aan het lezen of net gelezen
- Noam Chomsky Het ware gelaat van Uncle Sam
- Albert Camus,De Vreemdeling
- Betty Mellaerts, Vurige Tongen
- Virginia Woolf, Mrs Dalloway
- Erik Verpale Luuk Gruwez, Siamees Dagboek
- Kristien Hemmerechts, Taal zonder mij
- Ed Franck,Abélard en Héloise
- Kristien Hemmerechts,Een jaar als (g)een ander
... in afwachting van aparte webpagina !
|
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
| |
donderdag, januari 30, 2003
beschermende kledij
Vanavond begint het weekend Limburg met de collega's.
Iedereen heeft beschermkledij mee.
Tegen sneeuwbalaanvallen dus.
Nog even de dag door vol werk maar toch een prachtig vooruitzicht !
11:47 p.m.
webloggers maken de wereld bijzonder
Herman deed vandaag in zijn weblogje een oproep tot het schrijven van een gedichtje over het webloggen.
Nu laat ik poëzie liever over aan de Groten zoals Rilke, Warren, Lodeizen en Kopland, de kriebel was echter zo groot dat er na tien minuutjes een gedichtje uit mijn vingers rolde.
Waarom webloggen mensen eigenlijk ? Vanwaar die drang, het spelen met woord en beeld ? Wat drijft mensen om wat ze registreren om te zetten in woord en beeld ? Vanwaar het vrij trouwe publiek bij het webloggen ?
Mocht er een Dag van de Filosofie bestaan dan zou ik dat wel eens willen weten. Of dag van de Sociologie, of het Internet.
Ik meen alvast : webloggers maken de wereld bijzonder. De alledaagsheid wordt doorbroken en alles krijgt een nieuwe glans, een sprankel licht, het vleugje enthousiasme dat de wereld mist.
weblogging
niets is nog alledaags
alles wordt bijzonder
het krijgt het woord,
een beeld, een ritme
en een heuse URL
het onderstreepte woord
baart een woord en een woord
ik reis van oord naar oord
niet wetend waarheen of waarom
ik schrijf en ik lees en lees en schrijf
's morgens vroeg het eerste woord
een streepje nacht nog
een bijna vergeten droom
een herinnering, een nieuw idee.
jij draagt mijn geschrijf
ik kijk jouw leven in
ik ken amper jouw naam
maar ik weet : jij bestaat
nooit of te nimmer ver weg
in wat heet onmetelijk te zijn
virtuele ruimte, digitaal vertaald
vertel ik en jij elk een verhaal.
www.dewereldvankaat.blogspot.com
kaat
1:59 p.m.
1:49 p.m.
comsumptiepoëzie
Heerlijk, een gedichtendag, maar minder heerlijk als je in Delhaize een man met zwaar accent, die van poëzie geen letter gegeten heeft, een gedicht hoort aframmelen met als titel "Brood" en die je daarna netjes verwijst naar de aanbiedingen in de broodafdeling. Nog leuker werd het toen een dreumes bij het horen van het gedicht een driftaanval kreeg en het langer dan het gedicht het hele warenhuis bijeen tierde.
Poëzie werd plots iets irriterends en afschuwelijks !
10:59 a.m.
woensdag, januari 29, 2003
Everybody wants to be
Daar ging de film over. Hoeveel moeite een mens doet om gezien, bemind te worden.
Ik ben. Al was het maar omdat er na die films heerlijke babbels zijn met een goeie vriend.
3:03 p.m.
Aka
Deze avond naar Aka in 't Stuk. Ik ben benieuwd. Heel vlotjes een paar kritieken gelezen. Niet één beeld maar verschillende beelden tegelijk, je ziet als het ware door de ogen van twee personages.
En dan nog hopen dat ik mezelf nog vind !
8:17 a.m.
All weblogging disconnected !
Non-pro publishing is currently broken, due to a template server issue. We'll try to have it fixed first thing in the morning. Pro publishing should be working (but only if you were Pro before this happened).
PS : het is gelukkig nu wel opgelost !
posted by Ev. | 1:03 AM
cappucino
 Mij handen lijken wel vriesklompjes en mijn voeten willen niet liever dan een warm badje. Mijn lichaam vraagt om een sauna, door mijn haartjes lijkt wel een storm gegaan te zijn, het is koud, koud koud en het regent ... veel te veel !
En toch ... heb ik in al die regen de moed verzameld om naar de bank te gaan, naar de groentenboer, de Post, het warenhuis.
Verdient dat geen cappucino ?
kaat
8:01 a.m.
dinsdag, januari 28, 2003
b a n g e l i j k
Van schermerlicht verging het op korte tijd naar inktzwart om plots, voor enkele luttele nanoseconden, in een oranjeachtig futurisch licht te baden. De storm nam hier apocalyptische vormen aan.
Van pure schrik leek het gras wit uit te slaan, grote bollen hagel dansten langs de muren op de stoep, binnen de kortste keren hing opnieuw (!) het brandalarm af en niet enkel bij ons. Niemand was buiten, er bewoog geen vogeltje, geen zuchtje wind, de gezelligheid van kokende mensen rond een uur of zes leek te zijn vervangen door een doodse stilte.
Enkel de Natuur was nog aan het Woord.
Bij bliksem blijf ik de kinderlijke reflex hebben van te tellen, een zoethoudertje van mijn ouders, want kon ik tot drie tellen tussen bliksem en donder dan was het gevaar minstens een kilometer ver, en in mijn ukjes-jaren was dat al behoorlijk ver.
