aan het lezen of net gelezen
- Noam Chomsky Het ware gelaat van Uncle Sam
- Albert Camus,De Vreemdeling
- Betty Mellaerts, Vurige Tongen
- Virginia Woolf, Mrs Dalloway
- Erik Verpale Luuk Gruwez, Siamees Dagboek
- Kristien Hemmerechts, Taal zonder mij
- Ed Franck,Abélard en Héloise
- Kristien Hemmerechts,Een jaar als (g)een ander
... in afwachting van aparte webpagina !
|
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
| |
zondag, maart 30, 2003
Humanist in hart en nieren
 Ik blijk een rasechte humanist te zijn. Dat bleek deze morgen uit volgende test. Ik had niet anders verwacht, het tegendeel zou mij verwonderd hebben. Ondanks de (maar ?) 79 procent kreeg ik toch het etiket een rasechte te zijn, waar ben ik het dan minder ?
Hoe dan ook, ik ben vandaag op z'n minst een genietende humanist, want ik kom net van het heerlijke Dagelijks Brood alwaar ik een schitterend ontbijt verorberd heb. Een croissantje, verse fruitsap, donker brood met honing en ouderwets donkere choco. Allemaal nog voor de zon goed en wel wakker was !
11:26 p.m.
Je bent de som van jezelf
 De vensters gepoetst en daarvan genoten. Een paar meubeltjes herschikt en de lente verwelkomd. Alles maakt zich gereed voor "een nieuwe lente, een nieuw geluid". Ik probeer mij van zoveel mogelijk dingen te ontdoen : boeken, CD's, allerlei zaken waarvan ik mij steeds meer afvraag waarom ik er zoveel van heb. Dus heb ik maar mailtjes naar de nichtjes gestuurd met volle lijstjes en de vraag wat zij er van wilden. Collectie Hemmerechts is al 'gereserveerd'. "Je moet ze wel zelf komen halen", heb ik er nog bij gezegd. Dat lukt wel.
Wees gerust, ik ben niet bekeerd tot een of andere zenwijsheid - al kan ik het boeddhisme best smaken -, ik ben 'Mevrouwtje Soberheid' zeker niet. Het is juist het tegendeel. Er is hier gewoon soms zoveel leven dat allerlei spullen achterlaat. Vrienden die mij CD's en boeken meebrengen of aanraden, hopen knuffels - ik vraag mij altijd af of andere mensen ook zoveel knuffels krijgen ? - grote en kleine souvernirs van verre reizen, massa's foto's en dichtbundels.
De dichtbundels hou ik nog bij, al zijn het juist soms die dingen die het best in mijn geheugen bewaard zijn.
In al het opruimen kwam ik ook een stapeltje brieven van S. tegen, een studiegenoot van mij waarmee ik flink wat levensweg heb afgelegd. Twee twintigers met teveel leven in het hart op dat moment. S's brieven zijn juweeltjes van poëzie, er staan gekke en ontroerende dingen in, ze staan vol beelden en op de achtergrond zie ik altijd het decor van Gent, waar ik toen studeerde.
Zij hebben het overleefd. Een 15-tal brieven denk ik.
Ik schreef hem : 'omdat zij mij herinneren aan een Kaat die ik niet meer herken maar wel sympathie voor heb'.
Hij schreef terug dat die Kaat er nog altijd is. Net als hijzelf. We zijn de som van onszelf.
Reageer
12:24 p.m.
zaterdag, maart 29, 2003
Weblog uit Irak
Een Amerikaans oorlogsjournalist in Noord-Irak die een foto-(weblog) heeft waarin hij voornamelijk vertelt over het dagelijkse leven van de Koerden onder de oorlog ... is door zijn werkgever CNN vriendelijk verzocht er niet meer verder mee te gaan.
Teveel werkelijkheid ?
2:15 a.m.
vrijdag, maart 28, 2003
Hoe is het met je hart ?
 Vandaag kreeg ik een mailtje in de bus van een collega met enkel deze zin : "Hoe is het met je hart ?". Ik glimlachte, omdat het mij deed denken aan een prachtig gedicht, al had de mailschrijver het niet zo bedoeld. Mijn hart, die moedige spier, blijkt immers medisch in problemen te zitten. Erg veel zorgen maak ik er mij niet om, - kan ik er veel aan doen ? - maar het valt mij wel op dat wanneer ik iemand zeg dat ik 'last heb aan mijn hart' of 'pijn aan het hart' heb, iedereen mij onmiddellijk vraagt of mijn hart gebroken is. Heb je liefdesverdriet ?, vragen ze mij, een vraag die ik al sedert mijn puberteit niet meer gehoord heb.
