aan het lezen of net gelezen
  • Noam Chomsky Het ware gelaat van Uncle Sam
  • Albert Camus,De Vreemdeling
  • Betty Mellaerts, Vurige Tongen
  • Virginia Woolf, Mrs Dalloway
  • Erik Verpale Luuk Gruwez, Siamees Dagboek
  • Kristien Hemmerechts, Taal zonder mij
  • Ed Franck,Abélard en Héloise
  • Kristien Hemmerechts,Een jaar als (g)een ander

  • ... in afwachting van aparte webpagina !



























 
Archives
<< current













 




























de wereld van kaat
 
dinsdag, december 31, 2002  
Kaat is feelingThe current mood of dewereldvankaat@hotmail.com at www.imood.com

citaat van kaat



Voorspelling (bij het nieuwe jaar !)

Wij zullen binnenkort dit land niet meer herkennen:
alle sigarenwinkels zijn failliet gegaan
cafés en slijterijen rekken hun bestaan
met vruchtensap en frisverkoop en dat is wennen.

Alom doet men aan ziekentroost en plicht beseffen,
geen mens is overspelig meer of tegendraads,
iedereen respecteert de wet en kent zijn plaats,
er zijn al plannen om de politie op te heffen.

Alles zal anders worden… mits wordt nagekomen,
wat men zich in nieuwjaarsnacht heeft voorgenomen.

Jan Boerstoel, 'Altijd het niemandsdier', Bert Bakker/Amsterdam 2001

kaat



4:10 p.m.

maandag, december 30, 2002  
Zaken die voor het nieuwe jaar nog moeten afgeraken


  1. recensie boek "Ouder worden is een kunst", van Miel De Keyser met daaraan gekoppeld een interview met de auteur en het schrijven van een artikel

  2. een artikel over kindermishandeling, annex recensie "Ik had geen naam" van Dan Pelzer, annex een interview en ik weet nog niet eens met wie !

  3. een artikel over jongeren en symbolen, geschreven op het niveau van een 14-jarige (dat laatste bezorgt mij !)

  4. een recensie over "Met een naam en gezicht"


  5. Dat is wat af (zou ?) moeten tegen het nieuwe jaar. Ik durf geen lijstje maken van de rest.

    Werken dus ! Work work work work work.
    (gelukkig kan ik erbij zeggen : I love it !)

    3:53 a.m.

    zondag, december 29, 2002  
    Kaat is feelingThe current mood of dewereldvankaat@hotmail.com at www.imood.com
    citaat van kaat



    In een tijd van allerlei lijstjes en top tiens en honderds, wou ik wel eens een lijstje maken over hetgeen ik dit jaar geleerd heb en wat ik wil vasthouden voor 2003. Ik wou er een top tien van maken, maar dat is niet gelukt. Ik ben blijven steken bij nummer acht. Het klinkt een beetje prekerig maar eigenlijk is het preken tegen mezelf.
    Ik vraag mij af of ik na zes maand dezelfde lijst zou maken.

    1. Relaties moeten wederkerig zijn. Sommige mensen zuigen al je energie op en zijn niet te helpen. Het enige wat ze vragen is jouw energie, het enige wat ze je geven is de frustratie dat het nooit genoeg is.

    2. Niet tegenstrijdig maar op tweede plaats : investeer in je relaties, beschouw ze nooit als evident, vrienden zijn het belangrijkste in je leven.

    3. Draag zorg voor je lichaam en je leven. Zowel op fysiek als op mentaal niveau. Vis uit wat je goed doet en wat je lichaam en je geest belast. Maak werk van wat je goed doet en elimineer of reduceer zoveel mogelijk zaken die je fysiek of mentaal ongezond belasten.

    4. Open je geest zo wijd mogelijk, proef zoveel mogelijk van het leven en laat geen enkele weg uitgesloten te zijn. Durf kritisch zijn, durf jezelf en anderen in vraag stellen, maar wees bovenal eerlijk.

    5. Wees wereldburger, tracht andere culturen en religies in hun schoonheid te zien. Gooi het kind met het badwater niet weg.

    6. Proef zoveel mogelijk cultuur en ga bij voorkeur naar dingen waar je niét naar toe zou gaan, lees dingen die je niet onmiddellijk zou lezen. Zoek een goed cultuurhuis dat kwaliteit aanbiedt boven commercialiteit.

    7. Beoordeel nooit iemand op wat hij doet, wat hij heeft of wat hij ten aanzien van de buitenwereld voorstelt. Wacht ten minste een rustig gesprek af, leer iemand individueel kennen. We spelen allemaal onze rollen.

    8. Laat nooit één iemand het centrum van je leven zijn. Laat het leven zelf je centrum zijn. Niemand kan al jouw interesses delen, wanneer je je leven enkel met één iemand deelt, wordt is het gevaar op een te knellende of overvraagde band te groot. Je stelt je ook te kwestbaar op.



