Lady Chatterleys lover, van D.H. Lawrence (al 2 keer gelezen, ik moet iets hebben met het boek !)
Het heeft zin, van Els de Schepper, (waarom dragen we beugelBH's ? Wil ik ook weten, 't is natuurlijk een gemak !)
Century (fotoboek) One Hundred Years of Human Progress, Regression, Suffering and Hope
Ironman, op zoek naar een nieuwe uitdaging, van Marc Herremans
Virginia Woolf, Mrs. Dolloway
... en een verrassende cd van Christina Aguilera, volwassen geworden, en hoe !
Omdat ik totaal geen slaap heb begin ik maar aan het eerste, 't lijkt mij een sterk liefdesverhaal, ... kan ik mij hélemaal laten gaan... !
Peter Abelard (1079 - 1142), one of the most brilliant and controversial philosophers of the 12th century, met nineteen year-old Heloise, his intellectual equal, in 1116. They soon fell deeply in love but when her uncle discovered their affair, Heloise and Abelard were violently forced apart. Disgraced, they both fled: Heloise to a convent, Abelard to a monastery. Their love continued, however, in the beautiful letters they wrote to each other. In the following excerpt from one of those letters, Heloise relates her fear of outliving her love.
Vandaag op het werk - in combinatie met teveel werk, teveel spanning, te veel stress - iemand plots zien kraken. Ik zag hoe zijn lichaam plotse bewegingen maakte, hoe hij plots begon te schreeuwen en plots ineen zakte, snikkend. Hij bleef snikken, beschaamd, kwaad, geheel in zichzelf gekeerd.
Het voorval was niet eens ernstig geweest, maar het was de spreekwoordelijke druppel.
Ik stond er bij en keek er naar en wist totaal niet wat te doen. Het liefst had ik hem gewoon vastgepakt, of een eindje met hem gewandeld, maar ik ken hem niet eens goed en op het werk zijn er codes, codes die nu strenger zijn dan tien jaar geleden.
Het is niet de eerste keer dat ik zoiets zie gebeuren op het werk. Vorig jaar zijn zo'n 3 collega's 'uitgevallen', vervangen en op ziekteverlof gegaan. Aanvankelijk schreven we nog mailtjes met van harte beterschap en we missen jou enzovoort, maar niets drong door tot de kern : dat hij of zij zich niet goed voelde in dit leven, dat het hectische van deze wereld te zwaar lag, dat daar waar wij ons door stress slaan met humor en vastberadenheid, het voor hem te zwaar werd. Dat het leven één gevoel van dakloos-voelen was. Dat het leven een last was, een doolhof.
Ook vandaag : iedereen ziet dat het hem niet lukt, dat het te zwaar is, dat die man zwaar in problemen zit.
Maar niemand zegt iets. Niemand doet iets. Ik ook niet.
Na het werk de dossiers bovengehaald om zijn telefoonnummer te zoeken.
Ik raap mijn moed bijeen om hem te bellen, weet niet wat te zeggen.
Zo ontzettend fier op mezelf. Toen ik mij daarnet (na het vorige blogje) aan mijn bureau zette en de aantekeningen bekeek waaruit nog wat schrijfwerk moest geboren worden, meende ik dat het onmogelijk was. Mijn hele lijf begon te protesteren en plots leek het of ik gespannen schouders had, een rug die niet meer geheel soepel was, een zwaar hoofd, kortom, het zou onverantwoord zijn om verder te werken. Ik draag nu eenmaal heel goed zorg voor dat lichaam kwestie van er ook te kunnen op rekenen.
Ik zou wel een mailtje naar de uitgeverij schrijven dat ze mij te laat verwittigd hadden - wat ook zo was - en dat het een dagje later zou worden.
Dus lig ik heerlijk tussen een hoop kussens op bed met de telefoon in de hand, zalig te kletsen met een vriendin en later een vriend. Ik ben daar uitermate goed in. Tussendoor rollen er nog wat gezellige mailtjes binnen...
Ik zet mij dus terug voor mijn pc, draai wat op mijn bureaustoel en ongemerkt blijk ik toch te werken aan het artikel. Ik wou het gewoon opbergen en de blaadjes bij elkaar doen, maar toen ik eenmaal begon te schrijven stond het artikel er toch. Het zat blijkbaar toch in mijn hoofd en ik moest niets meer doen dan mijn vingers op het toetsenbord de vrije loop laten. De structuur was er, uitwerking was in grote lijnen geschetst, nu was het een kwestie van er een geheel van te maken.
En het is gelukt !
Als beloning voor deze doorzetting werk ik niet zoals gewoontegetrouw tot 23 uur maar hou er nu mee op. Ik duik in mijn zetel met een boek van Virginia Woolf. Een hele dame trouwens !
Schrijven over de film doe ik morgen. Beloofd !
Heel erg genoten deze namiddag van de voorstelling 'Ik, Ludwig" door Michael Pas en Jan Vermeulen. Michael Pas is Beethoven, verhaalt over Beethoven, brengt Beethoven naar deze tijd en weer terug, kortom, het is 'dwalen in Beethoven'. Soms is het komisch, soms is het ook dramatisch. Michael Pas - te zien in Team Spirit - verrast. Bij zo'n kleine producties zie je waartoe iemand in staat is, dat er veel meer schuilt onder het oppervlakkige van zijn 'grote' carrièrre die meestal in de media komt.
Het is best ook wel gedurfd, een stuk rond Beethoven, met anektodes, verhalen, afgewisseld met stukken uit Beethovens oeuvre. Ik had gevreesd dat het kleine stukjes zouden zijn die nu en dan onderbroken werden door pianostukken, maar ondanks het feit dat het dat "vormelijk" misschien wel is, versmelten die twee toch in elkaar en gaat Pas zelfs de dialoog met Jan Vermeulen aan.
Bezeten door muziek, die Beethoven, en ook dat kon Pas op komische manier zelfs overbrengen. Hij deed niet minder dan een miniscuul partituurtje uitdelen in de zaal en slaagde erin ons allemaal zestien maten Beethoven te laten zingen.
Nu nog hard werken ... het moet, met veel tegenzin, want het hoofd is vol en heeft deze avond ook nog genoten van 'The Hours', maar de strenge discipline zegt dat er eerst gewerkt moet worden en dat het ander verhaaltje voor later is.