Nee, 't is echt mijn hart, gewoon, die spier (en ik wijs ze nog eens krachtig aan) en hoor dan een zucht bij de toehoorder. "Oooo... echt hartzeer ?'. Ja, zeg ik, gewoon echt hartzeer.
Collega A. is al iets bezorgder en legt mij nog eens de symptomen van een aankomende hartaanval uit. Zover zal het toch wel niet komen denk ik en haar gedetailleerde uitleg (de disfunctie van het hart !) doet mijn hart sneller slaan. Het is wellicht niet de bedoeling.
Geen zorgen hier dus, maar wel een glimlach om die korte en krachtige mail. "Hoe is het met je hart ?".
Glimlach omdat ik het gedicht ken en het geurt naar veel verliefdheid van lang geleden.
Lieveling, ik moet je haastig schrijven,
want straks wordt weer heel mijn wezen zwart.
En dan voel ik niets meer aan de lijve.
Lieveling, hoe is het met je hart ?
Kan het nog van pure vreugde springen
als een jong lam in de voorjaarswei ?
Wordt het bij het zien van mooie dingen
warm, en licht het op, wordt het blij ?
Hangt het in je als een schone kroon
Die vol kaarsen is en lichte luister,
Vol muziek van licht. Zo stil, zo schoon ?
Klopt het, als het mijne soms zo snel ?
Ach, ik groet je uit mijn vallend duister,
Wees voorzichtig met je hart. Vaarwel.
Bertus Aafjes
Lieve collega, het gaat goed met mijn hart. Het klopt, net als het jouwe, soms zo snel.
Avond
Wie graag nog eens gezond lacht moet maar eens het tandartsavontuur van volgspot lezen. Je zal wel twee keer nadenken voor je een kroon laat plaatsen !
Wat denkt u ?
5:23 a.m.
donderdag, maart 27, 2003
wezensgelijk
 Deze morgen, nog voor de zon geheel wakker was, twee uur lang dogmatiek gestudeerd. Toen ik jong was kon ik mijn verstand echt in allerlei bochten wringen om dit te begrijpen. Nu denk ik : maar jongens, waar halen jullie het ? Wat een hersenspinsels, zucht ik. Het leert mij evenwel dat je - net zoals met statistiek - met taal ook wel zowat alles bewezen krijgt. Desnoods creëer je maar nieuwe woorden. "Een in wezen" maar niet "wezensgelijk", met "behoud van eenheid", geen twee eigenheden.
Nu mogen ze mij best sterk voer ter recensie aanbieden, maar bij dergelijke boeken zucht ik toch. Wat jammer van de bomen.
3:43 a.m.
woensdag, maart 26, 2003
Eden
 Het deed zoveel deugd, dat dagje West-Vlaanderen. Bij zus en broer, veel gebabbel en dan richting 't Zwin alwaar de stilte respect afdwong. Het natuurreservaat zelf was nog niet open, maar er was genoeg te zien. Een eendenfamilie op stap, ooievaars die klepperend boven ons hoofd zweefden en in de nabijheid de zee, weg van het toerisme, maar één brok woeste natuur.
Eenmaal terug thuis kwam er hevige hoofdpijn opzetten. Het contrast tussen zoveel natuur en de stad is voor mijn lichaam even te veel. Lekker rusten dus.
9:43 a.m.
dinsdag, maart 25, 2003
De wijsheid sijpelt traag binnen
 Vandaag wil ik genieten van de vrije dag en zal ik daarom mijn karakter geweld moeten aandoen. De trieste waarheid dat het werk nooit eindigt is dan wel eindelijk tot mij door gedrongen, de wijsheid dat dit nog niet tot gevolg heeft dat je altijd werken moet, nog niet.
Daarom ga ik straks naar Connections in de hoop nog een zalig weekendje aan promotieprijs mee te pikken.
Straks ga ik lekker op terras met een vriendje een kop thee drinken, en als het mij zint zelfs een taartje. Straks ga ik naar de kruidtuin, om te zien wat zoveel lente aan sporen heeft nagelaten. Straks ga ik langs bij een vriend. Straks, maar eerst .... een béétje werken.
Een uurtje later ...
