar het volgend event te rennen en dat was de film Thomas est amoureux. Thomas is een dertiger die aan agorafobie lijdt en enkel via de pc menselijk contact heeft. De film is een opeenvolging van contacten die Thomas met verschillende personen heeft. Thomas zelf komt nooit in beeld, je ziet enkel wat hij ziet, het computerscherm dus. Er zaten goeie dingen in, leuke futuristische knipoogjes maar door aangehouden ritme van 'gesprek met x,y,z' werd het wel een beetje voorspelbaar en bij tijden saai. Het concept van een allesoverheersende Big Brother, hier zijn 'Verzekering' die hem als het ware in de luiers legt, voedt en ook controleert, geeft te denken. Die toekomst is misschien niet zo ver weg, het infantiliseren van de (bange) volwassene, het tegemoet komen aan elke gril, mits hij genoeg betaalt. Het eind was voorspelbaar en missschien net iets te braaf : door de verliefdheid overwint hij zijn fobie en gaat buiten. Eind film.
Op het eind van mijn cultuurfeestje stond tenslotte, weerom Flip Kowlier !
Ja, ik heb heimwee !
2:59 p.m.
dinsdag, november 26, 2002
Hoe kraak je een site met een log-in ? Ik heb er geen kaas van gegeten, maar als ik ergens hoor dat het gebeurd is, dan zijn mijn oortjes wel heel aandachtig en ben ik plots een eendimensioneel mens : alle zintuigen gericht op informatie !
Je bekijkt de broncode, je zoekt de documenten naarwaar verwezen, eenmaal gevonden zet je er een decodeerprogramma op (te vinden op het net, het gemakkelijkste is gewoon trial and error tot je plots wel wat woorden krijgt en dan nog wel in je eigen taal) en hup het is gedaan. Tenminste zo is de theorie.
De logica zegt dat dit inderdaad redelijk is, maar er zijn problemen. (Lees : mij lukt 1 schakel (nog) niet.)
Feit is : in mijn omgeving is iemand er in geslaagd.
Alleluia, het ging niet over uw en mijn bankrekening, de inbreuk betrof geen allerintiemste of staatsgevaarlijke informatie. Maar toch.
17 jaar is de jongen in kwestie. Een normale schoolganger, die zich doodleuk een weekendje over de kwestie boog.
Ik moet dringend weer 17 worden ...
en vooral : dringend programmeertalen bijhouden !
Deze stad wordt voor de rest altijd maar beter. Vandaag was het studentenrestaurant omgetoverd in een Mexicaanse oase : cactussen alom, de kassiersters met sombrero en poncho. Leuk tijdens zo'n donkere winterdagen. Even op reis tijdens je (ook al Mexicaanse) maaltijd.
Morgen wordt het trouwens nog leuker, de hele dag gratis cultuur allerhande: concerten (oa Flip Kowlier, Buscemi, Robert Mosuse) films met zelfs een gratis ontbijt, theater, workshops en ga zo maar door. Jammer dat ik nog een beetje moet werken, anders ging ik voor de volle 18 uur. Dus morgen : cultdag !
kaat Hoi, wie is hier ?
12:38 p.m.
maandag, november 25, 2002
Wij zullen lang leven
ook al leven wij kort als een voetstap.
Hans Andreus
Opnieuw samen met 'de vrienden' : dat allegaartje van mensen van allerlei aard en leeftijd. Het werd een rustige avond, de winter had zich in onze lichamen genesteld en dat zag je meteen. We schuilden onder een dekentje in de zetel, de poes op de schoot, er werd bij elkaar gekropen en er was enkel het kaarslicht en in de verte Frank Sinatra.
Mijn oog viel op de collectie poëzie : een verzameling liefdesgedichten, veel Engelse dichters, Hans Andreus. Buiten was het donker en kletterde de regen. Hier binnen zaten wij samen, zoals al zoveel tesamen. Nu eens stiller dan anders. B. las voor uit Auden, het gedicht dat nog bekender werd door Four Weddings and a Funeral. Dood. Niet onbekend.
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Ik kon alleen denken : wij, wij zullen lang leven, al is ons leven kort als een voetstap. Wij zullen verder leven in elkaars herinnering, in de warmte die wij voor elkaar koesteren.