Ik begin al te twijfelen of het gewoon lente-gekheid is ofwel de adrenaline die pompt omdat het werk hier door mijn handen glijdt en mijn hoofd bol staat van de (goede ?) ideeën en inspiratie. Work as a drug. Kon ik in mijn geest kijken dan zou die zeker om slaap schreeuwen, maar het lichaam kan het gelukkig aan zonder al te veel slaap.
I wanna freak in the moring
Freak in the evening
I've got a little freakness inside
I don't care what they say
I'm not about to pay nobody's way
Deze morgen stond ik - vroeg ! - op en het eerste wat in mij opkwam was "de zon schreeuwt in mij om in het leven te bijten", en er was warempel een kriebeling bij. Ik ben wel een enthousiasteling van het leven, dat wel, maar wanneer er zo'n gedachten in mij opkomen vraag ik mij wel even af of alles nog in orde is met mijn mentale gezondheid.
De dag ligt ook mooi uitgestrijkt voor mij : maar een paar uurtjes naar het werk en de rest is thuiswerken, op eigen ritme, met een warme cappucino over de middag in het 't Stuk, krantje lezen, en opnieuw onderduiken in het Huis om te studeren en te schrijven.
Morgen naar The Hours met Nicole Kidman. (zie ook CitaatvanKaat)
Het enige donkere wolkje aan de hemel is Herman die om onverklaarbare redenen zijn stek op het internet kwijt is geraakt, alsof de man plots van de aardbol verdwenen is. Zelf vindt hij het ook maar niets, dus maar hopen dat er gauw beterschap is !
Lezing over geneeskunde en ethiek gebrost en mij in plaats daarvan nogmaals aan het uitschrijven van een interview gezet. Saai werkje, je hebt de man in kwestie immers al gehoord, maar om niet in de problemen te raken en enig zicht te krijgen over welke richting het geschreven interview moet uitgaan, moet het eerst van het gesproken woord naar het geschreven woord en van het geschreven woord naar het literaire woord. Dat laatste mag dan weer niet al te literair, want geen mens spreekt zoals hij schrijft. Geen mens schrijft ook zoals hij geciteerd wordt, dus is het een wikken en wegen van woorden en vooral ritme.
Saai dus. Saaier wellicht dan de lezing over ethiek.
Misschien ben ik te bang van het geciteerde woord. Ik heb zo'n angst om er naast te zitten, om verkeerde interpretaties te geven dat ik het wel tien keer nalees en toets aan het oorspronkelijke. Op extreme momenten ga ik er zelfs nog eens de deontologie van de journalist op na lezen. Totaal nodeloos, want ik ben zowat het braafste wicht dat in de schrijverswereld moet leven.
Maar goed, het brood moet verdiend worden WANT ....
het hotel in Oostende liet weten dat de boeking in orde is ! Joepie !
Ik heb meteen maar een flink Engels ontbijt besteld ook, en als ik straks mijn "echte" pen naast me neer leg, dan wil ik nog wel eens surfen om op zoek te gaan naar andere lekkernijen (en verwennerijen !) in Oostende !
Ook volgend besluit moet kwaliteit waarborgen : na veel aarzeling heb ik besloten om mijn laptop NIET mee te nemen. Als 'troost' (?) mag mijn pda-tje wel mee, maar om lange teksten te schrijven is het toch sowieso onhandig.
Vakantie vakantie, ik zwijmel al bij de gedachte. Zee zee zee en uitwaaien, wandelen langs het strand, pannenkoek eten, boekje lezen op een terras, krantje halen... ik zie er zooooo naar uit.
Nog vier dagen. Dat moet toch lukken !
De lente is in aantocht ! De eerste straaltjes zijn er en dat doet mij nog meer naar vakantie hunkeren !
Terwijl ik met open raam genoot van een lekkere cappucino doornam ik mijn post, en waar viel mijn oog op ? "Tijd voor lenteschoonmaak", een heel blad vol ! Jàk !
Kunnen ze mij weer schuldgevoelens aanpraten !
Vandaag een van de verplichte vrijwilligerswerkjes opgeknapt : samen met de collega's van deze morgen vroeg ( 8 uur ! ) groenten schoongemaakt, emmers vol peterselie tot grut gekapt en bovenal geluisterd naar de meesterkok die ons 'de ethetiek van het bord' uitlegde. Niemand zag er de schoonheid van in, maar we werkten goed door, swingend en al onder loeiharde muziek die er bijna een fuif van maakte. Let's dance ! Omdat we er onze hoofden eigenlijk niet hoefden bij te houden werd er nogal wat afgebabbeld.
Eén collegaatje was - blijkbaar als enige man ! - naar een lezing over intimiteit geweest en was maar al te enthousiast bezig over hoe het er nu echt aan toe ging in het echtelijk bed.
We luisterenden - weerom ! - gedwee maar het hoefde echt niet, zo 's morgens vroeg verhalen horen over het warme bed en je geliefde die we net allemaal verlaten hadden om ons net hier af te peigeren voor Het Goede Doel.
Het was weer eens iets heel anders, zo'n samenwerking. Ons intellect ging sprongen naar omlaag, maar 't de sfeer was anders best ontspannend en opgewekt, ondanks de vermoeidheid bij velen.
Eenmaal thuis wou ik eindelijk wel eens vakantieplannen maken. Andalousie bleek niet meer te lukken wegens veel te laat reserveren van vliegtuig in combinatie met hoogseizoen. Net omwille van dat hoogseizoen zou ik ook een flink stuk meer moeten betalen. En dan had ik nog geen hotel. Ik baalde van al dat gezoek en al die beslissingen. Dus maar net op het internet een hotelletje gezocht in Oostende en ze meteen gemaild. Zou er nog plaats zijn ? Ik hoop het. Ik heb meteen ook gemaild dat ik het 'uitgebreid Engels ontbijtbuffet' wou, want als ik dan toch in België blijf, mag het best luxueus zijn.
Nu nog hopen op denderend goed weer !
Het was en is nog geen vakantiedagje, maar een volledige dag grootstad Brussel, met een bezoek aan de Hallepoort om er de tijdelijke tentoonstelling "Foto's over het leven in de stad" te bekijken, heeft toch al een groot toeristengehalte !
Jonge fotografen stellen er hun visie op de stad tentoon. Hun visie ligt dicht bij de eigen ervaring : de stad als mengelmoes van culturen en ideeën, kleurig, uitbundig, met een sterk nachtleven, always on the move, maar ook de stad als zelfkant van de maatschappij. Knap werk toch ! Vooral het werk van Vincent Delbrouck kon ik heel erg waarderen.