Niets viel hier te tellen, ik had de gedachte tot tellen nog niet eens geopperd of daar was die grote klap.
Vanuit mijn biotoopje keek ik naar de grote (voormalige) kloostertuin, hoe de krachten zich hier met elkaar aan het meten waren.
Best wel het bekijken waard, al hoopte ik toch dat het niet al te lang zou duren.
Brrrrrr !
kaat
2:14 p.m.
quiche veroorzaakt algemeen brandalarm
De quiche heeft gisteren algemeen brandalarm veroorzaakt met als gevolg dat vele mensen hier buiten stonden te wachten tot ze weer het teken kregen dat het "veilig" was.
Ik was mij van geen kwaad bewust, had gisteren op het laatste moment de quiche even op stand "grill" gezet, maar was het daarna totaal vergeten. (Foei). Omdat ik boterpapier gekocht had (om de quiche er gemakkelijk te kunnen uithalen) begon het papier zwart te blakeren onder grill-stand, en was de hele keuken gevuld met een blauwachtig rookje.
De sensoren vingen het op, en het ging aan het piepen, overal.
Ik hoorde niets, alleen dat er een rare beat op Us3 zat.
Tot ze mij uit mijn biotoopje haalden ...
jongens toch ...
kaat
3:12 a.m.
maandag, januari 27, 2003
Vegetarische muziek
 Joehoe ! Vanavond komen er weer vrienden op bezoek en die worden getrakteerd op een 'nieuw experiment', zijnde een quiche van courgettes met camenbert en een snuifje kaneel. Aan jullie om de nog ontbrekende ingrediënten te zoeken !
Ik hou mij sterk met de aanmoedigingen van mijn collega's : dit kan niet mislukken. Niet dat zij zich ooit aan dit recept gewaagd hebben, maar zij zijn nu eenmaal wijs en volleerd, in hun handen smaakt alles.
Mijn leven speelt voornamelijk af in mijn hoofd, alles wordt er gedacht en wat gedacht wordt is voor mij realiteit, dus een kookexperiment is bijna zoiets als uit mijn lichaam treden ! Geen enkele garantie !
Ik ben alvast ook op zoek naar goeie muziek, want er zitten twee swingende zussen bij die wel wat gewoon zijn.
Bestaat er zoiets als bijpassende muziek bij quiche ? Bestaat er vegetarische muziek ?
Want als ik even goed nadenk, dan lijkt het alsof het deze avond allemaal vegetariers zijn.
Spannnnnnnnend !
nog over muziek ....
Ik hoor net op Radio 1 Bob Dylans "Shelter from the Storm". Ooit leren kennen via een heel lief liefje. Een totaal nieuwe ontdekking. Wie zei dat muziek niets deed ? Het hele lichaam glimlacht, de hemel gaat open. 6 minuten lang duurt dat nummer en een zalig gevoel dat veeeeeeel langer duurt.
7:32 a.m.
zondag, januari 26, 2003
op zoek naar de roots van mijn huis
In De Morgen las ik dat de film The Magdalene Sisters vanaf 5 februari hier in omloop komt. Het verhaal is geheel op de werkelijkheid gebaseerd en vertelt over Ierse kloosters die 'gevallen' meisjes opvingen en ze embarmelijke omstandigheden lieten werken in hun wasserijen die meer dan rendabel waren. Het laatste Ierse Magdalena convent werd pas in 1996 gesloten.
Op BBC is er al een hele reeks geweest over dit donker katholiek verleden van de Ierse kerk, maar mijn nieuwsgierigheid gaat verder.
Zelf woon ik immers in een totaal verbouwd voormalig klooster dat ... 'gevallen meisjes' opving. De prikkeldraad is er nog en toen wij als eerste 'normale' huurders, nog voor het verbouwen van het pand de gebouwen bezochten konden we onze ogen niet geloven. Het leek alsof we 100 jaar in de tijd teruggeworpen werden.
Anderzijds was het immense gebouw in een behoorlijke staat en vooral de ligging, hartje stad met een immens grote kloostertuin, deed ons beslissen om hier toch onze intrek te nemen.
Van de zusters is er behalve afgesloten kapel in een verloren hoek niet veel te merken, het gebouw is immers in privéhanden en is totaal gerenoveerd.
De enige brug tussen dat geheimzinnige verleden en nu is echter de tuinman, nu tot klusjesman gepromoveerd. Hij was al van kindsbeen af thuis bij deze zusters en kent dus de verhalen van vroeger. Ook hier werden jonge meisjes uit hun ouderlijk milieu gerukt om hier te komen bevallen en 'goede manieren' te leren.
Wie waren deze meisjes ? Wie waren die zusters ?
Wat gebeurde er in dit gebouw dat nu bevolkt is door zoveel jong volk dat de 'oude' geschiedenis in een paar jaar totaal verdrongen heeft ? Wat gebeurde er in het stuk dat ik bewoon ? Waar ik slaap ?
Wie waren mijn voorgangers hier in huis ?
11:55 a.m.
ingrediënten voor moeilijk inslapen
 Dit zijn de ingrediënten voor het slecht in slaap geraken : een reportage over religieuze fanatici die het als een missie Gods zien om Irak en Saddam Hoessein naar de hel te bombarderen, gevolgd door Apt Pupil, een film over een jonge student die zo gefascineerd is door de holocaust dat hij op onderzoek gaat en een oud-nazi in de buurt 'ontmaskert'. Het enige wat hij wil is horen over de wreedheden. Niet onschuldig, want na een aantal nachtmerries volgt al de aanpassing en wordt hij een nieuwe nazi die al even gruwelijk en overtuigd van zijn gelijk is.