    American BeautyOndertussen kijk ik hier naar American Beauty, toen de film uit was en ik hem in de bioscoop zag vond ik hem maar niets. Nu, zoveel jaar later vind ik hem goed en vooral herkenbaar. Een midlifecrisis is nog niet aan mij besteed, maar ik kan zo gezichten op Annette Benning en Kevin Spacey plakken. Ook de jongeren zijn herkenbaar. Heel erg zelfs.
    Ik hoop dat de "herkenning" niet betekent dat die middlelife dichterbijkomt. Al is dat wel zo, mathematisch toch.


    kaat





    3:20 p.m.

    zaterdag, december 28, 2002  
    Kaat is feelingThe current mood of dewereldvankaat@hotmail.com at www.imood.com



    Abdicatie

    God is de mensheid beu. Om het met de woorden van paus Johannes Paulus II te zeggen: "Erger nog dan oorlog en hongersnood is het zwijgen van God, die zich niet meer laat zien en die zich lijkt te hebben opgesloten in zijn hemel, alsof hij misselijk is van het menselijk gedrag." De uitspraak deed de met pelgrims gevulde zaal sidderen. God zit dus een beetje te mokken. Ik kan mij daar iets bij voorstellen, maar de openbaring komt ongelegen: de os en de ezel zijn al uitgerukt naar kerken en paleizen, naar ambassades en fermettes. Crooners met hun nieuw vracht kerstliederen zijn niet meer te houden. (…) Wat hebben we misdaan ? Het is waar, vrede en geluk zijn niet de sterkste kanten van de mens. Maar diep in de vorige eeuw was er Dachau en Stalingrad, later Rwanda en de Balkan en toen hebben we God ook niet gehoord. Je mag toch hopen dat het opperwezen niet onderhevig is aan trivialiteiten als de stand van de maan of een ochtendhumeur.
    In Italië is de boodschap van de paus met instemming onthaald. Uit een enquêtte blijkt dat twee derde van de Italianen ook het gevoel heeft dat God misselijk is van de mensheid.
    Zwartgalligheid is in de mode. De dag dat Bush Irak bombardeert, spring ik mee op de kar van het relisnobisme.

    Hugo Camps
    Uit een krant van toch al minstens een week oud, "De Morgen", reeks "Camps en Dewulf


    7:38 a.m.

    vrijdag, december 27, 2002  

    Het eind van het jaar - het eind van de liefde ?

    Vorige week sprak iemand mij aan over "Christmasblues". Ik dacht dat hij het had over het gevoel van thuisloosheid dat sommige mensen hadden of het gevoel familie te missen. Maar nee, hij zei : 'Op deze dagen voel je alles sterker en komt alles aan de oppervlakte'.
    Behalve kerstkaartjes en leuke wensen kreeg ik de voorbije 2 weken ook te horen dat mensen - totaal onverwacht - uit elkaar gegaan waren. Niet met grote drama's, geen grote ruzies, maar alsof Kerst er hen toe aanzette de knoop door te hakken.
    Of tenminste één van beiden was tot deze conclusie gekomen. In de verschillende gevallen die ik gehoord heb - tot mijn grote spijt trouwens - bleef de andere er maar verwaterd bij staan. Die had niets door.
    Dus tussen alle gezelligheid door ook veel verdriet deze dagen.
    Met Kerst voel je inderdaad de dingen sterker aan.

    4:50 p.m.