Tel bij deze dag nog eens het vrolijke gezelschap van C. bij, een jonge telg uit de familie die zich in hartje Brussel gevestigd heeft, en de dag kon al niet meer stuk.
Leuker werd het nog toen C. voorstelde dat ik tijdens haar vakantie best wel in het mooie appartement - hartje Brussel dus ! - kon logeren. Niet dat ik een plattelandsluis ben, Leuven is officieel immers ook stad, maar voor iemand die ook jaren in Gent en Antwerpen gewoond heeft blijft Leuven het kleine, maar toch zeer leuke broertje.
Geheel geïnspireerd door de fototoestelling en door de vele foto-avonturen van Herman was ik ook gewapend met een fototoestel. Experimenteren was de doelstelling, maar meteen wist ik ook wat mij mijlenver van Herman en iedere fotograaf onderscheidt : schroom.
Het is alsof ik de werkelijkheid in dat kleine doosje wil krijgen, en wanneer het over het fotograferen van mensen gaat durf ik het al helemaal niet meer. Waarom zou ik zomaar mogen binnentreden in hun wereld, hun stilte van het stadspark, hun praatje met de buur, hun wezenloos staren in de metro ?
Ik durfde het dus niet en het ziet er niet naar uit dat ik het ooit zal durven.
Ik wil weg. Weg van het werk, weg van de vrienden, uit mijn eigen biotoop, weg uit mijn stad, mijn provincie en misschien zelfs het hele land. Niet lang, helemaal niet, ik zou het nooit lang kunnen dragen, maar nu wil ik weg.
Mij verliezen in het ergens waar ik niet gekend ben, waar ik niets hoef te doen, waar ik de gedachten gewoon de vrije loop kan laten.
Ik schrok toen ik deze morgen deze gedachten aan mijn eigenlijke dagboek toevertrouwde. Ze leven al enige weken, maar werden altijd de kop ingedrukt, wegens het gebod : gij zult niet toegeven aan negatieve gedachten.
Maar zijn dat nu zo'n negatieve gedachten ? Misschien niet, maar wat dan wel ?
Zie hier het dillema waar ik niet uit raak : enerzijds wil ik juist wel denken en werken, nieuwe boeken lezen, artikels schrijven, werken aan de computer, opgaan in een studie, nieuwe dingen leren, nieuwe ervaringen, genieten van. Anderzijds lijkt het hoofd wel vol te zitten en is er dringend nood aan .... 'niets'.
Ik wil een dagje, of meer zelfs, als kluizenaar leven, onbereikbaar, onherkenbaar, alleen in mijn hoofd leven, maar juist daar lijkt het zo overbevolkt.
En lijkt het niet dat ik mijn liefste(n) de boodschap geef dat ik even genoeg heb aan menselijk contact ? Is dat niet vreselijk ? Terwijl het mij helemaal niet zo lijkt ? Dat ik evengoed met hart en ziel "hou van" ?
Gisteren even vertoefd op de site van Connections en zelfs bijna daarvoor een te gevuld hoofd. Andalousie zag er goed uit, maar prijzen enkel 'vanaf', en dan moet ik nog een hotelletje vinden, en het liefst een huurauto... kunnen zij dat allemaal niet regelen ? Dat ik enkel mijn bankkaart boven hoef te halen en mijn code te pinnen ?
Morgen ga ik er langs, in de hoop een lieve dame of heer te vinden die zegt : pin jij maar lekker, ik versta je helemaal.
Gisteren samen met T. naar The Magdalene Sisters geweest. Blij dat ik niet alleen was, blij dat ik wist dat naderhand de verwarring en de emoties konden gedeeld worden. Ik vroeg aan T. "waarom wordt sex altijd met zonde verbonden ?" Hij antwoordde iets in de trant van Plato etc, maar wist onmiddellijk zelf dat het weinig troost bood.
Macht, ging het daarom ? Ergens las ik dat de beste onderdrukking van een vrouw het haar ontnemen van haar seksualiteit en lichamelijkheid is. Zeg dat ze gesluierd moet lopen, haar lichaam een zonde is, dat wanneer ze geniet van sex ze in de hel zal landen".
Ging de film daarover ? Over hypocrisie : "You' re not a man of God" schreeuwt de Crispina, wanneer ze eindelijk door heeft dat de sexuele daden met de priester waartoe ze overhaald wordt, niets te maken hebben met godsdienst.
T. en ik wandelden nog een heel eindje door de stad, alsof we het van ons moesten afschudden. Ik vroeg mij af : doet het een man nu zoveel als een vrouw ? Kan dat begrepen worden ? Ik heb hem de vraag niet rechtstreeks gesteld en hij heeft er ook niet rechtstreeks op geantwoord, maar ja, hij begreep het, het machtsmisbruik in zijn geheel maar ook de onderdrukte positie van vrouwen.
Je bent een goeie man, zei ik, 's avonds laat.
Niet omdat hij het begreep. Niet omwille van de wandeling.
Maar wel om de ruimte die hij ons bood : zichzelf als mij. Ruimte voor verwarring, ruimte voor verontwaardiging, ruimte ook voor het eigen worstelen met hypocrisie rond ons heen.
Ruimte waar het - na zo'n kille ervaring - warm vertoeven was.
Om het voornemen 'iets vrolijkers' op mijn agenda te zetten, ging ik vandaag naar een mini-concertje van Eist Linn, een Belgisch-Ierse folkgroep die zowel tradionele als eigen nummers maakt.
Vrolijk was de muziek wel, soms zelfs diepzinnig (over the red poppies), maar de zaal was een en al ingehouden beweging. Alison O'Donnel deed nochtans meer dan enthousiast haar best, de spelers gingen heel erg op in hun muziek, maar de zaal keek ernaar en ... bleef er - bijna - bewegingsloos bij.
Sloeg de vonk niet over ? Was het uur - net na het middageten - te zwaar en onze lichamen te loom ? Zelfs onder de paar kinderen was het enthousiasme verdeeld : eentje viel in slaap, maar een paar andere bewogen toch vrolijk hun hoofd.
Ik heb er wel van genoten, vooral om te zien hoe zij inderdaad enkel maar "a set of tones" neerzetten, zonder afgebakende partituur, maar op gezag van de violist die met korte knik of roep verandering van thema of zelfs ronduit het einde van het nummer aankondigde.
Toch bleek er iets te ontbreken in de muziek, misschien lag het aan het publiek.