Bangelijk.
Nu weet ik waarom een mens 's avonds niet alleen slaapt.
kaat
2:56 a.m.
zaterdag, januari 25, 2003
Ik wil een echte man !
Op de agenda stond maar één ding : genieten van goed gezelschap en aangezien het gezelschap al op voorhand bekend was kon het niet mislukken.
Het begon met een huiselijk tafereel : elk aan de kant van de tafel, elk met een stuk krant in de hand, koffie binnen handbereik, nieuws speurend. De ene de Morgen, de andere De Standaard. Wat later was er al meer eenstemmigheid : nog altijd elk aan een kant van de tafel maar nu met dezelfde lectuur : de Ikeacatalogus.
Ik kan er uren in dwalen zonder naar iets concreets op zoek te gaan, maar het hoofd van mijn tafelgenoot zat vol plannen en ideeën. In maart betrekt hij immers een - naar ik zo hoor - immens groot en mooi apartement in hartje stad, en in dat apartement ontbreekt nog het een en ander zoals een massief houten tafel met stoelen en misschien nog een lekkere zetel om in weg te duiken na al het hard labeur buitenhuis.
Onze dag had meteen een doel : het vergelijken van prijzen en zoeken naar een Tafel !
Gelukkig voor onze magen was de eerste tafel een restauranttafel die we weliswaar niet mochten meenemen maar die ons toch voorzag van de nodige spijs om onze tocht te vervolgen.
Behalve de Tocht naar de Tafel, werd het ook een Tocht vol Ontdekkingen. Zoals bijvoorbeeld : mijn compagnon wil liever een jongen zijn dan een man. Hij bibbert en beeft bij de gedachte dat hij 27 wordt.
Wat mij betreft, ik val op een man en het mag gezien worden dat iemand een man is. Geen jongetjes voor mij, geen slungelachtige types, geen lichaampjes die je kan wegblazen, geen schoudertjes die je amper ziet omdat ze niet breder zijn dan de heupen, nee ik ben oer-en oerconservatief : ik wil een stevige sterke man die wijsheid en kracht uitstraalt. Intelligent, humoristisch, maar allesbehalve jongensachtig. Ik meende dan ook dat mijn goede en niet onknappe gezel zich totaal verkeerd inschatte.
Word asjeblieft geen jongetje, dacht ik hem te zeggen, je ziet er juist zo goed uit, maar ik zweeg, enerzijds om geen ijdelheid te voeden en anderzijds omdat de mogelijkheid dat hij ooit de maten van een jongen zou krijgen vrij utopisch leek.
Maar het bleef wel in mijn hoofd hangen : de gedachte van een jongensachtig lichaam, de behoefte aan eeuwige jeugd belichaamd in een jongen, het schrikbeeld van 27 jaar dat 'oud' zou zijn.
Toen ik 's avonds terug thuis kwam en traditiegetrouw bij de buren langsliep zapte mijn buurman van de ene muziekzender naar de andere en stopte toen hij het beeld zag van een piepjonge zangeres die zo uit de middelbare school weggelopen leek te zijn. Geen heupen, geen borsten, niets vrouwelijks, het woord 'kindvrouwtje' is nog overdreven.
"Daar zou ik nog eens willen mee weggaan" zei hij.
Ik zuchtte.
Vanaf vandaag behoor ik tot de derde leeftijd.
kaat
12:54 p.m.
vrijdag, januari 24, 2003
de hele wereld onder de kots
Ik weet het, het is geen manier van schrijven, kots op de eerste regel. Maar na alle virussen overal heeft ook hier een vreemd beestje zich in mijn maag en darmen genesteld om er zijn interne oorlog uit te vechten.
Gisteren had ik er ook al last van, samen met de digitale virussen op het werk, maar met een colaatje hier en een Motilliumpje daar lukte het wel om de dag rond te komen.
Niet vandaag dus.
Rusten en diëten is het dus, en nog een pakje medicamenten bij. Weg vies beestjes !
Tussen slaap en waak las ik dan nog maar es enige bijna verloren gewane krantjes en tijdschriftjes. Zo ook een artikel in Tertio. Daarin betreurt de auteur de openheid van het katholieke onderwijs (VVKSO) ten aanzien van homoseksualiteit. Ja, je leest het goed, hij betreurt het ! Homoseksualiteit is onnatuurlijk en het moet al zeker niet gepromoot worden door het onderwijs ! Promoten !
Verder citeert hij hier en daar wetenschappelijk onderzoek (???) waaruit zou blijken dat de seksuele geaardheid niet onomkeerbaar is. Mits de nodige therapie wordt iedereen wel hetero.
Ik heb meteen de redactie gebeld en die maakten er zich vanaf door te zeggen dat het een opinie was. Een opinie van een blad lang !
En wat was hun doel eigenlijk, vroeg ik hen. Weer geen reactie.
Ik hoop dat jullie allemaal massaal reageren op het artikel via de hoofdredacteur.
De wereld lag vandaag onder de kots, en nee, het was de mijne niet !
kaat
7:57 a.m.
donderdag, januari 23, 2003
citaat van kaat
Hollandse poesjes
 Het dochtertje van mijn collega is jarig en dat zal iedereen geweten hebben !
