aan het lezen of net gelezen
- Noam Chomsky Het ware gelaat van Uncle Sam
- Albert Camus,De Vreemdeling
- Betty Mellaerts, Vurige Tongen
- Virginia Woolf, Mrs Dalloway
- Erik Verpale Luuk Gruwez, Siamees Dagboek
- Kristien Hemmerechts, Taal zonder mij
- Ed Franck,Abélard en Héloise
- Kristien Hemmerechts,Een jaar als (g)een ander
... in afwachting van aparte webpagina !
|
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
| |
vrijdag, april 25, 2003
De wereld
van Kaat
is aan een tweede editie toe.
Klik hier !
10:46 a.m.
donderdag, april 24, 2003
Kaat is feeling
Ik voorspel u trouwens
dat er ten gevolge van deze oorlog
een groot intern mediadebat zal ontstaan in de VS.
Dominique Wolton, lees verder.
Pleisters op de ziel
Straks naar Lomotion. Heerlijk, zo'n tentoonstelling die tot 1 uur 's nachts open is. Dat moesten ze meer doen. Het begrip loungebar wekt alvast hoge verwachtingen op !
Zo'n avondlijke uitstapje mag wel ter verfrissing van een zware maar boeiende studiedag. "Socio-emotionele begeleiding", een mond vol is dat. Hoe ver mag je gaan in het begeleiden van mensen ? Waar zijn de grenzen van privacy ? Wat als iemand je zaken vertelt die gerechtelijk niet kunnen en daardoor anderen of zichzelf schade toebrengen ?
Ook : wat met de eigen grenzen en machteloosheid, wanneer je iemand ziet wegkwijnen en die alle hulp weigert.
Enthousiasme én moedeloosheid overviel mij. Enthousiasme omdat degelijke opleidingen je sterken in je overtuiging, in je dromen ook, in je technieken om mensen te begeleiden, om valkuilen te voorkomen.
Moedeloosheid omdat je nooit de hele wereld kan helpen, omdat hulp soms geweigerd wordt, omdat er altijd meer pijn in de wereld zal zijn dan dat er ooit oplossingen en pleisters zijn.
Reageer
2:40 p.m.
woensdag, april 23, 2003
Kaat is feeling
Ik voorspel u trouwens
dat er ten gevolge van deze oorlog
een groot intern mediadebat zal ontstaan in de VS.
Dominique Wolton, lees verder.
Op zoek naar de verloren tijd
 Terwijl mijn goeie vriend T. na weekje vakantie op zijn blog schrijft dat hij zonder drukte niet vooruit kan, blijft de slechte start mij achtervolgen en blijf ik hevig verlangen daar 'de verloren tijd' van de voorbije weken toen het lichaam rustig was en het leven was zoals het moet zijn.
Nu is het lichaam 'electrified' en één en al verlangen naar de Verloren Tijd, naar de kindertijd misschien, waar ik uren door de velden korenbloemen plukte en ze overal in huis zette, waar ik konijnenholen vond en dagenlang uitviste waarheen die hingen. De tijd, toen ik oprecht meende dat onze Duitse Herder in feite een ridder was en dat dat zou blijken als gevaar mij gemeen toelachte.
Het komt wel weer goed, de plooien raken wel weer gestreken en ik moet terug naar het normale ritme van werken, van stress, van uitdagingen, waarvan ik vreemd genoeg moet toegeven dat ik zonder ook niet zou kunnen, dat ik ook van die energie leef.
Deze avond naar het stadstheater, naar Prousts zoektocht naar de verloren tijd. Proust, die zo aandachtig leefde dat hij over één geleefde minuut bladzijden vol kon schrijven.
Reageer
8:24 a.m.
dinsdag, april 22, 2003
stresskonijn
 Ik was - na een zeer deugddoende vakantie ! - pas een kwartiertje op het werk en ik had al zin, zeg maar grote zin, om de boeken bijeen te rapen en het terug op te stappen. Binnen het kwartier werd ik door mijn collega's overrompeld met nieuwe vragen, opmerkingen, opdrachten, wijzigingen in schema's, kortom : het leek alsof de hel boven mijn hoofd losbarstte.
Nu zijn mijn collega's best lieve mensen, op een paar uitzonderingen na, en konden ze er weinig of niets aan doen. Het waren allemaal zaken eigen aan het werk maar die heel eigenaardig wel binnen het tijdsbestek van 1 kwartier vielen terwijl dat anders soms niet eens op een week gebeurt.
Gelukkig was er deze avond het theater van "Het zesde bedrijf", een monoloog eigenlijk, maar zo knap gebracht dat het driekwart uur lang geboeid luisteren was. Wie zijn publiek zo lang aan het luisteren krijgt, verdient een applaus.
Ik was vooral gelukkig omdat ik mijn hersenen even mocht verwennen. Ze hoefden niets te doen. Enkel te genieten.
Zoals je, op een luie middag de koptelefoon op je hoofd zet en enkel tonen hoort en je hoofd, je hele lichaam zelfs, zich vult met muziek. Of zoals je kan opgaan in je geliefde, waarbij de gedachten er niet meer zijn, alleen een gevoel van verbondenheid, van tweeërlei-eenërlei-zijn en niet meer te hoeven zijn en terwijl je er nog nooit zo echt geweest bent.
3 uurtjes op het werk en de hele vakantie leek al een ver verleden.
3 uurtjes op het werk en lichaam en geest schreeuwden het uit, alsof ze mishandeld werden.
Soms is dat misschien ook zo.
Daarom : lang leve de film, lang leve het theater, lang leve de muziek, lang leve de liefde !
Reageer
1:59 p.m.
Het is voor Agalev Limburg
niet gemakkelijk op te boksen
tegen een rode burgemeester-minister
met een groener imago dan de groenen zelf.
Jacinta De Roeck (Agalev) in De Morgen 22/04/2003
3:33 a.m.
maandag, april 21, 2003
Het technische geslacht
Het heeft bloed, zweet en tranen en ... cake, cola, pudding, ... gekost, maar de nieuwe site is er.
Ik heb er geen zweet of tranen voor gelaten, iemand anders deed dat in mijn plaats, zonder gegrom evenwel, met oeverloos geduld, met veel trial and error en met op tijd een drankje en een hapje.
Het seksisme vierde dus weer hoogtij. "De man" achter de computer om mij te te helpen, ik achter de kookpitten.
Het enige wat ik wist - en dat is natuurlijk gemakkelijk gezegd - is hoe ik het wilde.
Het was een korte maar hevige lijdensweg. Aanvankelijk leek het eerste probleem gewoon de FTP en de integratie van blogger in mijn site. Het duurde ons echter te lang voor we door hadden dat je in een site opgebouwd met kaders, niet in één kader blogger kon integreren, dat dat een apart HTML-bestand (of frame dus) moest zijn.
Dan maar opnieuw begonnen, zelfde lay-out maar met frames. We zijn beiden niet echt frameminded, en alles wat de browser ons liet zien was teleurstellend.
Tenslotte de meest drastisch maar veruit ook de meest praktische oplossing. We nemen de hele blogger template en brengen hier en daar wijzigingen aan. Dat leek te lukken.
Heel dit gebeuren doet mij wel over een aantal dingen nadenken :
- waarom voel ik mij - net als zovele ander vrouwen - zo onzeker als het over techniek gaat ?
- waarom barsten mannen precies van zelfvertrouwen wanneer het over techniek gaat ?
- rollen die sites van andere mensen ook zomaar uit hun mouw of kost het hen ook bloed en tranen ?
- zal ik het cyberrijk altijd maar gedeeltelijk kunnen bereizen en met een kramp in het hart moeten zien hoe anderen er hele avonturen beleven ?
Ik wou dat ik vrouwen met sites kende maar behalve een vriendin-industrieel ingenieur ken ik geen enkele vrouw persoonlijk met een site, en wie industrieel ingenieur is 'telt niet mee', want dat valt ook al niet meer binnen de normale categorieën !
Na deze zeer frustrerende - maar toch leerrijke ! - ervaring kan ik maar tot één besluit komen :
vrouwen, verenig u in cyberspace ! Laat u niet kennen !
Of klinkt dit als een verkapte kreet om hulp ?
Reageer
3:11 p.m.
Onrust
 Iedere keer ik van ritme veranderen moet - van vakantie naar terug naar het werk bijvoorbeeld - dan slaap ik de vorige nachten bitter slecht. Zo ook vorige nacht. Meestal gaat het om stress die met het werk te maken heeft, maar deze nacht kon ik de oorlog in Irak en vooral het boek van Chomsky niet uit mijn hoofd zetten.
De oorlog in Irak is al geen voorpaginanieuws meer en ook geen onderwerp meer van gesprek. De (vermeende ?) verontwaardiging lijkt ver heen. Misschien zijn mensen 'blij' met de afloop, wellicht, maar toch blijven er een aantal zaken in mijn hoofd hangen waarvan ik het eigenaardig vind dat de pers er zo weinig belang aan hecht.