Meteen werden ook afspraken gemaakt voor de komende maanden. Etentjes, een winterwandeling, het kopen van kerstcadeautjes, de sleep-in (waar halen we zoveel matrassen ?), het samen kijken naar ouderwetse kerstfilms zonder kleur.
De winter is welkom.
kaat Hoi, wie is hier ?
1:33 p.m.
zondag, november 24, 2002
een welopgevoed katholiek meisje
Toen er gisteren een drankje uit de drankautomaat rolde, na inworp van een euro welliswaar, besefte ik plots dat ik 'dank u' had gezegd.
Wie nu nog zegt dat opvoeding tot niets leidt ?
Muis in Noord-Frankrijk
Omwille van de heel moeilijke voorbije week mocht een mini-weekendje naar Noord-Frankrijk combi West-Vlaanderen wel. Het lieve lijf mocht ook wel wat, want het knaagdier dat zich vorige maandag in de arm had gevestigd heeft nieuwe oorden gevonden : alle leden en ruggewervels moeten er aan geloven. Pijnscheut hier, pijnscheut daar, het knaagdiertje doet goed zijn werk en houdt mij wakker maar ook minder recht.
Er kan er mij maar eentje helpen en dat is Fox Mulder, want dit is toch wel een X-file : een parasiterende muis in het lijf !
Hip hip hoera Frankrijk evenwel, want daar hebben ze chocolade met smarties in, witte chocolade met coco in, bananasplit in potjes (een soort chocomoes met banaan, klonk mooier dan het was), en kaasjes zoals je ze nergens anders in zo'n getale vindt.
Mijn Westvlaamse entourage deed ook behoorlijk deugd, en ik had al onmiddellijk weer zin om 'min moaten' te zingen. Hoi Flipke ! !
kaat
Hoi, wie is hier ?
8:07 a.m.
woensdag, november 20, 2002
Het computerlichaam
Ik had al eens gelezen over een muisarm, maar dat het diertje ook aan mijn lijf zou knagen, dat had ik niet verwacht. Ik blijk, net zoals waarschijnlijk menig rechtshandig pc-gebruiker, naar rechts af te zakken, steunend op de pols, met twee welgetrainde maar overbelaste vingers.
Hoe dan ook, vanaf nu alleen maar een rechtzittende kaat, netjes op de (juiste !) stoel, rug ondersteund en met ... geloof het of niet : pauzesoftware. Een kleine Big Brother die mijn gedrevenheid binnen de perken wil houden.
Meteen ook een weekendje Parijs geboekt. Mooi excuus om niet achter de pc te zitten !
Have a Kaat and smile
Mild Green Kaat Liquid
Wil je toch in de politiek maar heb je geen PR-bureau om je imago te verkopen ? sloganize je naam en zie maar welke slogan je 't liefste is. Leuk !
kaat
Hoi, wie is hier ?
2:25 p.m.
dinsdag, november 19, 2002
Grote emoties
De dag begon heerlijk met oogsnoepjes. Op het net staan echt ook artistieke pareltjes. Meteen weze het gezegd : je hebt er wel een kabelverbinding voor nodig en toch nog (wat kabelgebruikers misschien niet meer kennen !) geduld. Maar eenmaal je binnen bent in een wereld waarin Zen en de westerse traditie elkaar ontmoeten ben je verkocht aan pure verwennerij voor het oog én relaxatie voor de geest. Als er al zoiets zou bestaan als internetmeditatie, dan zou "Partout-Everywhere" er zeker dicht bij zijn !
Dinsdag en getrouw de avond van mensen en ontspanning. Deze keer geen etentje hier maar een uitstapje naar 't Stuk voor de filmklassieker "Death in Venice".  . Deze film van 1971 blijft boeien. Hij heeft een ontzettend traag ritme maar dat is nodig om volop te genieten van de sterke emoties en de prachtige fotografie. Mahler, die ik ken door het liefste vriendje als de componist van de 'grote emoties' begeleidt bijna de hele film.
Een film van grote emoties is het anders wel : hoe de liefde (of is het de verliefdheid ?) je kan kwellen maar ook kan verheffen tot een geluk dat niet te evenaren is, hoe alleen al de blik van je geliefde je hele leven zin kan geven, door één blik, hoe je hart getormenteerd kan zijn door het onvervuld verlangen. Anderzijds : bestaat het geluksgevoel van Gustav juist niet in dat verlangen dat onvoldaan is ?