Vrolijkheid lijkt overal ver zoek. Op het werk de algemene teneur : "we worden moe, we zijn prikkelbaar, 't moet vakantie worden".
Hoezo prikkelbaar ? dacht ik ? Hoezo moe ? Vakantie ? Ja, voor vakantie ben ik altijd wel te vinden.
Maar wat ik mij vooral afvroeg : worden we - gesteld dat het zo is - prikkelbaar omdat we wéten dat het bijna vakantie is of is het echt een bijna biologische noodzaak ? Zouden we, indien de vakantie bijvoorbeeld pas binnen anderhalve maand begon, onze ergernissen opschuiven tot later ?
Ik vroeg het mij af - ook tijdens het concert - want vele mensen zagen er inderdaad bleekjes en moe uit, en geen idee of zij ook binnenkort vakantie hebben.
Het was stil na afloop van de film-documentaire. We waren allemaal getuige geweest van drie korte dagen in het leven van een gezin dat uiteen gevallen was. We volgden hoe de kinderen 'verhuisd' werden of bijna 'uitgeleverd' op vrijdag en zagen hun dagen voorbijgaan tot en met zondagavond, toen de 'uitlevering' opnieuw kon gebeuren.
Op zaterdag werden de ouders en grootouders geïnterviewd, want ook zij hebben alles te maken met echtscheiding. De sterkste kant van de film was de realiteit en wel in alle opzichten. Iedereen kon iedereen zijn, het kon over mijn en uw buurvrouw of -man gaan, het kon over mij en over u gaan. Want wie zegt dat ons dat niet zou kunnen gebeurd zijn of gebeuren ?
Onmacht, overal in de film onmacht. Bij de ouders, bij de kinderen, bij de grootouders.
Verdriet dat niet uitgesproken raakt, stilte, veel stilte, onderdrukte woede, waarvoor ? Omdat ze het allemaal anders hadden gewild ? De vader die gelooft in de hereniging, de moeder op zoek naar evenwicht, de nieuwe vriend, de nieuwe vriendin, allemaal zoekend naar een plaats in elkaars leven in de hoop zichzelf te vinden.
Morgen opnieuw film en ik vrees, opnieuw ernst.
Ik moet dringend iets vrolijks op de agenda zetten !
Vanavond naar Les Enfants de L'amour. Het verhaal, een documentaire, volgt enkele kinderen die ouders in co-ouderschap hebben. "Het verhaal vertelt zichzelf", stond in een van de recensies.
Ik vraag mij af wat het worden zal. Co-ouderschap wordt misschien wel al te vaak te idealistisch voorgesteld. Of juist niet ?
"Het uitgangspunt was eenvoudig : de neerslag van één weekend uit het leven van drie kinderen met drie ouders (één moeder, twee vaders). Het resultaat is beklemmend, triest en ontroerend. De 'schuldvraag' wordt noch gesteld, noch beantwoord, de kijker krijgt iedereen aan het woord, voor én achter de camera en moet zelf zijn besluit trekken."
Ik ben benieuwd - en ben blij dat ik tijdens en na de film onderdak heb om een babbel te slaan.
De realiteit beweegt mij sterker dan een film.
Sedert enkele dagen heb ik een uitermate trage internetverbinding. Aanvankelijk dacht ik dat het een kwestie van onderhoudswerken waren die ze vergeten waren te melden, maar nee de server 'ziet' geen probleem.
Dan maar ping-testen gedaan en alles is meer dan redelijk. Goeie snelheden via de router en ook naar de server. Ook de belnet-verbinding bleek goed te zijn.
Waaraan kan het dan liggen ? Nu en dan zie ik heel verdacht het lichtje van mijn modem aan en uitgaan. Zou niet mogen ! Zij moeten als stevige bakens vol zelfvertrouwen vast licht geven.
Misschien moet dus die modem wel getest worden.
Meteen ook gemerkt hoe verwend ik ben aan dit internet. Even kijken wanneer de film begint, dan bladeren naar de weblogs van vrienden om te zien hoe het daar is, stukje krant bekijken en ja, hoe heette die schrijfster nu al weer ?
I'm not an adict, it's cool, I feel alive. It's just a habit. 8:48 a.m.
maandag, februari 17, 2003
"Leven"Hou van mij ! Hou van mij !
(... maar als je durft geef ik je een dreun !)
Voorbije nacht kon ik de slaap niet vatten en zette mij maar aan het verder lezen van het dagboek van Kristien Hemmerechts . Het is het zoveelste boek van haar dat ik onbevooroordeeld probeer te lezen, al heeft geen enkel boek van mij al positief verrast.
Anderzijds : als half Vlaanderen zo wild is van Kristien, dan moet ze toch wat te bieden hebben ?
Een norse ontevreden Kristien komt uit haar dagboek tevoorschijn. Ze lijkt wel boos op de hele wereld en het geven van een vriendelijk gebaar, een teder of warm woord voor haar omgeving komt er zelden aan te pas. Het is alsof ze er voor vreest : ervoor vreest om lief, gul, vrij te zijn. Zij wilde geen of zelden 'happy family-tafereeltjes ensceneren' voor dochter Kathy.
Of later over haar ouders "Het is toch absurd om te zeggen: ik wou dat ik mijn ouders kon vergeven dat ze paaseieren voor hun kinderen in de tuin verstopten ?"
Het leven van Kristien Hemmerechts is getekend door veel verdriet en de absurditeit van dood en ziekte. Misschien verklaart dat haar houding : het pantser rond haar heen, de angst lief te hebben en zelf bemind te worden.
Toch hoor je net die schreeuw overal tussendoor. Hou van mij, hou van mij, met het gevaar, wanneer je dat zou doen, een mep te krijgen.
Een dagboek zegt nooit alles, ook al zou het het meest intieme zelfopenbaringsinstrument van een mens kunnen zijn.
De vraag is maar of mensen zich überhaupt kunnen openbaren aan een ander, laat staan aan zichzelf.
Zware filosofische gedachten op deze avond, ik voel het. Heeft de slapeloze nacht - geen drie uur slaap - er iets mee te maken ?
Betekent deze logentry dat ik evengoed een zwaarmoedig mens ben ? Ik denk het niet.
Alleen, dat mensen het zichzelf zo moeilijk kunnen maken, dat raakt mij wel.
Zaterdag tijdens "Everything you say" noemden ze dat een Catch 22-situatie, een situatie waar je nooit goed kan uitkomen. Vrouw verwijt man dat hij nooit zegt dat hij haar liefheeft. Maar wanneer hij het zegt zegt zij : "dat zeg je zomaar, net omdat je niet van mij houdt". Raak daar maar eens aan uit dus !