Zo zijn er geen massavernietigingswapens gevonden. Zo wilde Irak tijdens de vorige Golfoorlog zijn chemische en biologische wapens wel laten controleren en vernietigen op voorwaarde dat de buurlanden, met o.a. Israël, dat ook zouden doen. Ze kregen nul op het request.
Zo hebben Amerikaanse firma's nu al miljardencontracten gekregen om Irak 'terug op te bouwen'. De Amerikaanse staatsburger mag het dan wel als 'liefdadigheid' zien, (de belastingsbetaler betaalt uiteindelijk), het zijn vooral de politiek gealliëneerde bedrijven die er groot financieel voordeel bij hebben.
Zo heeft Amerika weer controle over belangrijke olievoorraden, terwijl het genoeg olie heeft. Controle over olietoevoer betekent echter controle over de belangrijkste hefboom van de internationale economie.
Als ik Chomsky moet geloven - die het boek uiteraard voor de oorlog geschreven heeft - dan zal in Irak geen democratisch bestuur komen. Daar hebben de VS totaal geen belang bij, want democratieën zijn moeilijk controleerbaar. Gemakkelijker is het om een dictator stroman te laten zijn.
Wellicht zag Saddam Hoessein - die ik hier niet goed praat - weinig of niets in dergelijke politiek en moest hij daarom 'verjaagd'.
Wat mij ook verontrustte bij het lezen van het boek, is de macht van de media. Ook tijdens deze oorlog werd duidelijk dat men zich in de VS bewust is van de macht van de media, bewijze hier van de 'embedded media'. Chomsky haalt voorbeeld na voorbeeld aan over gruweldaden, moorden, aanslagen, vooral Latijns Amerika, die nooit de Amerikaanse pers haalden. De dood van Oscar Romero (El Salvador) werd nauwelijks vermeld.
Het ware gelaat van de VS is allesbehalve fraai.
Reageer
1:04 a.m.
zondag, april 20, 2003
citaat van kaat
Hoe zwakker
en armer een klein land,
hoe gevaarlijker het is als voorbeeld.
Noam Chomsky, Lees het volledig citaat.
Iedereen maakt al eens een fout. Ik ben ermee gestopt om steeds kritiek op anderen te geven. Laat het allemaal, denk ik, ook Alloo moet hier niet over anderen beginnen. Iedereen zijn ding in zijn tijd. En voor de rest ... laat honderden bloemen bloeien, de wereld is mooi.
Siegfried Bracke in De Morgen, 19 april 2003
Reageer
10:31 a.m.
4:40 a.m.
Aan iedereen veeeeel
paaseitjes !
4:39 a.m.
vrijdag, april 18, 2003
De strijd der sexen
 Geeft de nacht inspiratie ? Misschien wel, maar ook frustratie. Omdat ik deze avond ook al een telefoontje moest doen (voor het programmeren van de video) naar iemand van het zogezegde sterke geslacht, meende ik het niet meer kunnen.
Laat ik maar eens tonen dat ik als vrouw ook mijn mannetje kan staan dacht ik ! Niet toegeven aan dat vooroordeel dat mannen nu eenmaal handig en technisch zijn.
Niet geloven dat handleidingen en broncodes mee in hun genen geschreven zijn terwijl onze genen het moeten stellen met een paar 'ingebakken' receptjes.
Dat ik beter en met meer zelfvertrouwen kook dan al mijn mannelijke vrienden - L'je incluis - toe, kan mij niet troosten !
De aanval was dus ingezet !
Ik zette mij gezwind aan deze pc en begon met de lay-out van een nieuwe site.
Alles klaar maar nog geen tekst, maar dat was niet erg. Ik zou dat zogenaamde sterke geslacht tenminste bewezen hebben dat ik het kon.
Ja hoor het is gelukt !
Maar die FTP wil nu maar niet lukken zeker ?
Brrrrr !
Ik ga toch niet opnieuw de hulp van ... moet vragen zeker ?
Reageer
4:29 p.m.
Nood aan bevestiging
 Tom heeft een nieuwe weblog. De zoveelste sedert hij er mee begonnen is en het resultaat is altijd beter.
Frustratie voor mij, want mijn hoofd is zo leeg als een lekke band als het op inspiratie voor de lay-out van een log aankomt. Ik heb massa's ideeën maar al evenveel watervrees wanneer het er op aan komt om iets van die ideeën in praktijk om te zetten.
Tom duidelijk niet, die blijft een half nachtje achter zijn pc lummelen - iets waarin hij ook al uitermate goed is - en schut het dus maar eventjes uit de losse pols.
Ondertussen zit ik op cursus HTML en Dreamweaver te leren, zit het allemaal in mijn hoofd en kan ik het wel, maar er iets mee doen ?
Ho nee.
Mijn gevoelens schipperen tussen schaamte en frustratie.
Iemand zal mij deze avond een extra knuffel moeten geven !!!
Reageer
8:50 a.m.
donderdag, april 17, 2003
Niet voor gevoelige zielen
 Thuis gekomen zette ik mij terug aan het serieuze werk, het beëindigen van een schrikwekkend boekje van Noam Chomsky (hoogleraar Massachusetts). Ik was er vorige week in begonnen maar had het - net voor het einde trouwens - laten liggen, waarschijnlijk omdat het mij juist zo verontrustte. In Het ware gelaat van Uncle Sam toont Chomsky dat Amerika niet zo'n fraaie bedoelingen heeft met al z'n invallen en controles over andere landen. Het boek toont Amerika met het gelaat van een roofdier met een oneindige honger.
Het land dat vrijheid zo hoog in het vaandel draagt steunt dictaroriale regimes en heeft daar veel belang bij. Eén dictator is gemakkelijker naar je hand te zetten dan een heel volk, tenzij die Hoessein heet blijkbaar. Invallen dan maar.
Niet voor gevoelige zielen, had bij dit boekje moeten staan.
Reageer
1:49 p.m.
Brussels is calling
 ... nu maar eens de terrasjes in Brussel uitproberen.
Gisteren zei T. nog, 'jij hebt nogal een leven !'. Ja, hij heeft gelijk.
Onlangs hoorde ik nog iemand zeggen : mijn motto is rijkelijk leven met weinig geld. Ik leef zéér rijkelijk, maar veel geld heb ik niet. Toch voel ik mij een ware prinses. Of is het omdat B. mij altijd prinsesje noemt ?
Hmmm !
3:00 a.m.
woensdag, april 16, 2003
Antwerp is burning
 ... is de titel van een waar muziekgebeuren in het sportpaleis, maar zoals de zon vandaag van katoen gaf, leek Antwerpen ook al te branden !
Het werd een heerlijke wandeling met gids in de hand. Eerst liepen we door de jodenwijk. Wat een verschil met de tijd toen ik in Antwerpen woonde ! De joden zijn welliswaar nog niets veranderd, mode lijkt hen vreemd, maar de joodse wijk leek nu wel een afgezonderde politiestaat. Tot mijn grote verbazing zag ik zelfs een politieman met een automatisch geweer onder zijn arm. In de joodse wijk is zelfs een klein containerkantoortje met stand-by politie om vlug te kunnen interveneren.
De wandeling onder dergelijke zon bracht herinneringen boven aan mijn verblijf in Jeruzalem, ook daar waren machinegeweren schering en inslag.
 We liepen verder richting kaaien alwaar ik nog es het prachtige en grappige zwart-wit Huis van Roosmalen bewonderde van bOb Van Reeth. Als ik mijn gids mag geloven was hij de eerste die met dergelijke architectuur begon, en het valt inderdaad op dat op die kaaien nog een paar architecturale juweeltjes te bewonderen zijn.
Daarna liep de wandeling richting Antwerp Six, met Van Beirendonck op kop, want door tijdsgebrek en voornamelijk door nieuwsgierigheid had ik enkel tijd voor één modewinkel. Het werd dus de garage van "Walter", gehuisvest in een klein zijstraatje en weg van de drukke winkels in de Nationale straat.
 Een wandeling van tien kilometer werd het, langsheen kleine steegjes als de bekende Vlaeykensgang en prachtige café's als het Zuidterras.
Antwerpen is een stad die leeft en die mij vaak met heimwee vervult. Heimwee omdat ik er een prachtig jaar heb doorgebracht toen ik op het "Zuid" woonde en met mijn vriendje het weekend doorbracht met bezoekjes aan de Vogelmarkt en lange luie middagen op Linkeroever.
Eigenlijk zou ik best terug naar Antwerpen willen. Jammer van het zwarte politieke klimaat.
Reageer
10:52 a.m.
terrasleven
 Gisterenavond waren het nog tot in de late uurtjes de terrassen van Leuven, vandaag worden het, maar iets vroeger dan, de terrassen van Antwerpen !