Grrr... lekke band en de garagist merkt onmiddellijk nog een paar andere dringende mankementen op waar ik geen weet van had. Tja, herstel maar allemaal, zeg ik met een zucht. Twee dagen zonder eigen vervoer en donderdag beslist een centje lichter !
kaat
2:07 a.m.
maandag, maart 24, 2003
Ik stond erbij en ik keek er naar
 De gedachten blijven natuurlijk veel verwijlen bij de oorlog in Irak. De zinloosheid. Hoe zoveel lijden vermeden kon worden. Hoe mensen doelgericht voor de dood kunnen kiezen, voor ellende.
Die gedachten bewonen mij ook als ik denk aan een paar mensen in mijn omgeving die de ene relatie ruilen voor de andere en wel op zo'n tempo dat er nog weinig leven van over blijft. Gelukkig zijn ze niet, maar ze laten wel een spoor van ravage na. Natuurlijk bedoelden ze het goed. Maar - om het eens in bijbelse termen te zeggen - het graan schoot op en raakte verstikt door de distels.
Ook hier zijn geen overwinningen te halen. Misschien ben ik een ouderwetse ziel die vindt dat je voor je partner kiest in goede en kwade dagen. Niet noodzakelijk tot de dood ons scheidt, maar minstens proberen stand te houden in kleine en grote stormen. Minstens toch proberen. Heel hard proberen.
Gebroken illusies zie ik rond mij en ook gedachten als : ik vind wel een ander. Het ene verdriet vullen met een al nieuwe gehypothekeerde relatie. De angst om alleen te zijn, de angst om met zichzelf te moeten leven vullen met een ander. Maakt het zelfs wat uit wie die ander is ?
Pure ravages zijn het. Emotionele zelfmoord ook. Want wat blijft nog over na het zoveelste lief, het zoveelste bed ?
Of ben ik echt zo ouderwets ?
kaat
6:32 a.m.
zondag, maart 23, 2003
Wat is het echte leven ?
 Soms denk ik : ik moet eens ophouden met het leven in woorden, in andermans gedachten, in verhalen op papier. Ik moest maar eens een echte hobby zoeken. Ver weg van theater en film, ver weg van de vele boeken. Ik moest maar eens beginnen te leven met mijn handen, de dingen aanraken, proeven, voelen, in plaats van het hele leven binnen te halen via de ogen naar het verstand. Ik moest maar es leven met mijn hele lichaam, in plaats van voornamelijk met mijn gedachten.
Maar dat lukt niet zo best. Tenzij met het L'je, al bewandelt hij met mij ook wel eens paden in de geest die weer ontginning zijn van nieuwe gedachten.
De hele wereld is zonovergoten en de lente barst, ik zit achter een boek of achter de pc. De lente zit in mijn hoofd, groeit onder mijn woorden. Misschien kon ik maar es beter 'naar buiten' gaan en die lente echt proeven ?
Wellicht doe ik het vandaag nog eens, een aarzelende stap naar buiten, - ik ben geen buitenmens, tot mijn grote spijt gezien de grote lofbetuigingen ik hoor van anderen - ik leef binnen. Met grote ramen welliswaar. Met twee kranten per dag, en de New York Times via de pc. Niet afgesloten van de wereld dus.
Plato is bij mij komen wonen. Hij begrijpt me best.
kaat
4:13 a.m.
Lekker tijdloos
De stelregel is : bevalt het boek mij na 50 bladzijden niet, lees ik niet verder. Twijfel ik na 50 bladzijden, dan doe ik door tot 100. Zo'n twijfelgeval was Mrs. Dalloway van Virgina Woolf. Het verhaal komt maar niet op dreef en voor iemand die leeft van opeenvolgingen van acties vraagt het veel geduld om plots in een bijna tijdloos tijdperk te komen waarin alles zo traag gaat dat het lijkt alsof je lezend en al, ter plekke staat te trappelen.
Woolf dwingt mij dus om trager te ademen, om langzaam te lezen - het zijn immers immens lange zinnen - om mijn drang naar analyse en structuur stil te zetten en gewoon te zijn. Niks te doen, niets te denken, maar gewoon binnen te treden in haar wereld van gedachten die langzaam schuiven, de een voor de ander, vaak zonder enig verband. Toch ligt er tussen de bladzijden een vreemde spanning, een soort onbehagen om het leven zelf, een vaag vermoeden dat de dingen niet zijn zoals ze hadden moeten zijn.
Is het puur toeval of echt zo, maar het boek doet mij continu denken aan Proust. Ook in zijn boeken is het leven in gedachten, is alles zo in detail beschreven, gaat alles zo langzaam, dat jezelf dreigt te verliezen in gedachten en indrukken. Toch zitten er ook in zijn boek grote emoties, al kan je ze nooit vastpakken, alleen maar nu en dan vaag vermoeden.