    donderdag, december 26, 2002  


    Het kerstweekend

    Het vriendenkerstweekend begon broos. Het regende pijpestelen en het idee om een ganse dag te wandelen in de Hoge Venen maakte mij niet erg enthousiast. Zoals dikwijls bij gebeurtenissen waar ik lang naar uitzie, was het enthousiasme op de dag zelf onder nul. Dat heb ik evengoed de nacht voor ik op reis vertrek of voor een bijzondere vakantie. Om het gebrek aan enthousiasme nog te versterken kwam plots een vreemde drang tot opruimen in mij op.
    Bart belde om mij te verwittigen dat hij het afgesproken uur niet zou halen. Ondanks zorgvuldige planning en zijn oprechte zorg om stipt te zijn, bleek de traiteur waar hij het vlees besteld had – een gourmet van gevogeltje, vis en wild, - lang niet zo stipt in zijn afspraak. Er stond Bart niets anders te doen dan de wachten.
    Dus ook wachten voor mij. Ik maakte mijn koffer, zette de matras reeds in de gang en zag hoe ik 2 mandenvol cadeautjes had. Het eerste enthousiasme kreeg vuur.
    Toen we eindeljk – met vlees en al – bij de gastvrouw aankwamen wisten we allemaal dat deze dagen schitterend zouden worden. De kerstfsfeer in Veerles huis was betoverend. In zo’n huis kon niets de magie van Kerst storen.
    Aangezien plan A , de hoge Venen dus, een mission impossible was, moesten we nog een tweede plan bedenken. Hard werd er niet nagedacht, want na enige tijd zaten we toch weer traditiegetrouw te spelen, het bouwen van een villa die nog brozer dan de toren van Pisa bleek.
    De eerste pakjes werden uitgedeeld. Minipakketjes van de gastvrouw. Met zorg en met vooral veel aandacht voor detail en esthetiek, een bijzonder potlood waar een metalen mannetje op naar hoog klom. Ik wist onmiddellijk dat ik het nooit zou durven gebruiken en ik er alleen maar genietend op mijn bureau zou naar zitten kijken.
    Het kerstmaal hadden we in een afgelegen restaurantje ‘Baron van Zon’. Ik genoot van een slaatje met verse paddestoelen, maar keek toch jaloers naar Jeroens groentenlasagne. De zin om te koken bekroop mij weer. Groenten, groenten en nog eens groenten, als het aan mij lag kwam er nooit vlees op tafel. We zetten onze tocht verder richting Mechelen om eindelijk te weten te komen of onze vooroordelen over mannen en vrouwen waar waren of niet. Het was echter tegen de logica van Technopolis gerekend, want die wilden maar werken tot 17 uur !
    Uiteindelijk arriveerden we terug op onze thuisbasis. Het eten was voortreffelijk, maar bovenal was het genieten van elkaar, van het elkaars gezelsschap, de rust van het huis, de kaarsjes en kleine lichtjes overal, de duisternis buiten en het zachte licht binnen.
    ‘Vrienden’ en ‘gezelligheid’ waren ook het thema van de cadeautjes die ik kreeg : een hele reeks video’s van Jamie Oliver (joepie), een heuse wokpan en uiteraard een wokkookboek.
    Na al dat leuks werd het tijd om alle matrassen bijeen te leggen en te kijken naar ‘The Muppets Christmas Carol’.
    Muppets christmascarol
    We zaten maar net in onze pymama toen Bart het benauwd kreeg en zieker en zieker werd. Zijn allergie aan de kleine jaloerse bewoners van het huis werd hem teveel. Het huis van Veerle is immers ook een kattenhuis en aangezien die katten overal mogen en alles mogen is hun aanwezigheid dan ook allesoverheersend. Voor mensen die het niet zo op katten hebben – ik dus ook ! – is het een kwestie van hardnekkig alle zintuigen af te sluiten voor alles wat met deze harige beestjes te maken heeft, maar voor Bart mocht het niet baten.
    Er zat maar één ding op : in pyama mét matras de auto in en door de nacht heen naar mijn biotoopje rijden dat volledig katvrij is. De katten hadden het gehaald. Zij hadden hun territorium herwonnen, maar zeker niet ons humeur.
    Bart sliep als een stille engel bij mij, bewegingsloos en geluidloos lag hij in de zetel.
    Ik had mijn eigen bed, en niets kon mijn nacht nu nog stelen.


    kaat





    3:44 p.m.

    zaterdag, december 21, 2002  

    Dol op Kerst en alle bijhorende illusies !

    Kerst kerst en nog eens kerst ! Wist ik vroeger niet wat er mee aan, dit jaar kan ik het met volle teugen smaken !
    Kerstontbijt op het werk, kerstdinner op het werk, kerstfoto's, kerstkaartjes geschreven, kerstcadeautjes bijna allemaal gekocht. En voor mezelf : kerstoutfit, lekker veel vrienden uitgenodigd, de illusie (!!!) van veel tijd te hebben, dromen van sneeuw (nog een illusie), luisteren naar kerstliedjes, het een al meliger dan het andere.
    Vanaf morgen : kerstweekend (zondag op maandag !) met de vrienden, sleep in en veeeeel cadeautjes, lekker eten, dan kersttweedaagse met de familie en op Kerstdag zelf een hele dag naar een onbekende bestemming. Tussendoor ook nog het koor Capella di Voce van Kurt Bikkembergs. Rise up Shepherds !
    I love it !

    kaat



    3:41 p.m.

    donderdag, december 19, 2002  
    Kaat is feelingThe current mood of dewereldvankaat@hotmail.com at www.imood.com


    Zwemmen op het droge

    Dan heb ik heel goede ideeën voor kerstcadeautjes om zelf met alle creativiteit te maken, dan besef ik pas na uren zwoegen dat een goed idee hebben nog niet betekent dat je het kunt verwezenlijken. Of : dat een vaardigheid theoretisch begrijpen nog niet betekent dat je het ook kan. Het gebeurt mij wel meer, die illusie, zoiets als leren zwemmen met een handboek achter je bureautje en verbaasd zijn dat het niet meteen lukt eenmaal in het water.
    Eerst is er altijd de ontgoocheling, dat het mij niet onmiddellijk lukt. Dan komt de koppigheid van niet willen opgeven. Meestal is die koppigheid zo groot dat ik alle redelijkheid verlies. Zoals deze avond werken met slecht licht, veel te lang met de rug gebogen zitten, zomaar wat verder prutsen zonder echt vooruit te raken.
    Dilemma van daarnet : ruim ik alles netjes op of begin ik er morgen gewoonweg weer opnieuw aan ?
    Ik zeg koppig : ik begin opnieuw en ik ZAL het kunnen.
    Iets niet kunnen kan ik moeilijk accepteren. Ik heb al moeite met het feit dat ik iets niet onmiddellijk kan. Wat theoretisch niet moeilijk is kan praktisch toch ook niet moeilijk zijn ?
    Menig vriend en vijand vertelt mij dat ik teveel in mijn hoofd leef.
    Gelijk hebben ze.
    En toch bewijs ik morgen hun ongelijk !

    kaat



    3:42 p.m.

    woensdag, december 18, 2002  

    Wat maakt een westvlaming een westvlaming ?