En het modemuseum, en Dille & Kamile, en de Schelde, en ... en ...
PS : "Let me entertain you !" was gisterenavond een groot succes. Alleen was ik het niet, maar showbeest B. !
Reageer
2:23 a.m.
dinsdag, april 15, 2003
's Morgens swingend naast bed
 Naargelang 'mijn mood' 's programmeer ik 's avonds dikwijls de stereo met een wekker-lied.
Rond zeven uur schalt het dan door alle boxen, en aangezien de kamer niet zo groot is, zorgt de korte afstand tussen de muren voor een sterke accoustiek en waan ik mij bijna in een concertzaal.
Meestal kies ik rustige muziek, very relaxed, easy going.
Deze morgen - ik was het al vergeten van gisteren, zo wakker ben ik 's morgens ook niet - schalde hier om 7 uur uit volle borst Robbie William "Let me entertain you".
Nog geen minuut later stond ik al te swingen naast bed. Ik zette het liedje in replay en een half uur later, met tandenborstel in de hand, was ik al de ster van de dag. Want ik zong uit volle borst 'let me entertain you'.
Het belooft voor de mensen die ik vandaag zie, de vrienden voor deze avond.
Let me entertain you !
Reageer
12:59 a.m.
maandag, april 14, 2003
Het huis dat ik ooit zal hebben.
 Het leek wel de opening van een pretpark. Nog voor het openingsuur van tien (ook al een uur dat beter bij een pretpark dan wel bij een winkel past) stonden mensen te drummen aan de ingang.
Mensen van allerlei rang en stand overigens, want terwijl zij buiten in het zonnetje hun ongeduld botvierden op de betonnen blokken voor het gebouw, observeerde ik hen vanuit de luie zetel in de wagen, inclusief goeie muziek (en gezelschap, niet te vergeten.)
Ikea, door sommige mensen vervloekt (zij die onhandig zijn, zeg ik dan !) en door andere aanbeden.
Ik behoor bijna tot de laatste soort. Bijna, omdat het aanbidden niet in mij zit, maar ik ben wel een grote fan omdat Ikea twee van mijn diepe levensvragen beantwoordt. De eerste is : hoe kan je op een kleine ruimte zo praktisch en gezellig mogelijk wonen ?
De tweede vraag is : hoe organiseer ik mijn rommel op dergelijke wijze dat het niet alleen praktisch is maar in het beste geval ook nog decoratief ?
Het antwoord is simpel. Denk in kubieke meters.
Bij ieder bezoek word ik trouwens ook beloond. Ik kom altijd terug met goeie ideeën en vooral veel dromen.
Over het huis dat ik ooit zal hebben, de ruimte, het terras.
Zoals ik ooit planten zal hebben die nooit doodgaan, kasten zal hebben die altijd stevig en waterpas staan, een huis zal hebben dat piepklein is maar de faciliteiten van een fuifzaal.
Want als ik maar lang genoeg naar Ikea ga, dan leer ik mijn bezoek vast nog het plafond als dansruimte te gebruiken !
Reageer
6:26 a.m.
zondag, april 13, 2003
Het lichaam is inschikkelijk...
Het licht buiten, de vernieuwde moedige poging van de zon en de sappige blaadjes die zo hard hun best doen buiten waren de grootste verleiding. De spiegel, het innerlijk gevoel van opgesloten te zijn in teveel lichaam waren dan weer alarmerend. Ik moest weer beginnen met bewegen.
Ik kan best begrijpen dat sommige mensen het haten om te lopen. Wanneer je op goed geluk begint, strand je na een tiental minuten al gauw op een protesterend en uitgeput lichaam. Het weer en de lente mogen dan nog zo mooi zijn, het lukt niet.
Wat ik voor heb op anderen is niet mijn conditie (meting van mijn hartslag deze avond bleek dat hij toch nog in de zone 'goed' zat), niet mijn gewicht (teveel !), en ook niet in mijn huidig kunnen wat afstand en snelheid betreft, want beiden zijn laag.
Wat ik voor heb is ervaring, de wetenschap dat je heel zachtjes aan moet beginnen en dat zelfs een klein beetje discipline gauw beloond wordt. Het lichaam is inschikkelijk, wat mensen ook denken. De eerste dagen sputtert het, in de tweede (moeilijke !) fase zal het zelfs ronduit protesteren.
Maar ik weet dat daarna het heerlijk gevoel komt. Heerlijk in lichaam en geest. Een overwinning, niet in de zin van een oorlog tegen het lichaam, maar integendeel, de overwinning van lichaam en geest die elkaar weer vinden, van nog meer energie, kortom van goed in je vel zitten.
En ja, er was het calorierijke en vooral warme ontbijt met de vrienden.
Ik kan mij niet voorstellen dat het even gezellig zou geweest zijn mocht alles afgestemd geweest zijn op een caloriearm en vooral vetarm ontbijt. De geur van versgebakken chocoladebroodjes, croissants, brood, dat kan je toch niet vervangen door magere yoghurt en fruit ?
Na de gevulde en zeer tevreden magen kwamen we evenwel allemaal, gelukkig zonder schuldgevoelens, tot hetzelfde besluit.
We moeten meer bewegen. In mijn taal lopen dus.
11:04 a.m.
zaterdag, april 12, 2003
het huis geurt naar vakantie en vrienden
Bijna het hele weekend in het teken van vrienden en etentjes, ... morgenvroeg nog een leuk ontbijt zelfs, het zal mijn kook- en bakkunsten hopelijk ten goede komen.
Dankzij de vakantie ook weer de geur van heerlijk vers brood en muffins, zelfs een poging ondernomen om croissants te maken. De yoghurt moet dan weer nog heel wat uren fermenteren.
Het huis geurt naar vakantie en vrienden.
Het zijn korte nachten, maar heerlijk lange dagen.
Reageer
9:00 a.m.
vrijdag, april 11, 2003
Amish in West-Vlaanderen
Deze namiddag een tentoonstelling in eigen stad bezocht, een fotoreportage over grote gezinnen in Vlaanderen en Nederland.
Ik kon mijn ogen niet geloven. Er zijn niet alleen veel meer grote gezinnen dan ik dacht, ze zijn ook veel groter. De fotografe had trouwens een minimumgrens : 8 kinderen onder de 25.
Groot was mijn verbazing toen ik een portret zag van een ware Amish-familie in West-Vlaanderen. Voor alle zekerheid - misschien hadden ze gewoon een bepaalde voorkeur voor kledij - zocht ik het nog eens na in de catalogus waar ook de interviews te lezen waren. En ja hoor, ze bekenden zichzelf tot een strekking binnen de Amish gemeenschap. 30 leden telt hun (kleine) kerk, waarvan ongeveer de helft het eigen gezin.
Wonder !
Reageer
9:34 a.m.
communicatie
"Het probleem met jullie twee is communicatie", zei hij, en hij vervolgde dat hij het toch jammer vond dat een vriendschap van jaren een plotse dood stierf door het plots niet meer communiceren.
Ik kon het alleen maar beamen.
Wat doe je, als je meent dat er grote problemen zijn en de ander - met wie je inderdaad al jaren een meer dan behoorlijke vriendschap hebt - blijft zwijgen ? Wat doe je wanneer je die andere in een neerwaartse spiraal ziet gaan en opeens merkt dat die andere aan jou geen boodschap heeft.
Nog even proberen, met een brief misschien.
Ook dat heb ik geprobeerd.
Maar geen communicatie van de andere kant, behalve ontkenning. Er is niets mis.
Niets meer aan te doen denk ik dan. Problemen kan je maar oplossen als je ze onderkent.
Hij heeft natuurlijk gelijk. Er is iets mis met de communicatie.
Reageer
3:26 a.m.
Stemadvies
Deze morgen begonnen met de Stemtest van de Standaard. Ik deed het naar aanleiding van een gesprek met mijn buurvrouw die na het invullen van deze test bij een partij kwam waar ze helemaal niet wou voor stemmen.
Ik kwam er goed vanaf. De test bevestigde mijn voorziene keuze.
Voor wie de basisideologie van de verschillende partijen kent kan het echter niet moeilijk zijn. Uiteraard kruis je die waarden aan die je belangrijk vindt en het zou al wonder zijn dat je geen weet hebt welke waarden door welke partij vertegenwoordigd worden.
Ik veronderstel dat de test dus niet slecht is voor zij die dat niet weten. Dus als je het nog niet weet : daarheen dus !
12:47 a.m.
donderdag, april 10, 2003
Bekende Vlaming
Gisterenavond kwam B. nog langs. Het was laat, T. en ik zaten in de Stukbar wat na te praten over de film. B., van nature een showbeest, verscheen op dit nachtelijk uur vol bruisende energie alsof hij nog twee fuiven voor de boeg had.