Het moest zondag worden om echt te kunnen genieten van de Valentijnscadeautjes.
Selma van Jutta Bauer zag er al heel mooi uit, maar nu ik het rustig gelezen heb kan ik enkel maar glimlachen.
Misschien bovenal vertederd omdat ik er helemaal mezelf in herkende.
De levensfilosofie van Selma !
De emoties laaiden hoog op tijdens de opvoering van 'Evertything you say' . Twee jonge acteurs spelen er immers hun eigen relatie, niet 'bij benadering', maar 'zoals ze is', zij het gecondenseerd, geanalyseerd, in stukken gekapt, gemixed, gekleurd.
Herkenbaar - het feit 'koppel' moet dus een behoorlijke dosis banaliteit hebben - voor de aanwezigen oud en jong, hoe communicatie soms bij voorbaat gedoemd is om te mislukken, hoe één blik, of één bepaald woord ook de knallendste ruzies weer tot bedaren kan brengen. Hoe de weg van wilde hartstocht naar zoete razernij en weer terug, soms snel is afgelegd.
9:38 a.m.
Valentijn bracht en brengt zo van alles mee, behalve afspraakjes in leuke restaurantjes ook volgende cd waar ik echt wel van achter over viel : Scala on the Rocks.
Bij het woord 'jeugdkoor' ga ik al aan verwoede pogingen van jonge mensen denken met teveel volume en zelfoverschattingsdrift, maar bij Scala primeert het talent. Soms ingehouden, soms uitbundig, een prachtige beheerste CD. Dat er nog een paar Vlaamse toppers een solo weggeven (Stijn Meurris, Jasper Steverlinck) is natuurlijk beter dan gewoon meegenomen !
Het talent van de broertjes Kolacny is overal onmiskenbaar aanwezig, in het pianowerk maar ook in het arrangement. Probeer het maar, dergelijke nummers te vertalen naar een 70-koppig publiek waarvan de jongste amper het alfabet achter de rug heeft !
Heerlijk om zo wakker te worden !
En als u dacht dat de Valentijnseuforie voorbij was : o nee, want behalve nog te beluisteren cd'tjes komt vandaag nog als verlengde.
Heerlijk, niet ?
Wat ben ik blij dat ik je nog niet ken.
Ik dank de sterren en de maan
dat iedereen die komt en gaat
de diepste sporen achterlaat, behalve jij,
dat je mijn deuren, dicht of open,
steeds voorbijgelopen bent.
Het is maar goed dat je me niet herkent.
Kussen onder straatlantaarns
en samen dwalen door de regen,
wéér verliefd zijn, wéér verliezen
bijna sterven van verdriet –
dat hoeft nu nog allemaal niet.
Ik ben nog niet aan ons gehecht.
Ik kijk bepaald niet naar je uit.
Neem de tijd, als je dat wilt.
Wacht een maand, een jaar,
de eeuwigheid en één seconde meer –
maar kom, voor ik mijn ogen sluit.
Ingmar Heytze
Ik ben gek van de liefde, sommige dagen totaal gebiologeerd en meestal de enige drive. Alleen : is het liefde tot dit leven, liefde tot mijn geliefde - zeker wel - liefde tot de vale maan 's nachts hier boven mijn bed, is het de dauw die mij kan ontroeren, het kind dat opgaat in zijn spel ?
Ik ben gek van de liefde.
En die liefde is zowat alles wat met het leven te maken heeft. Mensen natuurlijk ook. Vooral mensen. Een mens.
Gek van het leven en gek van liefde. Liefde in alle kleuren. Liefde verbonden met vrolijkheid, vreugde, maar ook dood, verdriet, verliezen.
Ik ben er gek van.
donderdag, februari 13, 2003 Eens weduwe, altijd weduwe ?
Ze zijn beide schrijfsters en hadden beiden een lange relatie met een nog beroemder schrijver : Connie Palmen en Kristien Hemmerechts . Vandaag kwamen ze in mijn leven weer bijeen : door het lezen van het dagboek van Kristien Hemmerechts en door een interview met Connie Palmen door Friedl Lesage, op radio 1 , en dat naar aanleiding van Saint-Amour.
Friedl vroeg hoe ze de dood van Ischa Meijer zou herdenken. Ook aan Kristien Hemmerechts wordt dat vaak gevraagd : herinneringen, herdenkingen etc.
Beiden hebben ondertussen een andere vriend met wie ze het lief en leed delen en naar alle waarschijnlijk ook de overleden geliefde.
Alleen vroeg ik mij af : hoe lang duurt dat eigenlijk, weduwe zijn ? Natuurlijk kan je niet doen alsof DeConinck of Meijer er nooit geweest zijn, laat staan vervangen. Dat is niet zo.
Maar binnen het kader van Saint-Amour ? Als het over liefde en relaties gaat dan is het alsof beide schrijfsters bijna geculpabiliseerd worden in hun nieuwe relatie, want het gaat altijd over vroeger, over 'de grote man'. Welke plaats krijgt hun nieuwe liefde dan ? Wordt het hen eigenlijk gegund dat ze opnieuw gelukkig zijn ?
woensdag, februari 12, 2003
Magdalene sisters, part II
Op canvas de reportage "Het kruis van Magdalena" gezien. Deze reportage handelt over de vele meisjes die, na zwangerschap verdoemd werden tot een leven in klooster waar ze als goedkope werkkrachten werden uitgebuit. In de ogen van die zusters was het leven deze 'gevallen meisjes' waardeloos geworden, zo getuigt nog een vrouw die het klooster heeft kunnen ontsnappen.
De manier waarop met deze onwetende en onschuldige meisjes werd omgegaan is schokkerend. Ze werden ontdaan van alle waardigheid en individualiteit, hun lichaam en seksualiteit werd hun ontnomen, als ze die al hadden, want velen waren totaal onwetend van wat in hun lichaam gebeurde en wat seksualiteit inhield.
Ik kom natuurlijk terug op mijn vraag van enige weken (zie 26/1) geleden : ook hier, in het omgebouwde klooster waar ik woon, werden jonge 'gevallen meisjes' opgenomen en van de wereld afgesloten. Ook hier en nog niet eens lang geleden.