Een feest zoals geen ander en de voorbereidingen kunnen niet vroeg genoeg beginnen.
Wat dacht je van prachtige kaartjes die papa lief op pc maakt ? Kan je helemaal zelf kiezen wat er op staat !
Papa lief (collega dus) zet zich samen met de bijna-jarige kleuter op de schoot voor de computer. "Zeg eens liefje, wat wil je als prentje op je kaart ?". Het meisje denkt diep na en zegt "een foto van een dier".
Geen probleem ! "En welk dier zie je het liefst ?"
Ik wil een poesje op mijn verjaardagskaartje.
Collega lief tikt in "poesjes" en vindt een site gemarkeerd als 'Hollandse poesjes".
Hij klikt de link aan .... en vraagt met het schaamrood tot in de nek .... of dochterlief niet éven mama wil helpen in de keuken.
Want deze Hollandse poesjes ... bleken wel echt niets voor op de verjaardagskaart.
kaat
1:20 p.m.
Wij doen het veilig
 Terwijl half Vlaams-Brabant gekluisterd aan het bed virussen van virale en bacteriele aard aan het uitvechten is, worden wij hier, ook al in hartje Brabant, getroffen door een onwaarschijnlijk groot en vijandig aantal virussen van digitale aard.
Welke anti-biotica we er ook opgooien, er een Panda (dat beest is inderdaad te lief !), Norton McAffee op los gooien, het systeem blijft sputteren als een oudje zonder lucht.
De lichtste applicatie, het minste zuchtje lucht of het stysteem kraakt en zucht.
Wanneer wij onze leveranciers aanspreken over de vele lekken in het systeem en ons ongeloof bij al dit onveilig verkeer, hebben ze maar één antwoord : geen enkele virusscanner is onfeilbaar.
Dat klinkt in mijn oren wel een beetje al te naief. Onze computer mag dan wel nogal wat wisselend verkeer hebben, diensten verlenen aan personeel van divers alooi, wij DOEN het wel degelijk veilig !
Ons verkeer beperkt zich tot het uitwisselen van mailtjes en surfen op het net, al dan niet op zoek naar betere oorden dan onze werkplaats van het moment.
Maar weerom, njet, zegt de leverancier-zonder-bewijsbare-kennis, "die personeelsleden moeten aan banden gelegd worden". Gedaan met downloaden (alsof we dat zouden doen), gedaan met disketjes van zus en zo. Daar kan ons netwerkje niet tegen !
En ondertussen krijgen wij, factuur, factuur na factuur.
Het is immers niet hun fout dat hun software niet werkt.
Ahum ? ? ?
kaat
9:07 a.m.
woensdag, januari 22, 2003
de grote verwendag
 Het stond zelfs in mijn gesofistikeerde agenda, vandaag zou het de grote verwendag worden. OK, ik moest dan wel naar het werk van acht tot tien, maar wat zijn twee luttele uurtjes ?
Ondertussen is het echter drie uur geworden en ben ik net thuis. Van Het Werk dus !
Het ooit in een timemanagement-seminar geleerde "doe het werk wanneer het in je handen komt" is sterker dan mezelf. Dus ben ik toch maar gebleven en heb weer tal van kleine dingen gedaan die toch weer in 5 uur overmoed resulteerden.
Overmoed, jawel, want ik heb niet eens de tijd genomen om fatsoenlijk te eten (dankje Hugo voor het halve broodje !) en ik stel mij zelfs vragen bij mijn efficiëntie ! Maar soit, that's it.
Blijft over : hersenen zo plat als een lekgelopen band. Het hart, dat het hart van een trekpaard is, blijft evenwel zeggen dat ik nu toch maar beter kan verder werken, ik ben toch immers zo goed bezig ?
Wat een illusies !
Dus overal help geschreeuwd in de hoop dat iemand het zou horen.
Of anders gezegd : gebeld of iemand de avond voor mij wou overnemen. Nee, geen werk overnemen, maar een avondje mijn leven en wel in de beste zin van het woord. Of die iemand voor een sauna kan zorgen (een massage zat er niet in, snik !), voor eten kan zorgen, voor een fijne zetel om in te doezelen, een goede film of video, en iemand die het niet erg vindt dat ik straks ook nog eens slaap val.
Ja hoor, zo'n mensen bestaan !
Het is dik in orde ! Ik ben (weeral o zo) gelukkig !
kaat
6:19 a.m.
dinsdag, januari 21, 2003
3:14 p.m.
citaat van kaat
prinses
Heerlijk om een reeks van harde werkdagen even te onderbreken met bezoek van een vriendin ! Ook voor mij klopt het cliché dat de vrienden uit het studentenleven blijven voor het leven. Mijn kotgenootjes van toen, lang geleden, ondertussen hier en daar beland, vinden nog wel nu en dan eens hun weg naar mijn schuiloord.
In plaats van intellectueel werk, hard denken en wroeten op woorden en zinnen, opbouw en syntax, mocht ik mij vanavond uitleven in de kookpotten. De nieuwe rage wordt hier vast 'quiches', maar deze avond waagde ik mij niet buiten de veiligheid van een beproefd recept met zalm en mascarpone.
Zal ik ooit een keukenprinses worden ?
glimlach of bloemetjes ?
Het interview met VRT-journalist is achter de rug. Het liep gesmeerd, al zat de schrik wel in mijn benen. Wat moet ik als lichtgewicht tegenover een journalist die bij Amerikaanse presidenten over de vloer kwam ? Hem ontwapenen met mijn glimlach ?