    Een paar dagen niet geblogd en wel omdat ik weer in het avontuurlijke West-Vlaanderen vertoefde. Ik weet wel dat West-Vlaanderen tot het Belgenland behoort, en mijn liefde voor die streek is ook onovertroffen, maar voor mij is het toch altijd weer een totaal andere wereld. Ten eerste is er het taaltje. Gelukkig ben ik er mee opgegroeid en deed mijn middelbare school totaal geen moeite om het mij af te leren, aangezien alle leerkrachten daar eensgezind verder gingen in het Westvlaams.

    Ten tweede is er, wat ik de clanmentaliteit noem. In Westvlaanderen wordt iedereen gelinkt. Ik hoef maar ergens te komen en te zeggen dat ik de dochter ben van en ik word onmiddellijk gelinkt als 'o, je bent dan de zus van, de nicht van, je vader is dan de oom van ...., enzovoort'. Het valt mij in gesprekken dikwijls op dat mensen zo gelinkt worden. Je weet wel, die van ... die met ... en dan ....

    Ten derde : eens een westvlaming, altijd een westvlaming. Het is niet omdat je al een derde van je leven op een ander woont dat je geen westvlaming meer zou zijn. Tel de taal bij de clanmentaliteit en het feit dat je door geboorte eeuwig een westvlaming bent en ook zo gewaardeerd wordt, en je begrijpt dat de westvlaamse gemeente er een is met een sterk identiteitsgevoel. In westvlaanderen ben ik zit ik in een 'wij-gevoel' dat het grootste is dat ik ken.

    Nog iets anders waar ik iedere keer van onder de indruk kom bij als ik in de provincie vertoef is de gedreven 'handelaarsmentaliteit', of om het een beetje meer op z'n westvlaams te zeggen, het zijn "commercanten". Heb je daar een probleem dan wordt dat ook via de clanmentaliteit geklaard. Want die kent wel iemand die dat en die zal dan wel, zus, want ooit heb ik voor die dat gedaan etc.
    Ik vind het ongelooflijk. Het lukt ook altijd.

    Misschien heeft Vlaams-Brabant ook zoiets, maar kan ik het als buitenstaander niet bevatten. Veel heb ik er niet van gemerkt. Ik merk meer zakelijkheid bij Brabanders, veel minder passie, minder gemeenschapsgevoel, maar ook minder vooroordelen en hier ben je bovenal individu en wordt je niet gewogen naar je (familie-)banden 'met'. Conventies zijn er hier om overboord gegooid te worden, terwijl dat in West-Vlaanderen wel wat anders is. "Wat gaan de mensen wel denken ?" is een zin die veel kracht heeft ! Hierin Brabant zijn de beweegredenen ook duidelijker. In Westvlaanderen doe je dingen omdat je 't aan hen verschuldigd bent of omdat je je relaties moet onderhouden, of omdat je die ander later wel nodig kan hebben. Hier doe je je ding, hoe zot het ook is.

    Of ik Brabanders kan vatten ? Begrijpen ? Nee. Ook al zijn mijn meeste vrienden ondertussen Brabanders, het blijft een raar volkje.
    Al kloppen wij als eigenzinnige westvlamingen natuurlijk iedereen wat dat betreft.

    kaat



    3:53 a.m.

    zondag, december 15, 2002  

    met een boek en deken in de zetel

    Na zoveel tumult rond Abou Jahjah, na de zovele debaten over het mislukken van het integratiebeleid, meende ik dat het tijd was dat ik mij eens in de 'echte' literatuur zou verdiepen. Gewoonweg : een biografie van een (jonge !!!) Marokkaans-Belgische jongen.
    kaft Boumaaza Ik had gelezen en gehoord over de frustraties van Marokkaanse jongeren, hun achterstand in het onderwijs, hoeveel kansen ze allemaal minder hadden.
    Het boek van Boumaâza toonde echter een heel ander verhaal. Bachir Boumaâza vertelt zijn levensverhaal als een bolster van woede en idealisme tegelijkertijd. Hijzelf verklaart meermaals dat ze het in zijn gezin niet breed hebben, maar vertelt ook dat hij het allernieuwste model gms had, een fitnesstoestel, dat beide broers een eigen auto hadden en dat hij aan de universiteit studeerde. Het uiterlijk is heel belangrijk voor hem. Al betekent het dat hij uren moet trainen, of dat hij zijn laatste spaarcenten aan een auto moet spenderen.
    Bachir ziet zich niet als slachtoffer van een cultuur die vreemdelingen slechtgezind zou zijn. Dat komt ten eerste omdat hij zichzelf niet als vreemdeling ervaart, ook al wordt hij nu en dan met vooroordelen geconfronteerd. Zijn boosheid is de boosheid van menig puber : de schuld ligt bij de ander. Wanneer dingen mislukken wijst hij dikwijls naar leerkrachten of het onderwijs. Het ene conflict stapelt zich op het ander, en het is te herleiden tot het niet aanvaarden van gezag. Hij heeft het er, net als menig tiener, moeilijk mee, al schrijft hij het boek op zijn 21ste.
    Onder dat rebelse hart schuilt echter ook een dromer die de wereld beter wil maken en op het eind van het boek komt er ook langzaamaan zelfkritiek. Zijn korte engagement bij Agalev bracht hem een (waarschijnlijk heel terecht) wrang gevoel bij. Stond hij niet enkel op de lijst omdat zijn naam vreemd klonk en de partij zich allochtoon-vriendelijk wou profileren ?
    Toen eenmaal bleek dat hij behoorlijk wat stemmen gekregen had ondanks het verbod op een persoonlijke campagne, werd hij door diezelfde partij die hem warm had onthaald, met een koude douche verrast. Zijn electoraal succes was buiten de plannen van Agalev gerekend en men zag hem dan ook niet zitten.
    Ik had gehoopt dat het boek mij tot een beter begrip van de Marokkaanse gemeenschap zou brengen, maar dat deed het niet. Zijn ouders kennen een slecht huwelijk, hij spreekt alleen over zijn moeder als diegene die geld binnenbrengt, en wanneer het over zijn vader gaat schildert hij hem af als een tirannieke man die liever in Marokko dan wel in België vertoeft en geen geweld schuwt. In die zin hielp het boek mij geen stap vooruit.
    Men zegt terecht dat de allochtone gemeenschap positief in de media moet komen. Dit boek deed het dus niet. En dat vond ik een gemiste kans. Jammer !