We babbelden wat af : over het medialandschap waarin hij zich bevindt en waar straffe verhalen nooit ver te zoeken zijn.
Nu en dan tuitten onze oren bij het horen van zoveel madness.
Straks komt hij nog langs om te eten. Voer genoeg voor weer hele bladzijden blog.
Alleen zijn Bekende Vlamingen hier geen onderwerp.
8:48 a.m.
woensdag, april 09, 2003
La raison du plus fort
 Net terug van La raison du plus fort, een documentaire die de schrijnende armoede in de banlieus in verschillende Franse steden in beeld brengt. Na de film was er een gesprek met de regisseur Patric Jean, maker ook van "Les enfants du borinage".. Het bleek geen simpele zaak te zijn om mensen in armoede aan het woord te krijgen.
Doorheen de film beklemt je het gevoel van wanhoop, want niemand heeft een antwoord. Armoede is uiteraard een kluwen van problemen, maar ze zijn verre van gemakkelijk op te lossen. Wat doe je in een stad als Amiens die geteisterd wordt door een grote werkloosheid ?
De documentaire liet ook zien hoe armen geografisch doorheen de geschiedenis 'uitgestoten' zijn. Vroeger woonden ze in het centrum van de stad, nu worden ze verdreven naar de voorsteden. De trams en bussen van en naar de stad hebben hun eindhalte netjes aan de rand van de stad. Late ritten zijn er niet. Volgens de geinterviewden een bewuste strategie : men wil armen uit de stad houden.
Schrijnend was ook het justitiële aparaat. Een man, allochtoon, vast werk, nog nooit veroordeeld, 19 jaar, wordt aangehouden door de controle van de metro omdat hij geen ticket heeft. Hij wordt fysiek mishandeld en slaat terug. Het geheel is op band opgenomen door de bewakingscamera's. Zijn advocaat zegt terecht dat fysiek geweld niet kan, maar dat dit ook geldt voor de controleurs van de metro. Zij waren begonnen, en dat kon hij aantonen door die video's.
Niet nodig, zei de rechter, we hebben genoeg informatie. De man werd opgesloten wegens fysiek geweld.
Of de radeloze gevangene die dag na dag zijn kalmeringsmiddel krijgt en geheel buiten zichzelf raaakt wanneer ze het vergeten. Hij smeekt om dat ene pilletje, maar wordt op gesloten.
Of de man in de gevangenis die zelfmoord wil plegen en als straf in de isolatiecel gestopt wordt.
Geen happy film, helemaal niet. Ik bewonder de regisseur dat hij met zo'n moeilijk onderwerp durft uit te pakken.
"Zal je film iets veranderen", vroeg iemand uit het publiek.
Misschien iets kleins, zei de regisseur, zoals die verantwoordelijke uit de gevangenis die de affiche van de film in de refter van de cipiers ophing...
Ik wou dat ik de rest van de avond had kunnen doorbrengen met de regisseur. Zo'n man heeft vuur in de ogen en een bewogen hart.
Ik zou er zoveel van kunnen leren.
3:58 p.m.
zelfreinigend lichaam
 De schuldgevoelens om voorgaande blog - en vooral het gebrek aan activiteit - werden zo groot dat ik maar meteen een bezoekje aan het sportkot gebracht heb om me daar een uurtje in het zweet te werken.
Het lichaam juichte, ik zuchtte, maar de boodschap is duidelijk : ik moet weer met looptraining beginnen.
De gedachte weer te gaan lopen - het is geleden van de voorbije zomer - valt wel mee, het is nu eenmaal een prachtsport, maar ik zou nu nog een zelfreinigend lichaam willen, want al dat gedouch en al dat omkleden...
Soit, de eerste stap is weerop gezet, of moet ik zeggen : de eerste kilometers gelopen ?
7:31 a.m.
home, sweet home
De enig echte opdracht vandaag – die trouwens gisteren al moest vervuld worden – is : naar de Schapenstraat gaan om er het ongebruikte ticket van Proust te droppen en al zo de centjes terug te krijgen. Nu ligt die Schapenstraat amper een kilometer van mijn huis, een kwartiertje wandelen misschien, en toch zie ik er tegenop als de dood. Ik wil niet naar buiten, ik wil hier in mijn biotoop blijven en alles moet maar naar mij komen.
Gisteren lukte dat aardig, want er kwam allerlei lieflijk bezoek. Het diepvriesje was gevuld zodat ik nog een meer dan fatsoenlijke maaltijd kon toveren zonder mijn huis te moeten verlaten. De film ging ook al niet door, wegens barstende hoofdpijn van mijn partner in movies.
Alles wijst erop dat het vandaag weer zo wordt, want aan contacten geen gebrek. Zusje belde al enthousiast een uurtje en als we elkaar niet vinden via telefoon is er nog altijd msn.
Waarom moet een mens naar buiten ?
Voor de boekenbijlage bij de Morgen natuurlijk. Maar zou ik die niet eens een weekje kunnen missen ?
2:20 a.m.
dinsdag, april 08, 2003
Kaat is feeling
Zie citaat van kaat :
Oorlog is voor ons een smetteloze aangelegenheid
geworden : lichtstippen op een beeldscherm,
tuimelende analyses en tabellen,
een zandstorm van opinies,
een mogelijkheid om hoogdravende
morele bewogenheid te etaleren,
risicoloze erudiete beschouwingen te maken
en standpunten in te nemen
die het dak niet van onze huizen
zullen blazen.
(Erwin Mortier)
De Morgen 19/03/2003
Iedereen terug
 ... en dat is maar goed ook. Gisteren bij een warme chocomelk wat bijgepraat. Op de kalender lijkt het niet veel, een vier tot vijftal dagen, maar ze hebben mijn fysieke en emotionele krachten tot het einde gedreven. Ik zat er gisteren maar geradbraakt bij.
We wisselenden verhalen uit. Cleveland dat vriendelijk was maar 'waar niets te zien was' (oei !) en ... hoe hij gewaarschuwd was om toch maar niet alleen buiten te gaan 's avonds. Dat had hij natuurlijk wel gedaan, zorgeloos en er was ook niets gebeurd. Bevestiging van de angstpsychose die de Amerikanen in de ban houdt ?
Toen ik jaren geleden in New York werkte (op de grens tussen Harlem en the Bronx, ik was een zeldzame blanke !) kreeg ik ook voortdurende waarschuwingen niet alleen buiten te lopen. Zelfs de politie kwam met de wagen zachtjes op mijn tempo aangereden en bood me een lift aan.
Er is niets gebeurd, maar ik besefte later wel dat ik ook wel geluk had, want tot in onze tuin vonden we gebruikte naalden en crackdoosjes. Toen ik in New York ging werken wou ik maar één ding : weg uit België, een andere wereld, andere ervaringen.
Die doelstelling werd alvast verwezenlijkt !
Deze avond eerst een etentje met een lieve vriendin en daarna met T. naar Bloody Sunday. Het leven wordt weer heerlijk normaal !
Reageer
4:45 a.m.
vrijdag, april 04, 2003
Kaat gaat er even uit !
7:43 a.m.
donderdag, april 03, 2003
relatie op de agenda
 Ik moet het voorlopig zonder mijn lieve vriend stellen die een 'weekendje Cleveland' (VS) voor de boeg heeft. In alle drukte in ons beider leven, allerlei bizarre gebeurtenissen in ons beider leven lijkt het bijna alsof we het spoor naar elkaar en onze goeie babbels kwijt geraken. We komen ook niet meer toe aan een avondje uit, terwijl het misschien nu net zo belangrijk is om te ontspannen en lekker bij te kletsen.
Het leert mij wel : relaties moet je verzorgen, anders gaan ze dood. Daar heb ik trouwens al pijnlijke ervaringen mee !
Maar goed, maandag hebben we onze agenda bij elkaar gelegd en er zijn weer heel wat avonden gereserveerd.
Anders komt het er niet van.
Er is altijd genoeg werk, er zijn voldoende vergaderingen, mensen genoeg die anders beslag op je willen leggen.
Mooi niet dus !
Ontslag genomen
Mail geschreven naar de hoofdredacteur van Tertio. Ik schreef er freelance wat onder de noemer human intrest viel. Ik deed interviews voor hen en berichtte over tendenzen in de jongerenwereld.
Tertio wou een kritisch blad zijn maar is daar volgens mij niet in geslaagd. Het blad is bitter geworden, als een oude man die maar blijft zeuren om de goeie oude tijd en geen voeling meer heeft met de cultuur van vandaag. Ik heb het hen ook heel eerlijk geschreven.
Het deed deugd, zo'n beslissing. Deugd aan het hart.
En dat hart blijft belangrijk.
9:46 a.m.
woensdag, april 02, 2003
Kaat is feeling
Zie citaat van kaat :
Het is de verbeelding
die de realiteit creëert.