Dat heb ik alvast geprobeerd. Maar uit pure onzekerheid toch maar een bloemmetje meegebracht als dank voor de gastvrijheid.
Of het bloemetje werkte weet ik niet, maar ik heb zeker stof genoeg.
Nu nog hopen dat er een goed artikel uit rolt, maar dat is pas voor morgen, want vandaag staan er nog twee andere missies op het programma ! Girlpower !
kaat
3:32 a.m.
maandag, januari 20, 2003
citaat van kaat
We houden vol !
Tien uur en ik begin aan het laatste blok werk. Tot middernacht. Ook deze dagen gaan voorbij.
Tussendoor was er nog de koffie met een collega in een oud Leuvens café. De tijd liep er even op een rustig tempo. Een dialect dat ik niet begreep, oudjes met zeeën van tijd, geen klok te bespeuren, geen jachtige muziek.
Eenmaal thuis even binnengelopen bij een huisgenoot om letterlijk onder te duiken in het virtuele leven van splintercell om het echte leven te vergeten.
Dat binnenlopen maakt veel goed. Ik zou het leven in een 'gewoon' huis nooit meer gewoon raken vrees ik.
In de de eigen biotoop kreeg ik nog een paar telefoontjes van de redactie, er waren nog paar onduidelijke details bij de proefdruk. Meteen een herinnering dat ik verder werken moet, want morgen komt het interview, volgende week het artikel.
De nachten zijn zo kort geworden deze laatste weken, dat lichaam en ziel om ware verlossing vragen. En die krijgen ze ook : dinsdag met uitgebreid etentje met vrienden, mij uitleven in het koken en bakken, woensdag een zwempartij of nog liever een saunabeurt.
Want ja, ik wil goeie vriendjes blijven met mezelf !
Wie ooit de rust verliest in veel werken kan ik echt Norah Jones aanbevelen. Tien minuutjes luisteren en je waant je aan de kust, 's avonds bij zonsondergang, alsof tijd en werk je niet raken kan.
kaat
1:10 p.m.
zondag, januari 19, 2003
De moed erin houden, part II
De eerste afspraak was om 7 uur deze morgen, het is nu kwart over acht en de correspondentie is al gesorteerd. We blijven dus verder doen.
Algemene tendens : ik begin s' morgens vroeger en 's avonds wordt het alsmaar later.
Is dat een trend onafscheidelijk met het ouder worden ?
hélp !
10:44 p.m.
citaat van kaat
De moed erin houden !
Deze morgen opgestaan en ik wist het al meteen : ik heb zo'n acht uur tekort vandaag, of eigenlijk beter nog, een volledige dag weekend, want zo'n dag van 32 uur zou mij natuurlijk ook nogal uit mijn evenwicht brengen. Acht uur tekort, dat zeggen de berekeneningen.
Vandaag wordt het dus toch een Dag in Loonarbeid, ondanks de zondag en ondanks de al véle uur gewerkt te hebben deze week. Ondanks de twee marathondagen donderdag en vrijdag.
Het ziet er naar uit dat het nog zo blijft tot het volgend weekend. Snif !
Om deze dag toch te kunnen volbrengen ga ik (in mijn lunchpauze dus !) 3 lekkere CD's halen. Als troost.
Er naar luisteren zit er niet in (waar is dan de troost ?), maar misschien als ik vanavond in mijn bedje lig na het vele werken, kan ik zalig in slaap vallen op het zoete van Norah Jones, of het heerlijke van Coldplay en zalig zalig Ozark Henry.
epiloog :
Het is over middernacht nu en ik leg er het werkbijltje bij neer. Zin om te slapen is er niet, zin om nog leuke dingen te doen wel. Maar wat ? Wie kan ik om middernacht nog optrommelen ? En waar zijn de goeie programma's als je ze nodig hebt ?
Troost : meer werk voor elkaar gekregen dan voorzien, dus morgen een ietwat lichtere dag dan gedacht. Wel pech ondertussen ook : want de sleutels van het voertuig opgeborgen en ... voertuig gesloten ! Dat wordt dus de garagist, of de sleutelmaker.
Pech dus.
kaat
2:44 a.m.
zaterdag, januari 18, 2003
citaat van kaat
De wereld van kaat wordt stofvrij !
 Geen excuus meer voor een onopgeruimd huisje ! Geen stofje dat zich nog verstoppen kan, want ik ben sedert vandaag de trotste bezitter van een ongelooflijk knappe stofzuiger met prachtig design. Geen stofzakken meer (dus ook geen excuus om niet te stofzuigen, aangezien ik nooit meer kan zeggen dat ik zonder zak zit ! ? Mmmm ?), een aparaatje dat mij overal volgt, licht in gewicht en krachtig van hart ! De wereld van Kaat wordt stofvrij ! (Al is hij zo mooi dat ik er tot nu toe alleen maar naar gekeken heb !)
kaat
2:07 p.m.
donderdag, januari 16, 2003
Collega's
Menig collega kon vandaag een half etmaal op het werk blijven. De volle twaalf uur, klok rond !
Geen schitterend vooruitzicht, voor niemand, en dat was te horen aan het gezucht en gebrom.
Zuchten vooraf welliswaar, want is het pure wanhoop die ons drijft of een vorm van sarcasme, éénmaal over de 8 uur Werk loopt een vuur van humor door onze leden. Het Werk wordt plots een plaats van spot en collega's het mikpunt van oneliners. De tongen worden losser en de humor scherper. Scherp voor allen die ons werk géven, op de Wereld Buiten het Werk die ons nooit 'op onze waarde acht' maar die we met de glimlach moeten bedienen van Raad & Daad, als ware counselors die op alle vragen van het leven, streven en toekomst, antwoord weten. (Natuurlijk weten we alles !)