Proust en Woolf, ik geloof niet dat ze goeie vrienden zouden geweest zijn. Beiden te eigenzinnig en sterk. Maar toch een eigenaardig duo.
4:02 a.m.
vrijdag, maart 21, 2003
Proust
 Ik heb er wekenlang naar uitgezien, vele kritieken over gelezen, ik heb mij jaren geleden de moeite getroost om mij door de ellenlange beschrijvingen van Proust te werken, ik heb zoooooveel moeten doen om nog kaarten te krijgen en wat blijkt ? "De kant van Swan", het theaterstuk op basis van Prousts eerste deel uit "A la recherche du temps perdu", was afgelast.
Begrijpelijk wel, want een van de technici was onverwacht overleden.
Heel heel jammer was dat. Dat vonden ook mijn vrienden die al even gretig naar deze avond hadden uitgezien.
Dan toch maar richting bioscoop om enig troost te vinden in een film. Confessions of a Dangerous Mind, het regie-debut van George Clooney blonk uit in sfeer en originaliteit. Ver weg van Proust welliswaar, maar toch best te smaken.
kaat
2:59 p.m.
woensdag, maart 19, 2003
bedreigd leven
 Terwijl de natuur zich hier opmaakt voor een nieuwe lente en een nieuw leven, maken aan de andere kant van de wereld honderden manschappen zich klaar om leven te vernietigen, moedwillig.
Terwijl hier de terrasjes bevolkt worden door het jonge studentenvolkje dat genietend van de zon het jonge leven vol kracht en enthousiasme verderzet, gaan mijn gedachten naar twee vrienden van mij die een gevecht leveren tegen de ziekte die hun lichaam bewoont.
Soms denk ik er niet aan, soms gaat het niet uit mijn gedachten en zoek ik koortsachtig naar informatie op het net, alsof ik een wonder verwacht dat hen zou kunnen genezen. Of ik leef in de illusie dat ik het beter zal accepteren als ik het beter begrijp. Maar dat is niet zo. Wanneer ik in Gasthuisberg - Vlaanderens grootste ziekenhuis - ronddwaal en zie hoe hier een dorp vol zieken is, voor wie de tijd even stilligt dan kan ik niet anders dan opstandig en droef worden.
Mijn zieke vrienden, aan wie ik weinig vertel. Mijn zieke vrienden die zelf moedig verder doen.
Er zijn dagen dat ik er niet aan denk.
Er zijn dagen dat ik mij afvraag : waarom mogen zij zoveel goeds niet meemaken, waarom is hen de belofte van het lange leven ontzegd ?
Ik heb geen antwoorden.
Ik zie naar de zon en geniet van haar warmte. Ik geniet van mijn vrijheid te kunnen gaan en staan waar ik wil, heer en meester van mijn leven te zijn. En denk ook aan mijn vrienden : het kan zo gedaan zijn.
Ik wil geen radio meer horen, ik wil niet horen hoe een heel systeem in beweging komt om mensen te doden, om vernietiging te zaaien, terwijl anderen alles doen om in leven te blijven.
4:31 a.m.
dinsdag, maart 18, 2003
op post
Opgestaan met een hoofd dat vol snot zat, hersentjes die één weke brei waren, neurotransmitters die dus hopeloos op zoek gingen naar een goeie verbinding, verstand op nul dus.
Toch naar het werk, al zien de oogjes waterig, ziet mijn kop eruit als een gestoofde ajuin.
Het taboe op absenteïsme is groot op het werk, kwestie van : ik doe mijn best en jij doet jouw best.
Want wees eerlijk, het werk schuift altijd door.
Dus netjes op post vandaag.
kaat
2:35 a.m.
maandag, maart 17, 2003
nieuwe docu-soap
 De gedachte om de gebeurtenissen op het werk in een scenario te gieten voor een soap is al meermaals in mij opgekomen. Het zou een eindeloze verzameling van verhalen kunnen worden, met enkele sterke figuren die elk hun eigen lijn hebben en zelfs gastrolletjes voor de passanten zoals die er ook op het werk zijn : de vervangers, intrimarissen etc.
Alle grote emoties zouden aanwezig zijn : liefde, haat, samenhorigheid, uitsluiting, concurrentie, intriges, verborgen motieven, onverwachte belangloosheid, verhalen met onverwachte wendingen, nu en dan zou 'mijn' publiek zelfs een traantje wegpinken uit pure ontroering.