Gedurende heel de film wisselt Gustav geen enkel woord met de jongen van zijn verlangen. De communicatie beperkt zich tot een blik na elkaar, een blik die dan nog nauwelijks een glimlach evenaart maar bijna niets meer prijsgeeft als 'ik zie jou'.
Zo'n blik is natuurlijk sterk : ik zie jou, jij bestaat (voor mij).
Dat er geen enkele communicatie is tussen beiden, is de relatie des te spannender en gewichtiger. Ze leeft immers buiten de realiteit. Eenmaal getoetst aan de realiteit zou ze inboeten aan mysterie en zou ze in het geval van Gustav en de jongen in de duisternis van verwerpelijkheid wegkwijnen. Een oudere man en een jongen ! Ook de dood van Gustav is dubbel. Is hij verlost van zijn verlangen ? Of wordt hij juist gestraft ? Wat betekent het laatste gebaar van de jongen die naar de verte van de zee wijst, waarop Gustav iets wil teruggebaren, maar ineen zakt ?
Natuurlijk zit zo'n verhaal vol lagen. Gustav is ten einde raad, zijn leven lijkt totaal ineengestort en hij voelt het gewicht van zijn leeftijd. Ouderdom, zo wordt in de film gezegd is onkuisheid, de kuisheid is er bij de jeugd.
De jongen waar hij zo verliefd op wordt en waardoor hij geobsedeerd is, kan evengoed zijn verlangen naar zijn eigen jeugd zijn, naar een nieuw begin, naar dat moment in het leven, waarin alles nog mogelijk lijkt te zijn.
De film gaat evengoed over eenzaamheid, de confrontatie met mislukking en dood.
Hier is de film getoond binnen het kader van het Holibifestival. Eigenlijk is dat jammer, want de film is groter, veel groter dan dat.
kaat
Hoi, wie is hier ?
1:52 p.m.
maandag, november 18, 2002
The adrenalin rush
De combinatie van koorts en chemicaliën heeft zo zijn effect bij mij. Mijn hersenen hebben zo'n hun eigen chemie. Drink ik een half glas wijn, dan voel ik het binnen de kortste keren duizelen en val ik in slaap. Vandaag geen wijn dus maar mijn eigen oorlogsvoering tegen Meester Griep. Ik veronderstel dat ze het daar in mijn lijf nog aan het uitvechten zijn, want ik voel mij beter dan normaal. 7 uur aan een stuk gewerkt en tijdens de middagpauze doodleuk doorgewerkt aan de pc (nog een uurtje dus !). Mijn hersenen leken wel een megaprocessor te hebben.
De geschiedenis van Israël/Palestina, wat nu eenmaal mijn onderwerp is deze 4 maanden vloog in flitsen aan mij voorbij. Voor en achter, data, jaartallen, van hier naar daar, no problem: de hersenen stonden scherp.
Ik zal wel meer dan de gebruikelijke 10 procent hersenen gebruikt hebben.
En voor wie in mij een potentiële junkie ziet, nee hoor : langer dan een dag doe ik zoiets niet. Als een griep niet met zo'n middelen in één dag te overwinnen is, heeft hij gewonnen en krijgt hij zijn zieke kaat.
Wie nog een goede film op video wil zien wil ik Swordfish met Oscarwinning Halle Berry en Johan Travolta aanraden. The adrenalin rush of the year staat er. Alleen volgend antwoord stelde mij teleur : "hoe doe je dat, de mainframe van het leger kraken in 60 seconden ?" (Iets wat altijd heel gemakkelijk is in een film en altijd uitloopt op "access accepted"). "Ik zie het gewoon", zei de hacker.
Nou ja, dat is natuurlijk ook een uitleg. Je kijkt op je scherm en je ziet het antwoord.
Of zou die man geveld geweest zijn door een nog veel straffere griep en dito medicatie gebruikt hebben ?
kaat
Hoi, wie is hier ?