Tussendoor ook nog verwend worden met eten en allerlei soorten thee in kleurrijke zakjes. De Baas die mee aan tafel zit en onder de chocolade zit. Een soort (duistere ?) magie om de marathon 12 uur vol te houden.
Morgen volgt er nog zo eentje, zo'n marathon van 12 uur op het Werk.
Twee maal 12 uren non-stop op het werk. Twee dagen na elkaar. Werkmarathons volle Grote IJver.
We vinden het zo leuk dat we er eind deze maand nog maar es 24 uur aan breien. Exclusief voor collega's. Niemand van buiten het Werk. 24 uur vrijwillige verbanning van man- en vrouwlief, we laten onze kinderen, honden en ongedierte achter om in Voeren op weekend te gaan. Niet om te werken. Niet om Raad & Daad te spelen.
Maar gewoon omdat ... ?
kaat
1:42 p.m.
dinsdag, januari 14, 2003
"He was a romantic young man
who believed that the trials of life would reveal his true identity"
Opnieuw de hele voormiddag met de neus in de boeken. Een ideale wereld zou er voor mij zo uit bestaan : in de voormiddag lezen, in de namiddag les volgen (filosofie, kunst, cultuur, literatuur, psychologie, sociologie, ... beetje de hele wereld dus), tussen 17 uur en 20 schrijfwerk, rond acht uur afspraak met een paar of een enkele vriend voor een filmpje of theaterstuk verder de avond afsluitend in een goed café. Omdat ik het kan stellen met behoorlijk weinig nachtrust kan er daarna nog altijd een paar uurtjes geschreven worden.
Maar, er moet geld verdiend worden. Gelukkig verdien ik dat ook met schrijven, zodat ik wel altijd een excuus heb om te lezen, te zien, te wroeten in andermans leven. En tussendoor natuurlijk ook een hoop 'saaier' maar 'maatschappelijk belangrijk' werk. Tja, bij wie niet ?
Bovenstaand citaat wordt verteld van André Kertesz, een Hongaars fotograaf die na enkele jaren Parijs, uitweek naar de Verenigde Staen. Zijn foto's zijn knap en overtuigen mij nogmaals dat een enkel kleur het haalt op zwart-wit. De speling met het licht lijkt er beter tot haar recht te komen. Kertesz is een straatfotograaf. 'Though the streets were his familiar territory, he was neither a distant observer nor a committed documentor of history, politics and the great events of day'. Ik veronderstel dat het juist datgene is dat mij zo aantrekt zijn foto's. De werkelijkheid is zoals ze is. De foto's hebben geen directe functie. Ze zijn er gewoon om van te genieten.
In hoeverre is een goed fotograaf een filosoof ? Deze vraag stelde ik mij toen ik las dat He was not aiming for recognition as an artist ; he used the camera as a tool to reveal something of the human condition'. Een filosoof ziet de werkelijkheid anders dan 'de man in de straat'. Hij kijkt doorheen de alledaagsheid en ziet composities. Zo ook de fotograaf.
Ik geef toe, mijn handen beginnen te kriebelen om opnieuw dat fototoestel vast te nemen.
Maar geconfronteerd met 'de groten' laat ik het toch maar bij het lezen van hun biografieën en het genieten van het hun fotoboeken.
3:18 a.m.
maandag, januari 13, 2003
Opnieuw tegen alle vrieskou bestand !
Oef ! De vrieskou is voorbij. Mijn hele leven verandert bij intense kou. Ik ga letterlijk onderduiken en beweeg mij zo weinig mogelijk door de stad en begeef mij buiten enkel als ik iets echt broodnodig heb zoals een nieuwe lading boeken of een fles water en brood.
Een gevangenisregime dus, zij het een aangenaam, in boeken is het immers goed vertoeven.
Ik wil ook letterlijk niet met die koude in aanraking komen, wie mij bij dergelijke temperaturen toch buiten zou zien, ziet amper mijn ogen. Al de rest zit onder laagjes fleece en wol.
Maar nu is de vrieskou voorbij en kan het gewone leven weer beginnen. De afstand tussen werk en huis kan al eens onderbroken worden voor een koffie in de stad, een verlengd bezoek aan de boekhandel, even binnenspringen bij de krantenboer.
Omdat ik behoorlijk wantrouwig ben voor wat de winter betreft, heb ik toch maar opnieuw een voorraadje 'anti-serum' tegen de vrieskou aangelegd.
Geinspreerd door heel wat webloggers die fotografie tot één van hun grote liefdes rekenen, ben ik de laatste tijd steeds meer op zoek naar goede fotoboeken. Ook al maak ik best zelf veel (digitale) kiekjes, een echt (geoefend ?) oog heb ik niet.
De stadsoogst vandaagwerd een fotoboek van Nederlandse Posthuma de Boer en Fotografie van de 20ste eeuw uit de mooi uitgegeven reeks Icons van Taschen.
Dit samen met een nieuwe roman, en het mag weer vriezen dat het kraakt !
kaat
12:55 p.m.
zondag, januari 12, 2003
citaat van kaat
Dubbelliefde
 De hele dag doorgebracht tussen kaarsjes en schemerlicht en even niet mijn eigen leven maar dat van een ander geleefd. Om acht uur deze morgen ben ik begonnen in het 363 bladzijden tellende boek Dubbelliefde van Adriaan van Dis om rond een uur of zes deze avond, na de 363ste bladzijde dus, tot het besef te komen dat het niet echt mijn 'soort' boek is.