Maar vandaag dacht ik even, midden in mijn eigen (doco-)soep : geen kat zou het geloven.
Of, hoe de werkelijkheid de fictie soms inhaalt.
kaat
8:44 a.m.
zondag, maart 16, 2003
Herman Brusselmans
zonder schelden en schoppen
 Deze morgen zeer blij verrast door een interview met Herman Brusselmans op Radio 1. De man van wie ik dacht dat hij in conflict leefde met iedereen blijkt een zachte inborst te hebben. Of hoe indrukken misleidend kunnen zijn.
Hoezeer Pat Donnez Brusselmans enthousiasme voor zijn vrouw de kop wou indrukken door te opperen dat het toch allemaal maar chemie is en oneindig monotoon, altijd bij diezelfde vrouw wakker te worden, Herman bleef vol overgave spreken over zijn vrouw. Hij somde op hoeveel hij al deze dag alleen niet zou gemist hebben mocht zijn vrouw er niet zijn.
Herman Brusselmans blijkt in dit interview een rustig minzaam man te zijn, tot grote verbazing wellicht van ook radio 1. Want nee, van "een uurtje schelden en schoppen", zoals bij de aankondiging Titaantjes te lezen stond, was geen sprake.
10:05 a.m.
Verliefd op de zon
Nu en dan krijg ik bij het zien van zoveel zon, zoveel zalig licht, kriebel in de buik, die verdacht veel lijkt op vlinders in de buik.
Glimlach op het gelaat, dik content, alsof ik de hele wereld aankan.
Wat zeg ik ? Alsof ?
Ik kan die hele wereld aan.
Ik heb dat tedere gevoel
Voor elke zot, en elke dwaas
Die buiten ronddaast zonder doel
Die niemands knecht is, niemands baas
Ik heb dat tedere gevoel
Voor elke vrouw, voor elke man
Die in volkomen weerloosheid
Een ander mens beminnen kan
H. van Veen
kaat
3:48 a.m.
zaterdag, maart 15, 2003
webdesign op de VUB
 Gisteren de ganse dag aan de VUB - faculteit geneeskunde - doorgebracht op 'medische informatica'. Voor wie zoals ik al jaren in een universiteitsstad woont die zichzelf roemt op meer dan een millenium traditie, is de VUB even wennen. Klein klein klein. Studentenrestaurant al even klein : keuze tussen twee schotels en geen vriendelijke Alma-madammen die je altijd met een flinke glimlach bedienen. Geen kaas bij de spaghetti ! Geen waterkraantjes ! Niks te kiezen tussen welke patat je wil.
Ik dacht nog even ostentatief mijn studentenkaart van de KULeuven op het plateautje te leggen, maar dit zou pure uitdaging geweest zijn, want als gast moest ik al helemaal niet betalen, iets wat ik ze moeilijk kwalijk kan nemen.
Een ganse dag in het leslokaal achter computers dus. Lesgekregen van een IT-er die van programmatie overgestapt is naar webdesign en zijn eigen bedrijfje heeft. Alles in hem belichaamde het (wellicht onterechte) cliché beeld van de IT-er : hij sprak met een snelheid die 3x zo hoog lag als die van het gewone publiek, sprak een taaltje met meer Engels in dan Nederlands, maakte zijn zinnen nooit af, want terwijl ze daar aan sneltempo gemaakt werden, waren al evenzeer de nuances de nieuwe zinnen etc. in zijn hoofd geboren en voelde hij het aan zijn intelligentie verplicht om dat allemaal in één zin te proppen. Zoiets als wat ik daarnet deed bijvoorbeeld, al heb ik het niet op lange zinnen.
Hoe dan ook, hij wist te boeien. Voor hem was iedere vraag een uitdaging. Op het eind van de dag - na zes vermoeiende uren dus - zette hij zich vol concentratie voor zijn pc en liet voor het eerst zijn pc door de onze lopen om onze 'resultaten te bekijken'.
Ik kreeg de beoordeling : to the point, praktisch, foutloos. Maar collega nummer 6 die geen enkele toepassing gemaakt had, geen programmalijntje had geschreven werd als 'nieuw geboren talent' omhelsd.
U ziet het, het beeld is sterker dan het woord.
Ik begreep nu dat hij bij mijn werk bedoelde : efficient en bijgevolg saai.
Ik beloof u hierbij , geachte heer professor, dat ik volgende keer NIET aan de inhoud denk, maar vooral aan uw lieflijk oog !