Getuige hiervan de enige link tussen vroeger en nu : de voormalige tuinman van de zusters die hier is blijven werken als klusjes man. De prikkeldraad is er nog, de gangen van het klooster zijn afgesloten, maar hier en daar zijn nog tekenen van een dor verleden, hoe zeer het gebouw ook vermoderniseerd is en bewoond wordt door voornamelijk twintigers van wie het eigen is dat ze weinig geschiedenis kennen.
Bangelijk.
3:15 p.m.
Bed - boek en bronchitistijd
Geen griep, maar wel bronchitis. Dikke keel en bijna geen stem.
Ademen op zich wordt al een heel werk.
Gelukkig woon ik gelijkvloers.
Maar voorlopig toch niet meer naar buiten, waar een miezerige mist mij trouwens toch aankijkt alsof hij mij zo overvallen zal.
dinsdag, februari 11, 2003 virtual life meets real life
Ik heb best genoten van Edit Kaldor en het was meteen (tot mijn schaamte ? daar ben ik nog niet aan uit) een herkenning. De computer is voor mij immers ook een soort verlengde van mijn lichaam, bijna al mijn werk wordt gecreëeerd via dit machientje en het biedt mij ook behoorlijk wat hulp. In zekere zin staat ook mijn hele leven op deze harde schijf, want behalve het loggen, mijn werk, mijn bankrekening en lijstjes allerhande, staat hier - maar niet publiek - ook het hele Dagboek op, in digitale versie al ouder dan 10 jaar, in papieren versie vanaf mijn twaalfde, ieder jaar een boek vol tot het papier het moest afleggen bij de intrede van het Digitale Tijdperk.
Aanvankelijk zorgde het internet ervoor dat ik meer thuis bleef en meer virtuele contacten had, maar dat is nu echt wel verleden tijd.
Edit Kaldor leeft (ze gebruikt haar eigen naam) echter geheel tussen de bits en de bytes en het leuke van de voorstelling is ook dat ze nooit hetzelfde is als de voorgaande. Wat mensen dus in Nederland gezien hebben is niet hetzelfde als wat ze hier deed. Deed ze trouwens iets ? Of gunde ze ons gewoon een blik in haar virtuele leven van alledag ? Dat zal ze veiligheidshalve wel niet gedaan hebben.
Hoe dan ook de thematiek was duidelijk : het virtuele leven, de machiene als verlengde van de mens, als communicatiemiddel, als nieuwe realiteit.
Net op zo'n dag ontmoet ik - voor het eerst - Herman.
Of ik Herman ken ? Helemaal niet. Ik herkende hem van zijn webcam op zijn pagina. Ik heb hem nog nooit een woord gezegd en hij heeft geen idee wie ik ben.
12 minutes closer to the beginning of your real life
... als het nog even zo doorgaat, verlies ik de strijd tegen Heer Griep of hoe hij zich nu ook noemt of vermomd heeft. Ik wil echter nog hardnekkig volhouden, al is het maar omdat vanavond ik persé "Or press escape" van Edit Caldor wil zien. Het draait hier binnen het Artefactproject.
Een vrouw zit achter haar computer, in contact met de wereld. "First make a ‘to do’ list. Then select the items that are top priority. Number them according to importance. Circle the tasks that absolutely cannot wait until tomorrow. Now you’re already 12 minutes closer to the beginning of your real life."
In deze voorstelling ontdekken we de computer die we dagelijks gebruiken, als tegenspeler van de vrouw. Terwijl ze haar innerlijke monoloog uitstalt op het geprojecteerde computerscherm, onderbreekt de computer haar met vragen, opmerkingen en suggesties. Hiervoor werd een speciaal softwareprogramma ontwikkeld zodat de computer interactief op de voorstelling kan inspelen.
Het hele Artefactproject is trouwens razend interessant, ik zou er bijna een week vakantie voor nemen, zij het dat dat niet kan en dat Heer Griep mij waarschijnlijk toch beet zal hebben.
Over mijn oogst boeken die ik zaterdag in een bui van 'zoete zonde' gekocht heb kan ik vertellen dat er al eentje gesneuveld is. Met Louis Paul Boon dacht ik echte Vlaamse literatuur binnen te halen (lees hoogstaande) maar het hele boekje is nogal van bedenkelijke aard, zeg maar de overtreffende trap van schunnig. Het boekje moet zeker een ondergronds leven geleid hebben, want zelfs in ons post-Dutrouxperk zullen er veel mensen aanstoot aannemen. Ongeordende seksualiteit, zoals ze dat nu heet.
Maar zelfs al vaar je zonder complexen of gêne door het boek, dan wacht nog een andere frustratie : Louis Paul Boons woordgebruik, en hier bedoel ik niet de schuttingstaal of het ongegeneerd noemen van de dingen bij hun naam, nee, het gaat hem om woorden als "systokutodelisch", en "metamitofisisch" waar zelfs Digitale Heer Van Dale altijd verontschuldigend zucht "Helaas levert het door u gezochte woord geen resultaat op".
Gelukkig ben ik moedig en kan zelfs een veelvoud aan dergelijke woorden mij niet van mijn stuk brengen. Lang leve het educatieve nut van het lezen van een boek ! Want wat dacht u van het woord 'loetje' ? Dat stond wel uitgelegd.
Het deed mij denken aan de heerlijke Vaginamonologen , waar het meestal Onbesprokene plots ook lieve zachte woorden kreeg, afhankelijk van context en dialect.
Weet u wie Loetje is ?
Toen ik deze morgen opstond rond een uur of zeven dacht ik : joepie, weerom een hele dag voor mij. Ik nam mijn agenda en zag er wat er vandaag moest gedaan worden en zette me vol goeie moed aan mijn bureau.
Toen gebeurde het echter : het lichaam werd wakker.
Met een dikke keel, met ogen vol tranen, met een lopende neus, met een lichte koorts.
Is dat ziek ?
Nee nee nee !
Ziek zijn is een beslissing, want in mijn werk gaat het niet om te zeggen dat ik vandaag wel het bedje hou en morgen naar het werk trek. Mijn hele lichaam schreeuwt dat ik gek ben en naar de dokter moet.
Maar mijn geest zegt : kom kom, werken meid.
Ik doe het ook zo graag.
Verslaafd ?
Als zich 'te buiten gaan aan' een zonde is dan komt deze dag - nu al over middernacht en dus zondag al - wel in aanmerking. Ik heb mij te buiten gegaan aan het kopen van boeken. Geheel in de sfeer van Valentijn en vanuit een sterke honger naar goede literatuur heb ik mij het dagboek van Kristien Hemmerechts gekocht, samen met de verzamelde gedichten van Andreus, Jongens & Wetenschap, nog een boek over hoe mannen over relaties denken, het Hijgend Hert van Gerard Reve en het heel mooi uitgegeven boekje 'Eens, op een mooie avond' van Louis Paul Boon.