(Eric De Kuyper)
In een interview nav 'Proust',
De Morgen 6/03/2003
Een vreemde voor zichzelf
Deze morgen het slot van 'De vreemdeling' van Camus gelezen. Het is een dun boekje dat enige maanden geleden tegen promotieprijs bij De Morgen te verkrijgen was. Veel speculaire dingen gebeuren er niet in het verhaal, behalve dat het eindigt op een moord - zonder passie, zonder directe aanleiding en executie van het hoofdpersonage.
We volgen het hele boek door het leven van een man in Algiers. Zijn leven is dat van Jan Modaal. Hij gaat werken, in het weekend gaat hij naar het strand. Hij slaat babbeltjes met zijn buren, hij heeft een vriendin. Het verhaal begint met de dood van zijn moeder. Hij gaat er naar toe, zonder veel verdriet. Ze leefde in 'een gesticht' en hij had weinig band met haar. Hij heeft geen genoegen in haar dood, maar is er ook niet van onder de indruk.
Hoe verder je het boek leest, hoe meer beseft dat dit zowat zijn hele leven is : totale onverschilligheid. Soms is die onverschilligheid zelfs benijdenswaardig, want hij kent geen verdriet in zijn leven, geen frustraties, geen angsten, het is hem - zoals hij meermaals zegt -allemaal gelijk.
Bijna per toeval vermoordt hij in het weekend een man. Omdat hij geen wroeging toont - waar het gerecht zwaar aan tilt - krijgt hij de zwaarste straf. Breekpunt lijkt zijn gebrek aan verdriet voor zijn overleden moeder te zijn geweest. Of hoe een maatschappij je emoties oplegt en je als 'buitenbeen' beschouwt als je ze niet hebt.
Maar toch, ik hou het op die totale onverschilligheid. De man was immers bovenal een vreemde voor zichzelf.
7:43 a.m.
dinsdag, april 01, 2003
Angst voedt agressie
Of : maak je kiezers bang genoeg,
zeg dat je een leger hebt en je wordt president !
Eindelijk nog eens naar de film geweest. Met H. had ik een afspraak voor Bowling for Colombine. Iedereen zou de documentaire film moeten zien. Het uitgangspunt is de vraag hoe het mogelijk is dat een paar jongeren van rond de 16 een ware moordpartij, tijdens daglicht, op hun middelbare school hielden. Hun doden waren willekeurig, al doodden ze eerder zwarten dan blanken.
De film is ook een aanklacht tegen NRS (National Rifle Society) die het recht op bezit van vuurwapens door dik en dun verdedigen. Spreekbuis voor deze vereniging is de voormalige acteur Charles Heston. Deze laatste kwam als dom en arrogant over. Op de vraag waarom in de VS zoveel moorden zijn door gebruik van handwapens opperde hij omdat de VS etnisch misschien het meest divers was.
Een week na de doden op de middelbare school in Colombine, een week nadat een zesjarige een andere zesjarige doodgeschoten had, twee maal dus, organiseerde deze vereniging van verdedigers van het recht op wapenbezit een grote bijeenkomst in de door rouw getroffen steden.
Alle geïnterviewden in de documentaire waren eensgezind over de noodzaak van het bezit van een wapen: je moet je gezin verdedigen. Iemand zei het zelfs met deze woorden : wie zijn gezin niet verdedigt, geen wapen heeft, is niet verantwoord bezig.
De boodschap van de film was duidelijk : de Amerikanen zijn bang. Ze zijn vervuld met angst. De media en de politici voeden maar al te graag dit gevoel. Terwijl de criminaliteit met 20 procent gedaald is, is de berichtgeving over criminaliteit met 600 procent gestegen. Onveiligheidsgevoelens zijn goede kweekvijvers voor partijen die uit zijn op veel macht. Veiligheid is immers een basisbehoefte. Je kan mensen niet meer tot je partij lokken door ze eten te beloven. Maar laat een heel land zich onveilig voelen en zeg dan : ik ben de grote man, de grote papa die je zal beschermen, ik zal al het kwaad uit je wereld bannen. Wanneer je ze genoeg bang maakt, heb je ze een leven lang. Als slaven zelfs.
1:02 p.m.
zondag, maart 30, 2003
Humanist in hart en nieren
 Ik blijk een rasechte humanist te zijn. Dat bleek deze morgen uit volgende test. Ik had niet anders verwacht, het tegendeel zou mij verwonderd hebben. Ondanks de (maar ?) 79 procent kreeg ik toch het etiket een rasechte te zijn, waar ben ik het dan minder ?
Hoe dan ook, ik ben vandaag op z'n minst een genietende humanist, want ik kom net van het heerlijke Dagelijks Brood alwaar ik een schitterend ontbijt verorberd heb. Een croissantje, verse fruitsap, donker brood met honing en ouderwets donkere choco. Allemaal nog voor de zon goed en wel wakker was !
11:26 p.m.
Je bent de som van jezelf
 De vensters gepoetst en daarvan genoten. Een paar meubeltjes herschikt en de lente verwelkomd. Alles maakt zich gereed voor "een nieuwe lente, een nieuw geluid". Ik probeer mij van zoveel mogelijk dingen te ontdoen : boeken, CD's, allerlei zaken waarvan ik mij steeds meer afvraag waarom ik er zoveel van heb. Dus heb ik maar mailtjes naar de nichtjes gestuurd met volle lijstjes en de vraag wat zij er van wilden. Collectie Hemmerechts is al 'gereserveerd'. "Je moet ze wel zelf komen halen", heb ik er nog bij gezegd. Dat lukt wel.
Wees gerust, ik ben niet bekeerd tot een of andere zenwijsheid - al kan ik het boeddhisme best smaken -, ik ben 'Mevrouwtje Soberheid' zeker niet. Het is juist het tegendeel. Er is hier gewoon soms zoveel leven dat allerlei spullen achterlaat. Vrienden die mij CD's en boeken meebrengen of aanraden, hopen knuffels - ik vraag mij altijd af of andere mensen ook zoveel knuffels krijgen ? - grote en kleine souvernirs van verre reizen, massa's foto's en dichtbundels.
De dichtbundels hou ik nog bij, al zijn het juist soms die dingen die het best in mijn geheugen bewaard zijn.
In al het opruimen kwam ik ook een stapeltje brieven van S. tegen, een studiegenoot van mij waarmee ik flink wat levensweg heb afgelegd. Twee twintigers met teveel leven in het hart op dat moment. S's brieven zijn juweeltjes van poëzie, er staan gekke en ontroerende dingen in, ze staan vol beelden en op de achtergrond zie ik altijd het decor van Gent, waar ik toen studeerde.
Zij hebben het overleefd. Een 15-tal brieven denk ik.
Ik schreef hem : 'omdat zij mij herinneren aan een Kaat die ik niet meer herken maar wel sympathie voor heb'.
Hij schreef terug dat die Kaat er nog altijd is. Net als hijzelf. We zijn de som van onszelf.
Reageer
12:24 p.m.
zaterdag, maart 29, 2003
Weblog uit Irak
Een Amerikaans oorlogsjournalist in Noord-Irak die een foto-(weblog) heeft waarin hij voornamelijk vertelt over het dagelijkse leven van de Koerden onder de oorlog ... is door zijn werkgever CNN vriendelijk verzocht er niet meer verder mee te gaan.
Teveel werkelijkheid ?
2:15 a.m.
vrijdag, maart 28, 2003
Hoe is het met je hart ?
 Vandaag kreeg ik een mailtje in de bus van een collega met enkel deze zin : "Hoe is het met je hart ?". Ik glimlachte, omdat het mij deed denken aan een prachtig gedicht, al had de mailschrijver het niet zo bedoeld. Mijn hart, die moedige spier, blijkt immers medisch in problemen te zitten. Erg veel zorgen maak ik er mij niet om, - kan ik er veel aan doen ? - maar het valt mij wel op dat wanneer ik iemand zeg dat ik 'last heb aan mijn hart' of 'pijn aan het hart' heb, iedereen mij onmiddellijk vraagt of mijn hart gebroken is. Heb je liefdesverdriet ?, vragen ze mij, een vraag die ik al sedert mijn puberteit niet meer gehoord heb.
Nee, 't is echt mijn hart, gewoon, die spier (en ik wijs ze nog eens krachtig aan) en hoor dan een zucht bij de toehoorder. "Oooo... echt hartzeer ?'. Ja, zeg ik, gewoon echt hartzeer.
Collega A. is al iets bezorgder en legt mij nog eens de symptomen van een aankomende hartaanval uit. Zover zal het toch wel niet komen denk ik en haar gedetailleerde uitleg (de disfunctie van het hart !) doet mijn hart sneller slaan. Het is wellicht niet de bedoeling.
Geen zorgen hier dus, maar wel een glimlach om die korte en krachtige mail. "Hoe is het met je hart ?".