2:25 p.m.
zondag, november 17, 2002
Twee donsdekens en al evenveel plaidjes, kippensoep en lieve mensen om me heen : het heeft allemaal niet geholpen. Meester Griep Heerst en woedt zijn gevecht met mij uit. Smerige truukjes als koorts en de bibber over het hele lijf.
Een hatelijke 'lazy sunday' dus, want behalve 145 blz. gelezen en een paar korte bezoekjes aan 24hourcafé is er vandaag niets leuks gebeurd.
Vanuit het bed genoten van flink wat Jazz van Chet Baker en de onovertroffen Dinah Washington. Mad about the boy en dan Cry me a river.
Hoe dan ook, vandaag beperkte het leven zich tot de paar vierkante meters van het bed en een paar uitstapjes naar deze cyberworld.
Meteen ook in een flits van koorts gemerkt hoeveel gaten er in het gebruikte netwerk van de collega's zitten. Oei oei oei. Het hoofd werd er alleen maar nog duizeliger van.
kaat
Hoi, wie is hier ?
11:38 a.m.
zaterdag, november 16, 2002
Ondanks de goede kritieken van mijn webcollega Buffie vond ik Insomnia teleurstellend.
Het verhaal zit zo : een door Interne Zaken verdacht politieman gaat met zijn collega naar Alaska om aan de druk van het onderzoek te ontsnappen. De reden van hun vertrek uit LA is dubbel : het oplossen van de moord op een tienermeisje in het verre noorden én het vermoeden dat de meereizende collega de gereputeerde maar verdachte politie-agent in de compromitterende situatie zal vinden.
De verdachte politieagent hier Dormer (Al Pacino), die als nieuwe collega Ellie (Oscarwinning Hillary Swank) krijgt.
In een poging om de moordenaar uit Alaska te snappen, schiet Will Dormer (Pacino) zijn collega per ongeluk neer. Deze heeft nog net genoeg kracht om zijn collega met alle schuldgevoel van de wereld te beladen, geen ongeluk maar pure noodzaak zegt deze stervende agent. Want alleen hij kon Dormer in problemen brengen.
De moordenaar heeft echter ook de schietpartij gezien en wil het op een akkoordje gooien met Dormer : het gaat tenslotte twee maal om een ongeluk, zo zegt Walter Finch (Robin Williams, nu eens niet grappig maar bloedernstig !).
Waren zijn eerste nachten in Alaska enkel slapeloos omdat de zon daar in de zomer niet wijkt, nu heeft hij zorgen genoeg om nooit meer de slaap te vatten, wat meteen de titel verklaart.
Vervolgens zou de film spannend moeten zijn : wordt Dormer ontmaskerd ? Verraadt de tienermoordenaar hem ? Blijft hij kiezen voor gerechtigheid met meteen een streep onder zijn carrière ?
Het moet wel Amerika zijn om zo'n einde te verzinnen : hij kiest resoluut voor de gerechtigheid (waagt zijn leven voor Ellie) en sterft in deze strijd.
Al wat origineel is aan deze film komt uit de oorspronkelijk Noorse film uit 1997 : het monumentale gebergte, de voor ons onbegrijpelijke seizoenen zonder nacht, de kracht van het vergaren van boomstammen op het water.
Meer was er echter niet aan te zien.
Gevecht om de genen van mijn kind !
Wat de nieuwe site (dit is het kind dus !) betreft zijn mijn vrienden bijna in oorlogstoestand : zij die zeggen dat ik verder moet schrijven in HTML en daar uitzonderlijk koppig in zijn en zij die iets milder zijn en Frontpage ook kunnen smaken.
En ik ? Ik heb het nog niet uitgemaakt. De site is klaar voor publicatie. Het kind kan geboren worden.
Of ook niet. Het is er mee zoals die oude Doscommando's waar je kon kiezen : abort, retry, enter ? Alleen van die laatste ben ik niet zeker. Wie nog die oude tijd kent mag het mij zeggen ! Goeie raad in dit dillema is anders ook dik welkom !
kaat
Hoi, wie is hier ?
1:50 p.m.
vrijdag, november 15, 2002
Kaat is feeling 
De week mocht dan al beginnen met een dag vakantie, ze was des te sneller voorbij. Zo snel zelfs dat ik mijn plannen om naar het huiselijk front te gaan heb moeten laten varen.