    Boumaâza Bachir, Mijn egotrip, Manteau 2002, 175 blz.
    kaat



    12:26 p.m.

    zaterdag, december 14, 2002  


    Na zoveel weggaan de laatste weken, zoveel cultuur, poëzie en preformances ken ik het gevoel van Lanoye wel. Al gebeurt het ook, dat er zoveel schoonheid is, zoveel liefde, dat de dingen zo precies, zo woordenloos zijn, dat ik evengoed na een voorstelling, geloof, dat ik wonen kan op een wolk.

    Ik ben deze laatste weken
    ontzettend veel gaan
    kijken naar de spiegel
    van onze samenleving.

    Twee hoofdrollen stierven aan de
    tering, twee aan syfilis. Geliefdes
    werden krankzinnig en doolden
    op de planken rond met een bos
    viooltjes in de handen. Eén man
    doodde zijn vader, neukte met
    zijn moeder en werd koning.
    Personages kwamen om in
    zwaardgevechten, dronken
    dolle kervel, schoten zich
    met een haakbus voor de kop
    of werden in de rug gestoken
    door hun adoptieve zoon.

    Na afloop ben ik,
    voor alle zekerheid,
    toch maar met de taxi
    naar huis gegaan


    Tom Lanoye (uit Hanestaart, 1990)

    kaat




    12:58 p.m.

    vrijdag, december 13, 2002  

    zwarte magie met een geurtje parfum !

    Zouden er al heksen bestaan dan zwierven ze nu vast rond in mijn omgeving. Zou er al voodoo bestaan dan staan de popjes van mezelf zeker in aanbieding.
    Was er vorige vrijdag de diefstal van de bromfiets en meende ik dat het hierbij wel zou blijven voor wat de ellende betrof, gisterenavond hoorde ik om half één een doffe plof en zag ik plots een zwart beeld en niets meer.
    Het moment was zo strategisch dat ik niet eens doorhad dat er iets aan de hand was. Ik zat immers op het einde van The X-files wat zo'n beetje neerkwam op een duivelsuitdrijving. Mulder keek om, en ploef ... zwart.
    Ik geef toe, ik ben overdreven symbolisch aangelegd, want ik dacht : zwart als suggestie van het overheersende kwaad. Ach ach zuchtte ik toen bleek dat knappe Mulder niet meer ten tonele kwam.
    In al te veel overmoed dacht ik nog dat het een grapje van het electrisch netwerk was, trok ik de stekker in en uit en zag bij het opnieuw insteken een grote witte steekvlam, heel kort, als in een flits. The X-files were here !

    Vandaag onmiddellijk een nieuwe tv gekocht.
    En om al die ellende wat leuker te maken : eindelijk weer mijn lievelingsparfum gekocht. Wel een beeeeetje met de vrees dat hij niet meer in de running blijft.

    Weer een boos wezen dat mij zelfs mijn geurtje niet gunt ?

    kaat




    10:22 a.m.

    woensdag, december 11, 2002  

    the city is sleeping

    Bij gebrek aan vervoer moet ik mij nu met andere middelen behelpen, en die middelen bestaan voornamelijk uit twee voeten die mij bijna net zo goed overal brengen - zij het in vertraagd tempo - als mijn brommertje.
    Meteen word ik teruggeworpen in een ander ritme van tijd en mogelijkheden. Kwart voor zes ging de wekker af, een dik uur vroeger dan normaal. Gewapend met muts en sjaal, dikke handschoenen en al helemaal ondergedompeld in een donzen vest zette ik het op een stappen. De stad was nog stil en donker en de morgen was nog niet aangebroken, overal lagen nog resten van de nacht.