Natuurlijk is dat overmoed, want ook al ben ik gretig in het lezen, tijd is er momenteel niet. Het moet doorgeschoven worden naar vakanties die ook al propvol zitten.
Tel bij dit grote aantal boeken nog eens een pizza en chips en het moest wel slecht aflopen.
Dit deed het ook toen we naar de film Japon keken. De film was tergend traag en de buikkrampen deden enkel naar het einde verlangen. Een bitter einde.
Het werken was vandaag zo plezant dat ik even dacht : ik zou ipv betaald te worden bijna betalen om hier deel van uit te maken. De creativiteit was immens en de humor zorgde voor een versnellend effect. Alles ging er nog zo snel in.
Het weekend ligt voor mij en tegen beter weten in heb ik het gevoel dat het een oneindigheid is. Behalve het werken (uitschrijven van interview, lezen en corrigeren voor het werk) staat er niets concreets op het programma behalve een Stukavondje met T. en Christophe.
De eerste ken ik goed, de andere vooral van 'horen zeggen', maar ik benijd hem nu al. Zijn gedrevenheid kent geen grenzen en de manier waarop hij de wereld ziet en opnieuw oproept en projecteert in zijn collectie is wonder.
Het is met Christophe zoals met Rilke wanneer deze in zijn "Brieven aan een jonge dichter" stelt dat je een echte dichter bent wanneer je immer de drang tot schrijven voelt. Het moment dat het geen keuze meer is maar een 'innerlijk moeten'.
Wanneer ik hoor hoe Christophe bijna alle tijd in het ontwerpen steekt, wanneer ik zijn ontwerpen bekijk, dan weet ik : dit is pure passie.
Het lijkt erop dat ik eindelijk nog eens het bed zal vinden voor middernacht. Voor The Great Dictator zat de zaal deze avond bijna nokvol. Een klassieker die goed blijft, ondanks het feit dat deze film bijna zo oud is als mijn ouders. Ik begrijp nu echt dat Charlie Chaplin een legende is.
Alle mensen in mijn omgeving lijken deze weken moe te zijn, en dat heeft zo zijn effect op mijn eigen activiteiten ook. Iedereen wil immers het bed in.
Het betekende ook dat er na de film geen cafévervolg was, maar wel een lekkere pannenkoek bij mij thuis. Het is allemaal zo vertrouwd : de kleine filmzaal van 't Stuk, de gesprekken tijdens de wandeling er naar toe, de late babbel erna. Het is een ritueel geworden dat groter is dan de film zelf.
We delen onze dromen en plannen, toetsen onze ideeën met elkaar, het geheel werkt synergetisch. De avonden zijn altijd vol inspiratie en aan de vele plannen die ik voor mijn leven al heb worden er altijd toegevoegd. Soms kleine projectjes, soms grote, soms hoor ik een kritische noot die mijn koers bevraagt, maar hoe dan ook, ik kom er altijd rijker van terug.
Gisteren bij vrienden hoorde ik nog dat ze een relatie waarbij twee mensen dezelfde interesses hebben en zoveel mogelijk samen konden doen, hen als het hoogste goed leek. Ik heb het nooit op symbiotische relaties gezien, maar blijkbaar denk niet iedereen daar zo over. In de mensen die ik lief heb waardeer ik net zo hun anders-zijn, hoe ze als ranke bomen naar de hemel reiken en geworteld staan in niets behalve in zichzelf : hun dromen, hun overtuigingen, hun talenten.
De wereld waarin ik leef is een allegaartje van mensen. Van links naar rechts, van oud naar jong, van pater tot overtuigd atheist, van pilaarbijter tot wat in de goegemeente 'bandeloos' genoemd wordt. Vrienden die bezig zijn met muziek, met video-art, die werken bij TV of radio, die van 's morgens vroeg tot 's avonds laat met de neus in de boeken zitten, die werken met kinderen, die werken met stervenden, huismoeders, geletterd en ongeletterd.
Alles hemels vandaag.
Vastberaden taal, taal zonder woord en toch poëzie, taal van aanwezigheid, taal van troost, taal van wonen in mensen.
' s Avonds een afspraakje met opnieuw de hemel als thema : want H. toonde mij - met een gigantische telescoop - Venus, Saturnus en wees mij met zelfzekere vinger de pleiaden.
Het leven gaat hard. Zo ontzettend hard dat lichaam en geest en vooral dat hart het nauwelijks kunnen bijhouden. Ik kreeg vandaag een mailtje met een wijs woord : dat de mogelijkheid bestaat dat iemand voor de roetsjbaan kiest om maar niet op boemeltrein te zitten.
Jaren geleden kreeg ik van een lief vriendje de strofe van Billy Joël :
Slow down you crazy child
You're so ambitious for a juvenile
Slow down you crazy child
Take the phone off the hook
And disappear for a while
It's alright you can afford to lose a day or two
When will you realize...
Vienna waits for you.
Het snelleven zit er gewoon in. De aard van het beestje, zo stond ook op de mail.
Ik wil altijd verder, nog een bocht verder, nog een uitdaging, nog een ervaring, nog een horizon, nog een avontuur.
Zoals Dostojeski het schreef : Ik heb hem eenmaal te pakken gekregen - de beker des levens - en voordat ik hem heb leeggedronken, zet ik hem niet meer neer !
De film die we gisteren zagen vraagt eigenlijk een tweede lezing en vooral, voorbereiding.
Toen wij gisteren de trappen van het 't Stuk afdaalden hadden we beiden zoiets van : waar ging die film nu over ? En we zochten tevergeefs naar een verhaal met een begin en een einde, een boodschap, een goed gevoel. Maar er zat helemaal geen verhaal in de film, alleen maar dikwijls zeer goed gevonden clips om de absurditeit van de situatie in Israël aan te tonen.
Zo slaagt een ballon er in de check-points te verschalken en vliegt het joodse gebied in. De ballon, met onmiskenbare afbeelding van Yasser Arafat, zweeft rustig en vredig richting Jeruzalem, de soldaten kunnen het niet tegenhouden, ze staan perplex. Schieten ze een ballon af ? Mag dat wel ? De ballon trekt er zich niets van aan, maar blijft uitdagend genoeg hangen boven de Rotskoepel in Jeruzalem.