Gisteren naar Romeo & Julia van MusicaHall geweest. Menig mens zal misschien jaloers zijn : een job waarbij je verplicht wordt naar een musical te gaan, maar zelf vond ik er niets aan. Het VTM-gehalte was groot, nog groter zelfs toen bleek dat het beginlogo zich zowat bediende van alle VTMkleuren : hemelsblauw en enkele lijnen rood en geel. Zou het toeval zijn ? Ik vrees van niet.
Misschien ligt het ook gewoonweg aan mezelf : al die pathetische romantiek doet het niet met mij. Ik kon alleen maar denken : maak er een eind aan, en ik weet dat dat weinig romantische gedachten zijn.
Een Romeo en Julia zoals daar gepresenteerd doen mij juist wanhopen bij dat concept van liefde. Allesopslorpend, versmachtend, op leven en dood, redeloos.
Nee, het is niet aan mij besteed.
Blijkt dat ik deze week weinig tijd aan deze weblog besteed heb en dat komt natuurlijk door de zwangerschap van dat andere kind, de nieuwe website. In het ontwikkelen leer ik : problemen zijn uitdagingen. Het gaat ook veel vlugger dan ik denk, het kind zou wel eens een Sinterklaas dan wel een kerstkind kunnen worden, maar de snelheid waarmee alles gaat doet ook teniet aan de uitdaging. Het gaat te vlotjes, het verliest fun.
Straks trek ik nog maar eens naar een film met de toepasselijke titel Insomnia. Het is iets wat mij de laatste weken wel veel overkomt, zij het dat ik er gelukkig geen last van heb en alleen maar in mijn bed lig te 'wachten' tot het weer dag is en ik er opnieuw kan aan beginnen.
Alternatieven zijn er gelukkig ook. Oef !
kaat
Hoi, wie is hier ?
12:33 p.m.
maandag, november 11, 2002
We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved and were loved, an now we lie
In Flanders fields.
John McCrae (1872-1918)
Kaat is feeling
Heerlijk, zo'n extra dagje vrijaf !
Morgen mag er trouwens ook wel zijn, want dan doen we aan 'teambuilding' op het werk, we beginnen met een reusachtig ontbijt, dan wordt het even ernstig en we eindigen met workshops. Ik heb uiteraard sport gekozen en naar verluidt wordt dat een waar circuit !
De rest van de dag bestond er afspraakjes te maken en bevestigen én voor de laatste keer HTML. Morgen een leuk etentje en ook weer een theater toegevoegd aan de agenda : 'Jan, mijn vriend', van het Bronxtheater.
Nu ik aan Frontpage begonnen ben, is het inderdaad een waarheid als een koe : je hoéft niets van HTML te kennen, maar de voldoening van dat programma de baas te zijn is wel niet mis !
Een nieuwe leuke opdracht is nu het nemen van honderden digitale foto's en ze te bewerken. Uiteraard komen ze niet allemaal op de site, maar het feit alleen al van foto's te moeten maken die 'met mezelf te maken hebben' zonder dat ik erzelf op sta is een hele opdracht ! Het is werkelijk fun !
Op de 'nieuwe' (nog niet gepubliceerde dus) site staat ook een stuk met citaten uit de krant. De nieuwe site is gedurfder dan deze, want meer gekleurd !
Nog anderhalve maand zwangerschap en het is zover !
kaat
Hoi, wie is hier ?
8:24 a.m.
zondag, november 10, 2002
Kaat is feeling
De wekelijkse etentjes zijn een waar succes, het hele kalenderjaar is al volgeboekt. Het ligt zeker niet aan mijn kookkunst, want ik ben een pure beginneling. Deze morgen trouwens een behoorlijke vaststelling gedaan : de combinatie van veel achter de pc te zitten met als afwisseling achter de kookpotten te staan in een poging - ook al op een jaar - behoorlijk beslagen te worden in het creeëren van verrassende recepten is nefast voor het lichaam !
Dat bleek deze morgen nogmaals in de fitness, het leek wel of al die machines schreeuwden : 'het is OF sporten OF achter de kookpotten en de pc' !