Glimlach omdat ik het gedicht ken en het geurt naar veel verliefdheid van lang geleden.
Lieveling, ik moet je haastig schrijven,
want straks wordt weer heel mijn wezen zwart.
En dan voel ik niets meer aan de lijve.
Lieveling, hoe is het met je hart ?
Kan het nog van pure vreugde springen
als een jong lam in de voorjaarswei ?
Wordt het bij het zien van mooie dingen
warm, en licht het op, wordt het blij ?
Hangt het in je als een schone kroon
Die vol kaarsen is en lichte luister,
Vol muziek van licht. Zo stil, zo schoon ?
Klopt het, als het mijne soms zo snel ?
Ach, ik groet je uit mijn vallend duister,
Wees voorzichtig met je hart. Vaarwel.
Bertus Aafjes
Lieve collega, het gaat goed met mijn hart. Het klopt, net als het jouwe, soms zo snel.
Avond
Wie graag nog eens gezond lacht moet maar eens het tandartsavontuur van volgspot lezen. Je zal wel twee keer nadenken voor je een kroon laat plaatsen !
Wat denkt u ?
5:23 a.m.
donderdag, maart 27, 2003
wezensgelijk
 Deze morgen, nog voor de zon geheel wakker was, twee uur lang dogmatiek gestudeerd. Toen ik jong was kon ik mijn verstand echt in allerlei bochten wringen om dit te begrijpen. Nu denk ik : maar jongens, waar halen jullie het ? Wat een hersenspinsels, zucht ik. Het leert mij evenwel dat je - net zoals met statistiek - met taal ook wel zowat alles bewezen krijgt. Desnoods creëer je maar nieuwe woorden. "Een in wezen" maar niet "wezensgelijk", met "behoud van eenheid", geen twee eigenheden.
Nu mogen ze mij best sterk voer ter recensie aanbieden, maar bij dergelijke boeken zucht ik toch. Wat jammer van de bomen.
3:43 a.m.
woensdag, maart 26, 2003
Eden
 Het deed zoveel deugd, dat dagje West-Vlaanderen. Bij zus en broer, veel gebabbel en dan richting 't Zwin alwaar de stilte respect afdwong. Het natuurreservaat zelf was nog niet open, maar er was genoeg te zien. Een eendenfamilie op stap, ooievaars die klepperend boven ons hoofd zweefden en in de nabijheid de zee, weg van het toerisme, maar één brok woeste natuur.
Eenmaal terug thuis kwam er hevige hoofdpijn opzetten. Het contrast tussen zoveel natuur en de stad is voor mijn lichaam even te veel. Lekker rusten dus.
9:43 a.m.
dinsdag, maart 25, 2003
De wijsheid sijpelt traag binnen
 Vandaag wil ik genieten van de vrije dag en zal ik daarom mijn karakter geweld moeten aandoen. De trieste waarheid dat het werk nooit eindigt is dan wel eindelijk tot mij door gedrongen, de wijsheid dat dit nog niet tot gevolg heeft dat je altijd werken moet, nog niet.
Daarom ga ik straks naar Connections in de hoop nog een zalig weekendje aan promotieprijs mee te pikken.
Straks ga ik lekker op terras met een vriendje een kop thee drinken, en als het mij zint zelfs een taartje. Straks ga ik naar de kruidtuin, om te zien wat zoveel lente aan sporen heeft nagelaten. Straks ga ik langs bij een vriend. Straks, maar eerst .... een béétje werken.
Een uurtje later ...
Grrr... lekke band en de garagist merkt onmiddellijk nog een paar andere dringende mankementen op waar ik geen weet van had. Tja, herstel maar allemaal, zeg ik met een zucht. Twee dagen zonder eigen vervoer en donderdag beslist een centje lichter !
kaat
2:07 a.m.
maandag, maart 24, 2003
Ik stond erbij en ik keek er naar
 De gedachten blijven natuurlijk veel verwijlen bij de oorlog in Irak. De zinloosheid. Hoe zoveel lijden vermeden kon worden. Hoe mensen doelgericht voor de dood kunnen kiezen, voor ellende.
Die gedachten bewonen mij ook als ik denk aan een paar mensen in mijn omgeving die de ene relatie ruilen voor de andere en wel op zo'n tempo dat er nog weinig leven van over blijft. Gelukkig zijn ze niet, maar ze laten wel een spoor van ravage na. Natuurlijk bedoelden ze het goed. Maar - om het eens in bijbelse termen te zeggen - het graan schoot op en raakte verstikt door de distels.
Ook hier zijn geen overwinningen te halen. Misschien ben ik een ouderwetse ziel die vindt dat je voor je partner kiest in goede en kwade dagen. Niet noodzakelijk tot de dood ons scheidt, maar minstens proberen stand te houden in kleine en grote stormen. Minstens toch proberen. Heel hard proberen.
Gebroken illusies zie ik rond mij en ook gedachten als : ik vind wel een ander. Het ene verdriet vullen met een al nieuwe gehypothekeerde relatie. De angst om alleen te zijn, de angst om met zichzelf te moeten leven vullen met een ander. Maakt het zelfs wat uit wie die ander is ?
Pure ravages zijn het. Emotionele zelfmoord ook. Want wat blijft nog over na het zoveelste lief, het zoveelste bed ?
Of ben ik echt zo ouderwets ?
kaat
6:32 a.m.
zondag, maart 23, 2003
Wat is het echte leven ?
 Soms denk ik : ik moet eens ophouden met het leven in woorden, in andermans gedachten, in verhalen op papier. Ik moest maar eens een echte hobby zoeken. Ver weg van theater en film, ver weg van de vele boeken. Ik moest maar eens beginnen te leven met mijn handen, de dingen aanraken, proeven, voelen, in plaats van het hele leven binnen te halen via de ogen naar het verstand. Ik moest maar es leven met mijn hele lichaam, in plaats van voornamelijk met mijn gedachten.
Maar dat lukt niet zo best. Tenzij met het L'je, al bewandelt hij met mij ook wel eens paden in de geest die weer ontginning zijn van nieuwe gedachten.
De hele wereld is zonovergoten en de lente barst, ik zit achter een boek of achter de pc. De lente zit in mijn hoofd, groeit onder mijn woorden. Misschien kon ik maar es beter 'naar buiten' gaan en die lente echt proeven ?
Wellicht doe ik het vandaag nog eens, een aarzelende stap naar buiten, - ik ben geen buitenmens, tot mijn grote spijt gezien de grote lofbetuigingen ik hoor van anderen - ik leef binnen. Met grote ramen welliswaar. Met twee kranten per dag, en de New York Times via de pc. Niet afgesloten van de wereld dus.
Plato is bij mij komen wonen. Hij begrijpt me best.
kaat
4:13 a.m.
Lekker tijdloos
De stelregel is : bevalt het boek mij na 50 bladzijden niet, lees ik niet verder. Twijfel ik na 50 bladzijden, dan doe ik door tot 100. Zo'n twijfelgeval was Mrs. Dalloway van Virgina Woolf. Het verhaal komt maar niet op dreef en voor iemand die leeft van opeenvolgingen van acties vraagt het veel geduld om plots in een bijna tijdloos tijdperk te komen waarin alles zo traag gaat dat het lijkt alsof je lezend en al, ter plekke staat te trappelen.
Woolf dwingt mij dus om trager te ademen, om langzaam te lezen - het zijn immers immens lange zinnen - om mijn drang naar analyse en structuur stil te zetten en gewoon te zijn. Niks te doen, niets te denken, maar gewoon binnen te treden in haar wereld van gedachten die langzaam schuiven, de een voor de ander, vaak zonder enig verband. Toch ligt er tussen de bladzijden een vreemde spanning, een soort onbehagen om het leven zelf, een vaag vermoeden dat de dingen niet zijn zoals ze hadden moeten zijn.
Is het puur toeval of echt zo, maar het boek doet mij continu denken aan Proust. Ook in zijn boeken is het leven in gedachten, is alles zo in detail beschreven, gaat alles zo langzaam, dat jezelf dreigt te verliezen in gedachten en indrukken. Toch zitten er ook in zijn boek grote emoties, al kan je ze nooit vastpakken, alleen maar nu en dan vaag vermoeden.
Proust en Woolf, ik geloof niet dat ze goeie vrienden zouden geweest zijn. Beiden te eigenzinnig en sterk. Maar toch een eigenaardig duo.
4:02 a.m.
vrijdag, maart 21, 2003
Proust
 Ik heb er wekenlang naar uitgezien, vele kritieken over gelezen, ik heb mij jaren geleden de moeite getroost om mij door de ellenlange beschrijvingen van Proust te werken, ik heb zoooooveel moeten doen om nog kaarten te krijgen en wat blijkt ? "De kant van Swan", het theaterstuk op basis van Prousts eerste deel uit "A la recherche du temps perdu", was afgelast.