Wat de weblog betreft : als iemand mij ooit een zee van tijd geeft, dan wil ik wel eens een paar - net aangeleerde - professionele truken op deze site gooien.
kaat
12:13 p.m.
woensdag, maart 12, 2003
Jeugdauteur Ed Franck heeft eindelijk Boekenleeuw
Het boek uit 2002 dat het meeste indruk maakte op de jury, was Francks Abélard en Héloïse, een bewerking van het middeleeuwse liefdesverhaal. De prijs is goed voor 2.500 euro en een gouden speld.
Ik ben dus de enige niet die onder de indruk is van dit boek. Dik verdiend Ed Franck !
Een jeugdboek, ja, alhoewel ik mij afvraag of zoveel erotische poëzie ten volle begrepen wordt door de jeugd. Anderzijds : wanneer onze jongeren op dergelijke manier te horen krijgen over het minnespel, mag voor mijn part Ed Francks boek verplichte literatuur worden !
10:18 p.m.
Het Fox Mulder Tijdperk
 Op het werk heeft zowat de helft van het personeel een universitair diploma en is de rest hooggeschoold en zit dagelijks met z'n neus in een of ander wetenschappelijk boek. Tenminste zo zou het moeten zijn, het is niet aan mij om het na te zien.
Een intellectueel stimulerende omgeving laat ik maar zeggen, want ik hoef tenminste niet te bellen naar Jongens en Wetenschap als ik ergens met een ei zit. Nee, mijn collega's zien mijn vraag als verdediging van hun persoonlijke eer en ze maken er zich niet van af door vage stellingen of vermoedens te uiten. Nee, nog weken na de gestelde vraag - dikwijls geheel spontaan ontstaan tijdens de koffiepauze - komen ze nog aanleuren met boeken en wetenschappelijke tijdschriften om hun antwoord te staven.
Komt het gesprek deze dag uit op kaartlezers. Een onderwerp dat not done is, dacht ik. Een onderwerp dat zowat in alle wetenschappelijke boekjes gemeden wordt als de pest of in het beste geval afgeschilderd wordt als voer voor arme zielen.
Maar nee hoor, zo'n mensen wisten best dingen die anderen niet wisten en niets is toeval. Ze kunnen best in de toekomst zien.
Terwijl twee andere collega's verderop het nog hadden over het sociaal darwinisme, werd hier zonder schroom aan mij beweerd dat ik niet zo engdenkend moest zijn. We leven immers in het Fox-Mulder-tijdperk en iedereen weet na 9 jaargangen X-files dat zelfs de ijzig rationele Scully voor de bijl gegaan is.
Ik blijf het bizar vinden. Ik opper nog dat, stel dat het waar is, zo'n kaartlezers toch een ongehoorde macht in je leven hebben. Je moest het maar es geloven wat zij je zeiden.
"En de menselijke vrijheid dan ?" opperde ik.
"Illusie".
Daar zat ik dan. Weggeveegd door nota bene 'positieve' wetenschappers, lees wiskundigen en biologen.
"Zou het ?", dacht ik.
Ach nee, laat mij maar de illusie.
De illusie dat ik straks kan kiezen tussen cola of fanta, tussen De Morgen of De Standaard, tussen lekker niets doen en veel werken.
Alhoewel. Drijft geen onzichtbare hand mij tot hard werken ?
Deze avond toch maar naar The X-files zien. Je weet maar nooit.
kaat
9:42 a.m.
dinsdag, maart 11, 2003
slecht huwelijk
Gisterenavond laat nog babbel met Herman. Hij over zijn liefde voor het beeld, ik over mijn verknochtheid aan het woord. Dat onze blogs maar afkooksels waren, want omwille van de publieke aard van deze weblog zijn de woorden hier soms al te veel gewikt en gewogen op basis van hun revelerend karakter en niet op hun waarde in een zin of alinea.
We stonden vanuit de verte naar elkaars passie te kijken. Hoe zijn ogen razendsnel zien : dit moment moet ik vastleggen, deze compositie, dit licht. Hoe mensen en voorwerpen, door een toevallig samenzijn, elkaar kracht geven en op elkaar inwerken zodat er een nieuwe realiteit ontstaat. Het beeld.
Ik zuchtte dat ik dat allemaal niet had, hoe het omgaan met een fototoestel bij mij niet verder reikt dan een zucht en een kucht, hoe loom mijn vingers zijn, hoe traag mijn oog. Geef mij maar een blad papier.