Er gebeurt niets in het hele boek en het leven van het hoofdpersonage is zo leeg als het zijn kan. Het interessantst is nog de historische achtergrond : Griekenland die zich wil ontdoen van kolonel Papadopoulos na dat die het bewind heeft overgenomen en zich als taak zag alle communisten en vrijheden te vervolgen.
En het hoofdpersonage dan ? In één woord gezegd : iemand die graag allerlei duistere rollen speelt. Of hij nu zijn vriendin trouw is of ontrouw, of hij steelt dan wel eerlijk zijn geld verdient, of hij homo of hetero is, het zijn allemaal rollen en hij verkiest daarbij nog liefst de duistere kant van het leven. Een grimmig boek dus, dat zowat mijn hele zondag in beslag nam.
Jammer, maar op naar het volgend boek dat al ligt te lonken !
(Citaten uit het boek via bovenstaande link 'citaat')
kaat
11:14 a.m.
zaterdag, januari 11, 2003
wetenschap tussen soep en pattatjes !
Vandaag, tegen alle traditie in, moest ik naar het werk. Ik twijfelde nog even of ik de traditie van de voorbije week zou doorzetten : de 5 kilometer te voet, op en neer. Maar omdat het toch maar om 2 uur 'aanwezigheid' ging, meende ik dat anderhalf uur wandelen van het goede teveel zou zijn. Dus nee, toch niet te voet, maar mee met een collega richting Werk.
Geen lekker ontbijt met vrienden in de stad. De dag begon met Werk en ik vreesde dat niets dat nog zou goed maken.
Toch leverde deze zaterdag tegen alle verwachtingen in nog een paar leuke anekdotes op. Zo leerde ik tijdens het middagmaal van mijn collega dat de aarde maar liefst met een snelheid van 100 000 km per uur rond de zon vliegt. Je zou van minder in je brok brocolli blijven steken. Na onze verbazing over deze snelheid kwam het volgend 'wetenschappelijk feit' : de massa van de aarde zou toenemen. Weerom even pauze tussen het stukje wortel en de hap bio-rijst. Toenemen ? Hoe zat dat dan met 'behoud van massa ?'.
Al deze gegevens zijn te lezen op wereldmeter. Daar wordt ook evengoed bijgehouden hoeveel geboortes er vandaag al waren en op dit eigenste moment van schrijven zijn er vandaag maar liefst 136 000 mensen gestorven. Op één dag dus. De cijfertjes blijven rollen over het scherm, zo vlug dat je je wel gaat afvragen of je straks nog wel op deze aardbol zal lopen. De site laadt vlug binnen, en dat is een geluk, want dit jaar hebben mensen nog net geen miljard uren gewacht op hun download.
Zo gaat dat dus, die etentjes op zaterdag met H. & E., rasechte 'positieve' wetenschappers die als toetje bij de groententaart wel altijd een wetenschappelijk fait-diversje op tafel weten te toveren. Als humane wetenschapper is dat snoepen voor mij, zomaar getrakteerd worden, zonder moeite te moeten doen, ik moet enkel nog slikken en knikken.
Ook de namiddag was toch nog verrassend goed. Ik kreeg 2 boeken als verlaat kerstcadeau. Twee prentenboeken over liefde en sexualiteit in de 17de en 18de eeuw, en eentje over liefde en sexualiteit in de 20ste eeuw. Ik kreeg er net geen rode oortjes van, maar het was best interessant. Wie het prentenboek van de 17de en 18de eeuw doorbladert, ziet al vlug dat er momenteel niets nieuws onder de zon is, zelfs niet in die twintigste eeuw.
Ik eindigde de dag in de Fnac, wetend dat ik geld zou opdoen wegens de barre voorbije (maar ook sobere !) week, wetend dat ik nood had aan iets dat mijn gedachten van het werk zou afleiden. Het werd een schitterend boek over Antwerpen, "Antwerpen undercover", waarin Antwerpenaren zelf de beste plekken aanprijzen en ze ziel geven. Prachtig geïllustreerd, voorzien van adressen en interviews.
Ik heb meteen maar een weekend Antwerpen gepland. Natuurlijk in een mooi hotelletje.
kaat
1:33 p.m.
donderdag, januari 09, 2003
citaat van kaat
"de tijd loopt hard, te hard"
De werkweek zit er al weer ongeveer op en die was uitermate gemeen. Nee, ik heb de kust niet geramd, nee, ik ben niet beroofd van vervoermiddel en nee de koude heeft mij niet in haar greep. Er is gewoon niets niets niets gebeurd ! Alles liep op wieltjes, alles liep gesmeerd, vooruit, met vaart, op tempo, perfect, zorgeloos. Maar zo ook liep de tijd : met vaart en vooruit.
Tussendoor was er (dinsdag) gelukkig het etentje met letterlijk 'oude' vrienden (hun gemiddelde leeftijd lag boven het dubbele van die van mij), de tedere film Krampack en vandaag "Hide and Seek", in première als ik het goed voor heb.
Deze film geeft wel te denken en mocht wel door alle webloggers (in het bijzonder voor die met webcam !) gezien worden.
Smaken deed hij zeker !
kaat
4:19 p.m.
zondag, januari 05, 2003
2003 is starting real good !