Begrijpelijk wel, want een van de technici was onverwacht overleden.
Heel heel jammer was dat. Dat vonden ook mijn vrienden die al even gretig naar deze avond hadden uitgezien.
Dan toch maar richting bioscoop om enig troost te vinden in een film. Confessions of a Dangerous Mind, het regie-debut van George Clooney blonk uit in sfeer en originaliteit. Ver weg van Proust welliswaar, maar toch best te smaken.
kaat
2:59 p.m.
woensdag, maart 19, 2003
bedreigd leven
 Terwijl de natuur zich hier opmaakt voor een nieuwe lente en een nieuw leven, maken aan de andere kant van de wereld honderden manschappen zich klaar om leven te vernietigen, moedwillig.
Terwijl hier de terrasjes bevolkt worden door het jonge studentenvolkje dat genietend van de zon het jonge leven vol kracht en enthousiasme verderzet, gaan mijn gedachten naar twee vrienden van mij die een gevecht leveren tegen de ziekte die hun lichaam bewoont.
Soms denk ik er niet aan, soms gaat het niet uit mijn gedachten en zoek ik koortsachtig naar informatie op het net, alsof ik een wonder verwacht dat hen zou kunnen genezen. Of ik leef in de illusie dat ik het beter zal accepteren als ik het beter begrijp. Maar dat is niet zo. Wanneer ik in Gasthuisberg - Vlaanderens grootste ziekenhuis - ronddwaal en zie hoe hier een dorp vol zieken is, voor wie de tijd even stilligt dan kan ik niet anders dan opstandig en droef worden.
Mijn zieke vrienden, aan wie ik weinig vertel. Mijn zieke vrienden die zelf moedig verder doen.
Er zijn dagen dat ik er niet aan denk.
Er zijn dagen dat ik mij afvraag : waarom mogen zij zoveel goeds niet meemaken, waarom is hen de belofte van het lange leven ontzegd ?
Ik heb geen antwoorden.
Ik zie naar de zon en geniet van haar warmte. Ik geniet van mijn vrijheid te kunnen gaan en staan waar ik wil, heer en meester van mijn leven te zijn. En denk ook aan mijn vrienden : het kan zo gedaan zijn.
Ik wil geen radio meer horen, ik wil niet horen hoe een heel systeem in beweging komt om mensen te doden, om vernietiging te zaaien, terwijl anderen alles doen om in leven te blijven.
4:31 a.m.
dinsdag, maart 18, 2003
op post
Opgestaan met een hoofd dat vol snot zat, hersentjes die één weke brei waren, neurotransmitters die dus hopeloos op zoek gingen naar een goeie verbinding, verstand op nul dus.
Toch naar het werk, al zien de oogjes waterig, ziet mijn kop eruit als een gestoofde ajuin.
Het taboe op absenteïsme is groot op het werk, kwestie van : ik doe mijn best en jij doet jouw best.
Want wees eerlijk, het werk schuift altijd door.
Dus netjes op post vandaag.
kaat
2:35 a.m.
maandag, maart 17, 2003
nieuwe docu-soap
 De gedachte om de gebeurtenissen op het werk in een scenario te gieten voor een soap is al meermaals in mij opgekomen. Het zou een eindeloze verzameling van verhalen kunnen worden, met enkele sterke figuren die elk hun eigen lijn hebben en zelfs gastrolletjes voor de passanten zoals die er ook op het werk zijn : de vervangers, intrimarissen etc.
Alle grote emoties zouden aanwezig zijn : liefde, haat, samenhorigheid, uitsluiting, concurrentie, intriges, verborgen motieven, onverwachte belangloosheid, verhalen met onverwachte wendingen, nu en dan zou 'mijn' publiek zelfs een traantje wegpinken uit pure ontroering.
Maar vandaag dacht ik even, midden in mijn eigen (doco-)soep : geen kat zou het geloven.
Of, hoe de werkelijkheid de fictie soms inhaalt.
kaat
8:44 a.m.
zondag, maart 16, 2003
Herman Brusselmans
zonder schelden en schoppen
 Deze morgen zeer blij verrast door een interview met Herman Brusselmans op Radio 1. De man van wie ik dacht dat hij in conflict leefde met iedereen blijkt een zachte inborst te hebben. Of hoe indrukken misleidend kunnen zijn.
Hoezeer Pat Donnez Brusselmans enthousiasme voor zijn vrouw de kop wou indrukken door te opperen dat het toch allemaal maar chemie is en oneindig monotoon, altijd bij diezelfde vrouw wakker te worden, Herman bleef vol overgave spreken over zijn vrouw. Hij somde op hoeveel hij al deze dag alleen niet zou gemist hebben mocht zijn vrouw er niet zijn.
Herman Brusselmans blijkt in dit interview een rustig minzaam man te zijn, tot grote verbazing wellicht van ook radio 1. Want nee, van "een uurtje schelden en schoppen", zoals bij de aankondiging Titaantjes te lezen stond, was geen sprake.
10:05 a.m.
Verliefd op de zon
Nu en dan krijg ik bij het zien van zoveel zon, zoveel zalig licht, kriebel in de buik, die verdacht veel lijkt op vlinders in de buik.
Glimlach op het gelaat, dik content, alsof ik de hele wereld aankan.
Wat zeg ik ? Alsof ?
Ik kan die hele wereld aan.
Ik heb dat tedere gevoel
Voor elke zot, en elke dwaas
Die buiten ronddaast zonder doel
Die niemands knecht is, niemands baas
Ik heb dat tedere gevoel
Voor elke vrouw, voor elke man
Die in volkomen weerloosheid
Een ander mens beminnen kan
H. van Veen
kaat
3:48 a.m.
zaterdag, maart 15, 2003
webdesign op de VUB
 Gisteren de ganse dag aan de VUB - faculteit geneeskunde - doorgebracht op 'medische informatica'. Voor wie zoals ik al jaren in een universiteitsstad woont die zichzelf roemt op meer dan een millenium traditie, is de VUB even wennen. Klein klein klein. Studentenrestaurant al even klein : keuze tussen twee schotels en geen vriendelijke Alma-madammen die je altijd met een flinke glimlach bedienen. Geen kaas bij de spaghetti ! Geen waterkraantjes ! Niks te kiezen tussen welke patat je wil.
Ik dacht nog even ostentatief mijn studentenkaart van de KULeuven op het plateautje te leggen, maar dit zou pure uitdaging geweest zijn, want als gast moest ik al helemaal niet betalen, iets wat ik ze moeilijk kwalijk kan nemen.
Een ganse dag in het leslokaal achter computers dus. Lesgekregen van een IT-er die van programmatie overgestapt is naar webdesign en zijn eigen bedrijfje heeft. Alles in hem belichaamde het (wellicht onterechte) cliché beeld van de IT-er : hij sprak met een snelheid die 3x zo hoog lag als die van het gewone publiek, sprak een taaltje met meer Engels in dan Nederlands, maakte zijn zinnen nooit af, want terwijl ze daar aan sneltempo gemaakt werden, waren al evenzeer de nuances de nieuwe zinnen etc. in zijn hoofd geboren en voelde hij het aan zijn intelligentie verplicht om dat allemaal in één zin te proppen. Zoiets als wat ik daarnet deed bijvoorbeeld, al heb ik het niet op lange zinnen.
Hoe dan ook, hij wist te boeien. Voor hem was iedere vraag een uitdaging. Op het eind van de dag - na zes vermoeiende uren dus - zette hij zich vol concentratie voor zijn pc en liet voor het eerst zijn pc door de onze lopen om onze 'resultaten te bekijken'.
Ik kreeg de beoordeling : to the point, praktisch, foutloos. Maar collega nummer 6 die geen enkele toepassing gemaakt had, geen programmalijntje had geschreven werd als 'nieuw geboren talent' omhelsd.
U ziet het, het beeld is sterker dan het woord.
Ik begreep nu dat hij bij mijn werk bedoelde : efficient en bijgevolg saai.
Ik beloof u hierbij , geachte heer professor, dat ik volgende keer NIET aan de inhoud denk, maar vooral aan uw lieflijk oog !
Wat de weblog betreft : als iemand mij ooit een zee van tijd geeft, dan wil ik wel eens een paar - net aangeleerde - professionele truken op deze site gooien.
kaat
12:13 p.m.
woensdag, maart 12, 2003
Jeugdauteur Ed Franck heeft eindelijk Boekenleeuw
Het boek uit 2002 dat het meeste indruk maakte op de jury, was Francks Abélard en Héloïse, een bewerking van het middeleeuwse liefdesverhaal. De prijs is goed voor 2.500 euro en een gouden speld.
Ik ben dus de enige niet die onder de indruk is van dit boek. Dik verdiend Ed Franck !