Hij murmelde nog iets over hoe ik mijn ding dan kwijt kon in het woord waarvan ik het beste dan nog houd voor het Dagboek of de geliefde. Misschien zou hij mij nog warm kunnen maken voor het beeld, zo eindigde hij.
Ik vrees voor dit overspel. Want het beeld geklonken aan het woord, dat kan niet anders dan leiden tot een slecht huwelijk. Het beeld is te sterk voor het woord, het woord is te sterk voor het beeld. Ze hebben alletwee hun ruimte nodig, meer dan ze elkaar ooit kunnen gunnen.
Vanuit de verte kunnen ze elkaar natuurlijk groeten, zoals ik Herman groet.
Nog over de publieke aard versus de private aard.
Bekende van mij wordt vermeld in het dagboek van Hemmerechts. Plus een paar privézaken. Bekende is schrijver en ik vraag hem :
"Hoe gaat dat eigenlijk, als jullie (schrijvers bedoelde ik) een dagboek schrijven ? Ik kom maar liever niet in je publicaties voor". Waarop hij :
"Ik ken Hemmerechts nauwelijks. En echt ? Staat dat erin ?"
Hij leek niet echt gelukkig met het voorval. Sprak al over iemand bij de lurven nemen.
Vaag blogje natuurlijk, dit laatste. Maar anders bezondig ik mij aan hetzelfde.
kaat
11:29 a.m.
maandag, maart 10, 2003
mezelf weer es gefopt
 Het voornemen gisteren was om wat langzamer te leven.
Dus dacht ik : laat ik vlug mijn werk afmaken zodat ik straks lekker tijd heb.
Ik heb exact van 8.15 tot 20.30 gewerkt, met daarin twee maal een half uur pauze om te eten.
En daarnet heb ik toch maar de afwas gedaan en eigenlijk wil ik nog een beetje opruimen ook.
Schuldgevoelens, schuldgevoelens.
Langzaam ook het besef : er zal nooit tijd genoeg zijn tenzij ik mijn prioriteiten herbekijk.
Schilderij van van Gogh, mooi is dat. Rusten na het werken. Dichtbij de geliefde. In het koren. Of romantiseer ik het allemaal ?
kaat
12:14 p.m.
zondag, maart 09, 2003
Het verstijfde lichaam
Mijn hele lichaam is verstijfd omdat ik zowat de hele dag gelezen en gewerkt heb en wel in dezelfde houding. Dat kan L' je niet gebeuren, je kan er bijna de klok op zetten als hij te lang in dezelfde houding zit. Dan zegt hij, soms midden in een gesprek : "Kaatje, ik moet de beentjes strekken".
Ik moest mijzelf ook maar es zo'n inwendige klok verschaffen.
Plan voor morgen : Langzamer leven.
Ik vraag mij af hoeveel er van terecht komt.
kaat
12:51 p.m.
"Het wezenlijke is alleen voor het hart zichtbaar"
Na het zien van de première van De Kleine Prins.
"De Kleine Prins" blijft een magisch verhaal. Poëtisch maar toch moeilijk doordringbaar. Hoe oud moet je zijn om dat boek te begrijpen, vroegen we ons dikwijls af ?
Toch begrijp ik het succes van het boek niet – al blijkt het tot de belangrijkste Franse literatuur te horen. Ik hoor alleen maar de stem van een gefrustreerde auteur, gefrustreerd omdat hij volwassen moet zijn, omdat hij leven moet in een wereld waar geteld wordt (de wiskundige), geïnventariseerd (de aardrijkskundige), geregeerd (de koning), waar bewondering belangrijk is (de ijdeltuit), in een wereld ook waar je geliefde die je zo bijzonder achtte een gewoon iemand blijkt te zijn, net als de anderen, en dat je die opnieuw moet leren ontdekken en beminnen, nadat je de ander ziet in zijn naaktheid en alledaagsheid (de roos). De verleiding om toe te geven aan de dood (de slang), omwille van het altijd verloren hebben van de eerste thuis.
Er waren nogal wat BV's aanwezig. B. floreerde van de ene naar de andere en stelde mij zelfs voor. Wederzijdse desintresse, onze werelden konden niet verder uit elkaar liggen. Ontmoeting ook met G., die daar aanwezig was voor de schrijvende pers. Intelligente G. die de hoofdacteur geconfronteerd had met de diepe verhaallijnen van het boek zelf. "Wie bent u ?".