Lekker veel gelezen en vooral gewerkt, artikel geschreven, mailtjes beantwoord, alles hier netjes opgeruimd !
Op naar opnieuw werken in loonarbeid en hopen dat ik 'de kust' niet al te zeer ram met die grote oceaanstomer !
De werkweek komt er weer aan als een oceaanstomer die zijn bocht te laat heeft ingezet. De kapitein, dat ben ik dus, voelt al twee dagen van tevoren dat hij de kust gaat rammen en niet netjes de havenmond in zal glijden, maar bijsturen heeft al geen enkele zin meer.
Het volledige en zeer boeiende citaat staat op een andere log van me !
Aan al die opwinding zit wel één minpunt : het slapen zal niet lukken, de drang naar toch nog werken, lezen, kortom, LEVEN, is gewoon te sterk.
kaat
2:57 p.m.
Het sneeuwt !
6:37 a.m.
zaterdag, januari 04, 2003
citaat van kaat
brief uit Bukavo
Ieder jaar, rond deze tijd krijg ik een brief van mijn financieel adoptie meterkind uit Bukavu. Iedere keer zit er ook een foto van haar bij. Dat gaat zo al tien jaar en iedere keer ben ik doodbeschaamd en durf ik de brief amper te lezen. "Mapendo" is trouwens al lang geen kind meer maar een jonge uit de kluiten gewassen vrouw, maar iedere keer rond nieuwjaar schrijft ze mij dus een brief. Veel staat er niet in, een paar algemene zaken en dat ze nooit vergeet wat ik voor haar doe.
Ik doe natuurlijk zo goed als niets voor haar, behalve dat mijn bankrekening iedere maand een minimaal beetje minder wordt. Ik ben behept met een westers schuldgevoel : wat ik ook doe, het kan nooit genoeg zijn om alle onrecht dat het Westen deed en doet goed te maken. Ik zou ook zoveel m´ér kunnen doen.
Zou ik terug schrijven ?, dacht ik vandaag. Zou het haar blij maken of zou ze juist de indruk hebben dat ze nu nog méér verplicht is om mij te schrijven en 'dankbaar' te zijn ? Wat denkt ze trouwens van mij ? Weet ze iets van mij ? Hoogstwaarschijnlijk niet. Ze hoeft ook niet te schrijven. En nog minder hoeft ze dankbaar te zijn.
Gedurende de tien jaar dat ze schrijft (vroeger wel meer dan één keer per jaar) zijn haar brieven altijd een beetje grappig geweest ook. Hele rapporten zaten bij de briefwisseling. Mapendo, blijkbaar niet geheel door studiedrift begeesterd, legde dan met een schuldig geweten uit van waar de slechte resultaten kwamen, terwijl de rest van haar brief vol leven en jeugdigheid was.
Nu schreef ze "Il fait très froid à Bukavu". Wat moet ik mij daarbij voorstellen, zo midden Afrika, terwijl hier de temperatuur onder het vriespunt gedaald is. Zal ik haar schrijven dat het hier ook heel erg koud is ?
Mapendo studeert pedagogie, het laatste jaar.
Zou dat toeval zijn ?
kaat
2:53 p.m.
vrijdag, januari 03, 2003
citaat van kaat
Het hoofd is te vol voor een log vandaag
Het lijstje af te werken artikels is zo groot dat het even lijkt alsof er geen plaats meer is voor eigen gedachten. Een gevaarlijke situatie natuurlijk, want dé weg naar 'geleefd worden'. Ik sta nu iedere dag om 6 uur op en begin alvast te werken voor de rest van het huis wakker is. Het boek van Miel Dekeyzer is uit, ik kan beginnen aan het voorbereiden van het interview. Ik was geschokt toen ik het las. Het boek is één en al pessimisme over oud-worden en het pensioen. Zelf ben ik nog bijlange niet zo ver, maar wanneer ik kijk naar dat pensioen dan zie ik dat best zitten. Een soort verlengde vakantie en nog meer tijd voor vrienden, cultuur en boeken lezen. Komt het omdat hij een man is dat hij zo moeilijk omgaat met die nieuwe tijd ? Klopt het dat mannen enkel voor hun werk leven en daarom in zo'n diep gat vallen als dat werk plots verleden tijd is ?
Binnen het schrijverswerk vandaag ook richting Mechelen geweest. Daar is momenteel een project voor kinderen aan de hand dat 'Torens Kijken' heet. Het is een moedig project : kinderen een kerk inlokken met allerlei spelletjes en raadseltjes. Of ze het leuk vinden is moeilijk in te schatten. Dergelijke gebouwen zijn hen immers zo onbekend dat ze er meestal geen bepaalde aversie tegenover hebben. Wat wel eigenaardig was is het volgende : het hele project komt van de dienst Musea, wat (en hier volgt de knoop in de redenering) betekent dat de dienst Toerisme het niet echt steunt, en dat de belangrijkste kerk (De Sint-Rombautskathedraal) er eigenlijk buiten valt. Want die, zo wisten ze mij te vertellen, valt dan weer onder de dienst Toerisme. Jammer is dat.
Het leukste vandaag vond ik nog de herinnering aan Toms slogan voor het jaar 'Daadkracht en duidelijkheid'. Hij zou hem gepikt hebben van een Nederlandse partij, maar who cares ? Hij heeft alvast een programma. Wie weet, zij niet !
kaat
3:31 p.m.
|
|
| |
|
|
|