    Ik stapte moedig richting werk en vroeg mij af of ik nu de enige wakkere geest was. Zo ontiegelijk vroeg kon het toch ook niet zijn ?
    Plots werd ik opgeschrikt door het lawaai van twee dronken jongelui die mij iets naar het hoofd zwierden dat niet zo fatsoenlijk was. Voor alle zekerheid verliet ik het pad naast De Dijle die met gevaarlijke mond dodelijk koud naar me toe keek.
    Bijna een vol uur voor mijn eigenlijke opdracht arriveerde ik op het werk. Ook hier een nieuw leven : de rust was geweldig. Er waren al een paar collega's, maar heel weinig. Het gebouw dat anders tegen de 700 mensen herbergt baadde nu in de rust van een handvol mensen die de rust en tijd namen voor een kop koffie en het langzaam ontwaken van de dag.

    Waartoe een diefstal allemaal leiden kan. Nieuw leven ?

    Ondanks het vele en stresserende werk deze drie komende dagen (en de vakantie nadien) was het leuk werken. Twee vrienden waren hier gisteren op bezoek geweest en de herinnering bleef het hart warmen. Wie ons gisteren afgeluisterd zou hebben zou de meest eigenaardige dingen gedacht hebben. Hier werd immers aan 'tongoefeningen', 'kaakoefeningen' etc. gedaan.
    Alsof dat nog niet genoeg was werd later op de avond nog naailes gegeven. Het wonder dat stikken heet en waartoe ik weinig liefde voel maar vooral noodzaak.

    En mocht u al kwalijke gedachten hebben of met een verward hoofd deze zinnen lezen : de kaak en tongoefeningen werden hoogst zedig individueel uitgevoerd en hadden geen ander dan een logopedisch doel.
    Let's talk !

    kaat





    2:42 p.m.

    dinsdag, december 10, 2002  
    introspectie

    Ik heb het toch maar voor elkaar gekregen : in een dag tijd alle belangrijke cadeautjes gekocht. Ik heb er maar liefst 150 km voor afgelegd en heb moeten sleuren met zakken en nog eens zakken maar : ze zijn er !
    Een ander hekel probleem is dat ze nog moeten worden ingepakt en verstopt. Nee, geen cadeautjes hier onder de kerstboom, al waar je kan voelen en schudden tot je je eigen verrassing al bijna onthuld hebt, nee, alles verstopt !
    Gelukkig vond iemand ooit zoiets als gifttags uit, anders zou het een ware boekhouding worden om er nog aan uit te raken !

    Deze avond vrij onverwacht opnieuw een etentje hier. Het is gezellig hoe het huis hier bijna een eethuis geworden is, hoe veel volk zich hier goed voelt ondanks mijn schrale kookkunst, hoe mensen hun weg hier in het labyrinth vinden. Heerlijk heerlijk heerlijk !

    Maken handelszaken hun inventaris op aan het eind van het jaar, ik heb ook zoiets voor wat het eigen leven betreft. De gelijkenis met een gewone winkel is bijna koel : ook hier zijn mensen gekomen en zijn mensen gegaan. Met heel wat (oude ?) vrienden heb ik een hernieuwd en stevig contact opgebouwd dit jaar, via via zijn er ook een paar nieuwe (fantastische !) mensen bijgekomen, maar er zijn er ook die plots uit mijn leven verdwenen zijn. Was het zo plots, vraag ik mij soms af ? Of is het gewoon het leven ?
    Zij gingen hun weg, ik die van mij en op een bepaald moment was die weg niet meer dezelfde. Of je merkt dat je al lang niet meer samen gaat, geen enkel stuk meer, dat het tijden geleden is dat er nog iets leuks was.
    Ik denk dat het inderdaad het leven is. Je moet je eigen weg volgen, hoe dan ook. Het heeft geen zin achter iemand aan te hollen als je merkt dat die toch een heel andere richting uitgaat.
    Maar dat kiezen van de eigen weg, in weer en wind je hart volgen, je niet laten doen door allerlei omstandigheden die je van de wijs brengen, dat is toch het echte leven.
    En wanneer je dan die weg volgt blijkt altijd maar weer : het leven zorgt voor zichzelf.
    Dat is toch mijn (voorlopige) balans van dit jaar.

    en ja hoor, eenmaal januari nadert komen 'de grote voornemens' !

    Life's great !




    5:03 a.m.

    zondag, december 08, 2002  

    kerstkriebels

    De eerste vakantiedagen komen eraan : maandag en dinsdag ! Morgen wordt het een pc-loze dag in West-Vlaanderen. Opdracht van de dag is de kerstfeer binnenhalen in het ouderlijk huis. Moeilijk kan dat niet zijn, want het aantal dozen kerstversiering waarover onze familie beschikt is genoeg om heel Vlaanderen te decoreren !