Het liep anders wel goed hoor, met de nadruk op 'lopen', want dat is toch nog altijd de heerlijkste sport die er is : je ziel uit het lijf lopen ! Evenwicht is er voorlopig evenwel niet, dus heb ik meteen in mijn agenda heel wat meer sportactiviteiten gezet, te samen met de (ook al meer) culturele activiteiten waarmee ik mijn agenda ook wil vullen.
Zoals vanavond bijvoorbeeld : Jazzzzz in 't Stuk.
Wie tijd teveel heeft mag er altijd aan mij geven ! Je stelt zelf maar de ruil voor !
kaat
Hoi, wie is hier ?
9:31 a.m.
vrijdag, november 08, 2002
Net terug van de overheerlijke film
Lucia y el Sexo
Het verhaal zit vol symboliek en esthetiek, vol oerkrachten als seksualiteit, levensdrang, erotiek, en dood(wens).
Het is een film in laagjes, dan weer loopt het verhaal vooruit, dan weer achteruit, dan weer volgt de film het verhaal van de schrijver (hoofdpersonage), dan weer volgt het het leven van een personage. Het loopt nooit rechtlijnig, of : zoals de schrijver het zegt : er zijn twee voordelen aan het verhaal : het stopt niet, ergens is een gat en je kan in het midden weer beginnen. En als je wil, kan je het ook veranderen.
Het deed mij continu denken aan mijn grote liefde voor Dostojewski en wel om dezelfde redenen als waarom ik van deze Rus houd : de mens in al zijn facetten, geen ideaal, niets gemaakt, mens in zijn grootheid, zijn verlangens, zijn liefde, zijn bedrog, zijn kleinzieligheid en bovenal : zijn levensdrang. Een mens die altijd weer opstaat, no matter what, of om het met Dostojevski te zeggen : ik zal deze levensbeker uitdrinken, tot op de bodem !
Levensdrang !
Zo groot hier dat ik het spijtig vind dat een mens überhaupt slapen moet !
Leven !
En dat leven werd nog eens gevierd in de knappe Stukbar,
kaat
Hoi, wie is hier ?
2:18 p.m.
woensdag, november 06, 2002
De week loopt weer hard, zo hard dat ze alweer bijna vaarwel zwaait !
Mooi begon ze anders wel. Maandag stond een poëzie-avond op het programma met als thema 'aan de rand van dood en leven'. Poëzie afgewisseld met live pianomuziek. Centraal stond het gedicht van de Coninck, "de plek" :
"Er is niets te zien, en dat moet je zien. "
Dood verdraagt blijkbaar geen humor, want ondanks het bestaan van humoristische poëzie over de dood, was de sfeer er zwaar en geladen. De gasten van het College waren allemaal in zwart kostum en zo ook de voorlezers, wie troost zocht mocht dus ver gaan zoeken !
Troost hadden we niet nodig, maar wel het volle leven van 't Stuk, nu met K, en een prachtige nieuwe bar waar op zondag live jazz gespeeld wordt ! Mijn liefde voor deze stad (en enkele van haar bewoners !) blijft groeien !
kaat
Hoi, wie is hier ?
12:08 p.m.
zondag, november 03, 2002
Halloween
Het HalloweenFest was zo denderend dat ik dagen nodig had om terug normaal te functioneren. Gelukkig stond er vandaag maar één ding op het programma : genieten van de zondag, het herfstweer (vanuit mijn biotoopje dan, prachtig zicht op enkele bomen !) en massa's kaarsjes.
Ondanks de plannen om veel te lezen is het toch weer een dag vol computering geworden. Veel kan je hier (weeral !) niet van merken en dit om de simpele reden dat ik de foto's van de HalloweenFest heb bewerkt met geen ander doel dan ze zo vlug mogelijk naar de Griezels te sturen.
Het gebeurt zelden dat ik bang ben mijn eigen vrienden, maar donderdagavond was het wel zo. Er lag iets bevreemdends in heel hun houding en blik. Ze speelden natuurlijk hun rol, maar waren er zo goed in dat het hele huis er bijna kil van werd. De kostums & make-up waren zo overtuigend dat de langskomende kinderen (zelf verkleed) van pure schrik de eerste seconden niet konden zingen.
Snoep kregen ze wel, al ben ik er zeker van dat ons Huis de hoogste prijs gehaald zou hebben.
It was horrorhouse !
kaat
9:06 a.m.
|
|
| |
|
|
|