Of wat te denken van de Palestijnse femme fatale die alle soldaten het nakijken geeft en Messiaanse allures krijgt ?
Ook het Israëlisch leger werd belachelijk gemaakt : de trainingsoefeningen waren een waar ninja-kamp, met veel vertoon en kunstgrepen maar zonder veel resultaat.
Het hoofd zat (zie mijn vorig logje) ook veel te vol om de film op waarde te kunnen schatten.
De film heeft al de prijs van de Jury gekregen op het Festival van Cannes, maar een Oscar zit er niet in, want (probeer nu maar de logica te volgen !) : Palestina is geen land.
wil ik poëzie schrijven, liefst van al liefdespoëzie, wil ik mij nestelen met een boek voor de haard, wil ik in oudvertrouwde armen stil genieten, wil ik nooit meer haastig zijn, wil ik weer leven met het Kind, het Dier, de Boom.
Na zo'n weekend word ik hopeloos
romantisch.
8:03 a.m.
we waren weer geweldig
Collegaweekend is voorbij en het besluit is eensluidend : dit smaakt naar meer !
Dat Voeren meer is dan Happart weten we ondertussen ook. Een prachtig golvend landschap, een rust zoals je ze vindt in het zuiden van Frankrijk, een savoir vivre die alles te maken heeft met het weten waarderen van wat goed en tijdloos is : lekker eten, huizen in eerlijke materialen, geen neonkleuren of reclames, een warme pannenkoek met appel, chocomelk en als versterking tijdens de lange bangelijke (ik heb het record vallen op zak !) wandeling : een Voerse jenever !
Collega's met warme harten vol humor. Verhalen voor het slapengaan die ons op dergelijke manier doen lachen zodat er van slapen niet veel meer in huis komt. Een slaapgenootje dat babbelt in haar slaap. Een collega die gekke buikspieroefeningen doet voor ze de nacht induikt, een gestolen zoen in een klein privé moment, het raadsel van te weinig bedden voor teveel mensen, een kip die s'morgens iedereen wakker maakt. Lange uurtjes in de nacht.
's morgens de verschrikking van zoveel af te wassen wijnglazen. Afwas zonder zeep.
Vandaag op het werk - in combinatie met teveel werk, teveel spanning, te veel stress - iemand plots zien kraken. Ik zag hoe zijn lichaam plotse bewegingen maakte, hoe hij plots begon te schreeuwen en plots ineen zakte, snikkend. Hij bleef snikken, beschaamd, kwaad, geheel in zichzelf gekeerd.
Zo ontzettend fier op mezelf. Toen ik mij daarnet (na het vorige blogje) aan mijn bureau zette en de aantekeningen bekeek waaruit nog wat schrijfwerk moest geboren worden, meende ik dat het onmogelijk was. Mijn hele lijf begon te protesteren en plots leek het of ik gespannen schouders had, een rug die niet meer geheel soepel was, een zwaar hoofd, kortom, het zou onverantwoord zijn om verder te werken. Ik draag nu eenmaal heel goed zorg voor dat lichaam kwestie van er ook te kunnen op rekenen.
Heel erg genoten deze namiddag van de voorstelling 'Ik, Ludwig" door Michael Pas en Jan Vermeulen. Michael Pas is Beethoven, verhaalt over Beethoven, brengt Beethoven naar deze tijd en weer terug, kortom, het is 'dwalen in Beethoven'. Soms is het komisch, soms is het ook dramatisch. Michael Pas - te zien in Team Spirit - verrast. Bij zo'n kleine producties zie je waartoe iemand in staat is, dat er veel meer schuilt onder het oppervlakkige van zijn 'grote' carrièrre die meestal in de media komt.
Lezing over geneeskunde en ethiek gebrost en mij in plaats daarvan nogmaals aan het uitschrijven van een interview gezet. Saai werkje, je hebt de man in kwestie immers al gehoord, maar om niet in de problemen te raken en enig zicht te krijgen over welke richting het geschreven interview moet uitgaan, moet het eerst van het gesproken woord naar het geschreven woord en van het geschreven woord naar het literaire woord. Dat laatste mag dan weer niet al te literair, want geen mens spreekt zoals hij schrijft. Geen mens schrijft ook zoals hij geciteerd wordt, dus is het een wikken en wegen van woorden en vooral ritme.
Het was en is nog geen vakantiedagje, maar een volledige dag grootstad Brussel, met een bezoek aan de Hallepoort om er de tijdelijke tentoonstelling 
Ik wil weg. Weg van het werk, weg van de vrienden, uit mijn eigen biotoop, weg uit mijn stad, mijn provincie en misschien zelfs het hele land. Niet lang, helemaal niet, ik zou het nooit lang kunnen dragen, maar nu wil ik weg.
Gisteren samen met T. naar 
Vanavond naar 
Sedert enkele dagen heb ik een uitermate trage internetverbinding. Aanvankelijk dacht ik dat het een kwestie van onderhoudswerken waren die ze vergeten waren te melden, maar nee de server 'ziet' geen probleem.
Ze zijn beide schrijfsters en hadden beiden een lange relatie met een nog beroemder schrijver : Connie Palmen en 
Ik heb best genoten van 
Over mijn oogst boeken die ik zaterdag in een bui van 'zoete zonde' gekocht heb kan ik vertellen dat er al eentje gesneuveld is. Met Louis Paul Boon dacht ik echte Vlaamse literatuur binnen te halen (lees hoogstaande) maar het hele boekje is nogal van bedenkelijke aard, zeg maar de overtreffende trap van schunnig. Het boekje moet zeker een ondergronds leven geleid hebben, want zelfs in ons post-Dutrouxperk zullen er veel mensen aanstoot aannemen. Ongeordende seksualiteit, zoals ze dat nu heet.
Het weekend ligt voor mij en tegen beter weten in heb ik het gevoel dat het een oneindigheid is. Behalve het werken (uitschrijven van interview, lezen en corrigeren voor het werk) staat er niets concreets op het programma behalve een 
Het lijkt erop dat ik eindelijk nog eens het bed zal vinden voor middernacht. Voor The Great Dictator zat de zaal deze avond bijna nokvol. Een klassieker die goed blijft, ondanks het feit dat deze film bijna zo oud is als mijn ouders. Ik begrijp nu echt dat Charlie Chaplin een legende is.
Boemeltrein of roetsjbaan ?
Collegaweekend is voorbij en het besluit is eensluidend : dit smaakt naar meer !