    romantiekKiest mijn zus resoluut voor een thema in haar huis, dan willen mijn ouders daar niet van weten. Alles maar dan ook alles moet uit de dozen en moet worden gezien. Geen sprake van kleurschema's, geen thema, zelfs geen eensgezindheid over stijl.
    Alles moet eruit en alles zal er hangen, staan, liggen.
    Ook mijn vrienden zijn gebeten door de kerstmicrobe. Kerstfeestjes moeten compatibel gemaakt worden, liefst meer dan een etmaal duren en voorzien van prachtige menu's en vooral : cadeautjes !
    Een gemiddeld mens bijt dan even op de kiezen, plant een shoppingsdag en komt met een gerust gevoel naar huis.
    O nee, o nee, niet in de Wereld van Kaat. De eerste vereiste is uiteraard dat cadeautjes origineel moeten zijn. Tot daar nog aan toe, de markt is immers groot. Maar nu komt het : ze moeten ook nog persoonlijk zijn. Lees : niet zomaar te koop in een winkel. Komt daarbij de verpakking, het bijhorend kaartje, de symbolische verwijzing, de humor, kortom, alle mogelijke creativiteit moet worden aangesproken.
    Een overdosis kerst wordt het.

    Ik zal het maar toegeven, ik zie er wel naar uit.
    Een beetje gespannen, een beetje opgewonden, een beetje nieuwsgierig.
    Zoals het hoort dus.



    kaat



    1:49 a.m.

    zaterdag, december 07, 2002  
    over bromfietsen en vrienden

    Diefstallen van fietsen en bromfietsen moet een dagelijks feit zijn want in de wachtzaal van het politiekantoor lag een hele stapel formulieren om bij diefstal van een (brom-)fiets in te vullen. Veel hoop heb ik er niet op, de zin van het aangeven ontgaat mij al helemaal, want dit is de tweede keer dat mij zoiets overkomt en ik heb nooit iets na de aangifte gehoord.
    Er moeten vast massa's gestolen fietsen en bromfietsen rijden in deze stad.

    Ben ik dan getroffen in mijn eigenste bezit en zit ik momenteel zonder vervoermiddel, een ander geschenk werd mij des te duidelijker : vrienden en familie. Ten eerste is er mijn broertje die al zijn connecties en onderhandelingstalent gebruikt heeft om voor mij een goed nieuw, zij het okkazie brommertje van hetzelfde model te bezorgen en dat wel met de belofte hem voor 1 januari te leveren.
    Ten tweede zijn er de vele vrienden die mij een lieve mail gestuurd hebben, de collega's die een ware zoekactie gedaan hebben voor het geval dat iemand hem gewoon wou verstoppen, of zij die gewoonweg mijn gezaag en ontgoocheling dat dat dit kan gebeuren op je eigenste werkplaats waar bijna al je idealisme zit, voor lief aannamen.

    Twee lievelingen kwamen me nog uitnodigen voor een etentje in de stad. Ik had mij net te goed gedaan aan soep, maar geest en hart waren nog hongerig.Ik kan er zo versteld van staan hoe mooi zoiets is : vrienden onder elkaar. Na het brommergeval praatten we over wat ons hart en ons leven beroerde. Duistere kanten, dingen die we heel klaar zagen, andere waarin we totaal niet klaar zagen, dingen die op ons hart lagen maar nog geen woorden vonden, gevoelens die ons op de maag lagen maar nog geen uitweg vonden.
    We praatten openhartig en oprecht. En toen we het laatste drankje wegspoelden merkte ik ook : alles wat hier op het hart lag en moeilijk te verteren bleek, is weggespoeld, het hart is weer opgeruimd en het leven is er terug in volle glorie.
    Met of zonder brommer dus. Maar uiteraard : liefst met !

    kaat

    Hoi, wie is hier ?



    2:24 p.m.

    vrijdag, december 06, 2002  
    Geen Sint voor mij, wel een dief

    Terwijl menigeen zich vandaag verblijdde in de Sint, terwijl ik voor anderen Sint speelde en mild heb uitgedeeld, vond iemand het in mijn omgeving net zo lief om mijn brommertje te pikken en dat wel op mijn eigenste werkplaats.

    Ik ben er behoorlijk van onder de indruk.


    Het weekend Parijs is dan ook niet doorgegaan. Ik vond er de moed niet voor en ik meende dat het financieel niet echt opportuun was om te gaan shoppen in Parijs. Het afspraakje in het 't Stuk ging evenwel toch door. Ondanks het feit dat ik heel erg onder de indruk was van de brommerdiefstal en het zonder vervoer te moeten stellen, maakte ik algauw de som : ik mocht het de dief niet gunnen dat hij nu ook nog mijn avond en weekend zou verpesten. Het heeft tenslotte ook geen zin. Ik krijg er hem niet mee terug. De film zou mij ook op andere gedachten brengen, en ook dat was een goede zaak. Zou de film dan nog niet goed zijn (wat niet het geval was, dan nog : ik was in het prima gezelschap !

    affiche Heaven
    Heaven is een prachtige film met een verhaal dat zo zuiver is, zo rust- en hoopgevend.
    Daar waar in de film van dinsdag (The War Zone) getoond werd hoe onbegrijpelijk wreed een mens kan zijn, hoe een mens een ware ravage kan aanrichten in het leven van een ander, werd hier nu het omgekeerde getoond, hoe een mens, gedreven door de liefde, tegen alle mogelijke conventies in, onvoorwaardelijk en vrij van eigenbelang, een ander kan liefhebben.
    Onze wereld is geobsedeerd door controle. Het dapperste wat je in je leven kunt doen is om dingen los te laten. Iedereen is zo overtuigd van de wil om dingen te laten gebeuren, dat je ook wel eens zou kunnen kijken wat er gebeurt als je de dingen gewoon maar laat gebeuren,aldus hoofdactrice Cate Blanchett (ook : Lord of the Rings).
    Dingen loslaten. De diefstal van mijn brommertje dus. De dief ook niet mijn hart laten beheersen !

    kaat

    Hoi, wie is hier ?