Een jeugdboek, ja, alhoewel ik mij afvraag of zoveel erotische poëzie ten volle begrepen wordt door de jeugd. Anderzijds : wanneer onze jongeren op dergelijke manier te horen krijgen over het minnespel, mag voor mijn part Ed Francks boek verplichte literatuur worden !
10:18 p.m.
Het Fox Mulder Tijdperk
 Op het werk heeft zowat de helft van het personeel een universitair diploma en is de rest hooggeschoold en zit dagelijks met z'n neus in een of ander wetenschappelijk boek. Tenminste zo zou het moeten zijn, het is niet aan mij om het na te zien.
Een intellectueel stimulerende omgeving laat ik maar zeggen, want ik hoef tenminste niet te bellen naar Jongens en Wetenschap als ik ergens met een ei zit. Nee, mijn collega's zien mijn vraag als verdediging van hun persoonlijke eer en ze maken er zich niet van af door vage stellingen of vermoedens te uiten. Nee, nog weken na de gestelde vraag - dikwijls geheel spontaan ontstaan tijdens de koffiepauze - komen ze nog aanleuren met boeken en wetenschappelijke tijdschriften om hun antwoord te staven.
Komt het gesprek deze dag uit op kaartlezers. Een onderwerp dat not done is, dacht ik. Een onderwerp dat zowat in alle wetenschappelijke boekjes gemeden wordt als de pest of in het beste geval afgeschilderd wordt als voer voor arme zielen.
Maar nee hoor, zo'n mensen wisten best dingen die anderen niet wisten en niets is toeval. Ze kunnen best in de toekomst zien.
Terwijl twee andere collega's verderop het nog hadden over het sociaal darwinisme, werd hier zonder schroom aan mij beweerd dat ik niet zo engdenkend moest zijn. We leven immers in het Fox-Mulder-tijdperk en iedereen weet na 9 jaargangen X-files dat zelfs de ijzig rationele Scully voor de bijl gegaan is.
Ik blijf het bizar vinden. Ik opper nog dat, stel dat het waar is, zo'n kaartlezers toch een ongehoorde macht in je leven hebben. Je moest het maar es geloven wat zij je zeiden.
"En de menselijke vrijheid dan ?" opperde ik.
"Illusie".
Daar zat ik dan. Weggeveegd door nota bene 'positieve' wetenschappers, lees wiskundigen en biologen.
"Zou het ?", dacht ik.
Ach nee, laat mij maar de illusie.
De illusie dat ik straks kan kiezen tussen cola of fanta, tussen De Morgen of De Standaard, tussen lekker niets doen en veel werken.
Alhoewel. Drijft geen onzichtbare hand mij tot hard werken ?
Deze avond toch maar naar The X-files zien. Je weet maar nooit.
kaat
9:42 a.m.
dinsdag, maart 11, 2003
slecht huwelijk
Gisterenavond laat nog babbel met Herman. Hij over zijn liefde voor het beeld, ik over mijn verknochtheid aan het woord. Dat onze blogs maar afkooksels waren, want omwille van de publieke aard van deze weblog zijn de woorden hier soms al te veel gewikt en gewogen op basis van hun revelerend karakter en niet op hun waarde in een zin of alinea.
We stonden vanuit de verte naar elkaars passie te kijken. Hoe zijn ogen razendsnel zien : dit moment moet ik vastleggen, deze compositie, dit licht. Hoe mensen en voorwerpen, door een toevallig samenzijn, elkaar kracht geven en op elkaar inwerken zodat er een nieuwe realiteit ontstaat. Het beeld.
Ik zuchtte dat ik dat allemaal niet had, hoe het omgaan met een fototoestel bij mij niet verder reikt dan een zucht en een kucht, hoe loom mijn vingers zijn, hoe traag mijn oog. Geef mij maar een blad papier.
Hij murmelde nog iets over hoe ik mijn ding dan kwijt kon in het woord waarvan ik het beste dan nog houd voor het Dagboek of de geliefde. Misschien zou hij mij nog warm kunnen maken voor het beeld, zo eindigde hij.
Ik vrees voor dit overspel. Want het beeld geklonken aan het woord, dat kan niet anders dan leiden tot een slecht huwelijk. Het beeld is te sterk voor het woord, het woord is te sterk voor het beeld. Ze hebben alletwee hun ruimte nodig, meer dan ze elkaar ooit kunnen gunnen.
Vanuit de verte kunnen ze elkaar natuurlijk groeten, zoals ik Herman groet.
Nog over de publieke aard versus de private aard.
Bekende van mij wordt vermeld in het dagboek van Hemmerechts. Plus een paar privézaken. Bekende is schrijver en ik vraag hem :
"Hoe gaat dat eigenlijk, als jullie (schrijvers bedoelde ik) een dagboek schrijven ? Ik kom maar liever niet in je publicaties voor". Waarop hij :
"Ik ken Hemmerechts nauwelijks. En echt ? Staat dat erin ?"
Hij leek niet echt gelukkig met het voorval. Sprak al over iemand bij de lurven nemen.
Vaag blogje natuurlijk, dit laatste. Maar anders bezondig ik mij aan hetzelfde.
kaat
11:29 a.m.
maandag, maart 10, 2003
mezelf weer es gefopt
 Het voornemen gisteren was om wat langzamer te leven.
Dus dacht ik : laat ik vlug mijn werk afmaken zodat ik straks lekker tijd heb.
Ik heb exact van 8.15 tot 20.30 gewerkt, met daarin twee maal een half uur pauze om te eten.
En daarnet heb ik toch maar de afwas gedaan en eigenlijk wil ik nog een beetje opruimen ook.
Schuldgevoelens, schuldgevoelens.
Langzaam ook het besef : er zal nooit tijd genoeg zijn tenzij ik mijn prioriteiten herbekijk.
Schilderij van van Gogh, mooi is dat. Rusten na het werken. Dichtbij de geliefde. In het koren. Of romantiseer ik het allemaal ?
kaat
12:14 p.m.
zondag, maart 09, 2003
Het verstijfde lichaam
Mijn hele lichaam is verstijfd omdat ik zowat de hele dag gelezen en gewerkt heb en wel in dezelfde houding. Dat kan L' je niet gebeuren, je kan er bijna de klok op zetten als hij te lang in dezelfde houding zit. Dan zegt hij, soms midden in een gesprek : "Kaatje, ik moet de beentjes strekken".
Ik moest mijzelf ook maar es zo'n inwendige klok verschaffen.
Plan voor morgen : Langzamer leven.
Ik vraag mij af hoeveel er van terecht komt.
kaat
12:51 p.m.
"Het wezenlijke is alleen voor het hart zichtbaar"
Na het zien van de première van De Kleine Prins.
"De Kleine Prins" blijft een magisch verhaal. Poëtisch maar toch moeilijk doordringbaar. Hoe oud moet je zijn om dat boek te begrijpen, vroegen we ons dikwijls af ?
Toch begrijp ik het succes van het boek niet – al blijkt het tot de belangrijkste Franse literatuur te horen. Ik hoor alleen maar de stem van een gefrustreerde auteur, gefrustreerd omdat hij volwassen moet zijn, omdat hij leven moet in een wereld waar geteld wordt (de wiskundige), geïnventariseerd (de aardrijkskundige), geregeerd (de koning), waar bewondering belangrijk is (de ijdeltuit), in een wereld ook waar je geliefde die je zo bijzonder achtte een gewoon iemand blijkt te zijn, net als de anderen, en dat je die opnieuw moet leren ontdekken en beminnen, nadat je de ander ziet in zijn naaktheid en alledaagsheid (de roos). De verleiding om toe te geven aan de dood (de slang), omwille van het altijd verloren hebben van de eerste thuis.
Er waren nogal wat BV's aanwezig. B. floreerde van de ene naar de andere en stelde mij zelfs voor. Wederzijdse desintresse, onze werelden konden niet verder uit elkaar liggen. Ontmoeting ook met G., die daar aanwezig was voor de schrijvende pers. Intelligente G. die de hoofdacteur geconfronteerd had met de diepe verhaallijnen van het boek zelf. "Wie bent u ?".
Kunnen acteurs iets anders zijn dan ijdeltuiten die leven op de bewondering van een ander ? Bestaat een acteur nog als niemand lof toezwaait ?
Daar ligt wellicht het verschil tussen een acteur en een kunstenaar. De eerste doet het voor de lof, de tweede doet het omdat hij iets wil zeggen, no matter what the consequences are.
kaat
1:58 a.m.
zaterdag, maart 08, 2003
Ik voel mij een prinsesje !
Daarnet een sms'je met volgende tekst :
lief prinsesje, zin om mee te gaan naar de première van 'De kleine Prins" ?
Tuurlijk ! Wat een verrassing !
Nu vlug douche in en hop naar Gent !
9:27 a.m.
|
|
| |
|
|
|