    4:44 p.m.

    woensdag, december 04, 2002  


    Serieuze gedachten



    De vakantiedagen komen eraan en ik heb alvast mijn vakantievoorraad ingedaan. Vrijdagavond pik ik nog een filmpje mee, zaterdag vertrek ik naar Parijs en voor de andere dagen (maandag en dinsdag) heb ik een cursus klassieke muziek meegebracht (met natuurlijk bijhorende CD's), en een stapeltje boeken voor het nieuwe kind dat nu Dreamweaver-genen zal hebben.
    De komende vakantiedagen zijn 'voorproefjes' voor de grotere tweeweken durende vakantie, de twee komende weken heb ik respectievelijk 2 en dan weer 3 dagen vrij, en daar staat ook nog een grondige kennismaking met het oeuvre van Hitchcock op het programma. Deze avond wordt het The man who knew too much".

    Een heel ander genre dus dan de film gisteren. De film blijft hangen, ook al is dit reeds de tweede maal dat ik hem zag. Mij greep vooral aan hoe de dochter, die misbruikt werd door haar vader, haar geheim bewaarde, en zelfs ontkende nadat haar broer hen had betrapt. Kon zij het niet toegeven ? Zou het erkennen teveel pijn doen ?
    Ook toen de vader met zijn daden geconfronteerd werd, ontkende hij in volle overtuiging dat het pure verzinsels waren. Toen ik er mijn slim filmcompaantje over aansprak zei hij iets in de trant van 'dat moet wel, als het je met volle bewustzijn zou doen, geheel wetend wat je doet, zou je zoiets nooit kunnen doen'. Hij zal wel gelijk hebben.
    De reden van het zwijgen van de dochter kon wel eens dezelfde zijn als die van de ontkenning van de vader.
    We kunnen dus als mens gruwelijke dingen doen waarvan de omvang van de gruwel niet tot ons doordringt. Getuige hiervan de holocaust. Getuige hiervan incest zoals in deze film.
    Maar hoe is het mogelijk dat we zo ver heen zijn dat de betekenis en de gevolgen van ons handelen niet meer tot ons doordringen ?
    De figuur van de vader was geen onmens, hij was geen monster.
    Waarschijnlijk is dit in de realiteit meestal zo. Het kan je buur, je oom, je vader zijn.
    Wordt de cirkel van de stilte daarom opnieuw gesloten ?



    kaat

    Hoi, wie is hier ?


    9:46 a.m.

    dinsdag, december 03, 2002  
    Kaat is feelingThe current mood of dewereldvankaat@hotmail.com at www.imood.com


    The War Zone


    Een film die in je lijf blijft zitten.
    Een film die iedereen zou moeten zien.
    Een film die iedereen op school zou moeten bespreken.
    Een film die in mijn hoofd blijft spoken.

    kaat

    Hoi, wie is hier ?


    5:21 p.m.

    maandag, december 02, 2002  

    a chocolate a day keeps the doctor away

    Tussen de overweldigende griepepidemie, collega's die het zwaar hebben met de laatste loodjes van dit kalenderjaar, het vele werk dat nog af moet tegen eind 2002 gaat dit alles toch rustig aan mij voorbij. Iedere dag eet ik hier een adventschocolaatje als aftelling naar kerstmis en de vakantie.
    It keeps me going.

    kaat

    Hoi, wie is hier ?




    3:27 p.m.

    zondag, december 01, 2002  
    Soms kom je in je leven iemand tegen die je nooit vergeten zal. Er ligt nog een speciale laag tussen vriendschap en een (partner-)relatie opbouwen met iemand. Soms probeer ik dat te defininiëren, maar dat is het hem juist, dat lukt niet. Het is meer dan verliefdheid, het is bovenal heel bijzonder, een soort magie tussen twee mensen.
    En toch begin je dan nog geen relatie, al zou dat best kunnen. Er zijn jaren overheen gegaan dat we elkaar gezien hebben, en de schittering is er nog even sterk, al zullen we beide wel andere mensen geworden zijn, elk onze eigen weg.
    Ook die stilte is er nog, het wordt niet gedefiniëerd, maar het is onmiskenbaar aanwezig.
    Daar wordt mijn hart even stil van.

     

    Vandaag World Aids Dag
    om niet te vergeten




    Uiteindelijk toch Dreamweaver geïnstalleerd. Het maken van tabellen, laat staan van geneste tabellen in HTML bracht zoveel problemen met zich mee dat ik het even laat voor wat het is.

    kaat

    Hoi, wie is hier ?




    1:44 a.m.

 
This page is powered by Blogger.