Kunnen acteurs iets anders zijn dan ijdeltuiten die leven op de bewondering van een ander ? Bestaat een acteur nog als niemand lof toezwaait ?
Daar ligt wellicht het verschil tussen een acteur en een kunstenaar. De eerste doet het voor de lof, de tweede doet het omdat hij iets wil zeggen, no matter what the consequences are.
kaat
1:58 a.m.
zaterdag, maart 08, 2003
Ik voel mij een prinsesje !
Daarnet een sms'je met volgende tekst :
lief prinsesje, zin om mee te gaan naar de première van 'De kleine Prins" ?
Tuurlijk ! Wat een verrassing !
Nu vlug douche in en hop naar Gent !
9:27 a.m.
vrijdag, maart 07, 2003
Tristesse
 Over Kristien Hemmerechts dagboek : ik mag haar wel niet, het troost mij toch - niet dat ik het haar wens - te lezen hoeveel 'tristesse' er in haar leven is. Ik weet wat ze bedoelt met dat woord. Het niet aan te wijzen verdriet, het niet op te lossen verdriet, het verdriet dat er altijd is. Het verdriet, in haar geval dan, door de dood van haar kinderen, veel meer dan de dood van Herman (De Coninck).
En dat ze niet kan noch wil zeggen dat ze gelukkig is. Het raakt niet over haar lippen.
Ook dat versta ik. Dat heeft heeft alles te maken met de woede op het leven.
Wanneer je zegt gelukkig te zijn heb je je met het leven verzoend.
Hemmerechts niet.
kaat
3:59 p.m.
De onbuigbare tijd
 Daarnet naar collega H. gebeld om even te polsen hoe zij maandag ziet. Niet dus. Net als ik.
Ik : Ik raak gewoon niet door mijn werk, terwijl ik zo'n hoge verwachtingen had, en dan ben ik nog niet eens toegekomen aan de totaal gratuïte zaken die geen rechtstreeks of onrechtstreeks rendement voor het werk hebben !
Zij : Hier hetzelfde, ik had ook zoveel meer willen doen.
Blijft de vraag natuurlijk wat dan de zin van vakantie is.
Soms denk ik : ik wil een werk waar ik op het werk werk en eenmaal de deuren van het bedrijf gesloten zijn, ook het werk achter die deuren blijft liggen.
Is het een illusie te denken dat zo'n werkomgeving bestaat ?
Gisteren gesprekje met T., over ons pensioen.
Ik : ik zie er al zo lang naar uit.
Hij : ik zou dat ook wel willen, zou wel weten wat gedaan.
T. is pas twee jaar afgestudeerd, ik wat langer. Ons pensioen is nog bijlange niet in zicht en het lijkt er zelfs op dat onze generatie wel heel lang zal mogen werken.
Maar nu zijn we al doodmoe. Niet dat we niet graag werken. Dat heb ik bij T. niet gehoord en ook niet bij H.
Integendeel, we werken met hart en ziel.
Alleen volgt ons lichaam niet altijd. En is ons hart soms ook toe aan iets anders.
Herkenbaar ?
kaat
12:35 p.m.
Stronger
I'll make it through the rainy days
I'll be the one who stands here longer than the rest
When my landscape changes, re-arranges
I'll be stronger than I've ever been
No more stillness, more sunlight
Everything's gonna be all right
sugababes
12:00 a.m.
donderdag, maart 06, 2003
woordfetisjisme
Gisteren lange babbel met L'je over liefde en relaties.
Opgemerkt hoe belangrijk het woord voor mij is. Woord-fetisjisme.
Ik maak er mij langzaam aan van los, ook van de angst dat wat geen woord heeft niet bestaat of prematuur is.
Maar ik vraag het mij toch af : kan iets bestaan zonder taal noch teken ?
kaat
1:55 a.m.
woensdag, maart 05, 2003
Goddank zijn er vrienden !
"De plaats waar u woont bestaat niet. Ze is niet geregistreerd. Kijk, we hebben nummers zoveel tot zoveel en ook nog zoveel maar niet uw nummer". Misschien hebben we nog een plan met nummers, wacht even...
Even later bleek dat er geen plan was en de adreswijziging problematisch zou worden. Tot de dame in kwestie haar gezond verstand gebruikte en zei : dan zetten we er maar het nummer op dat u opgeeft. Alleluia !
Het is al zo ergerlijk, het aanschuiven bij officiële instanties waar ze de kunst verstaan om gemakkelijke dingen moeilijk te maken.
 Tel daar voor vandaag nog een paar dergelijke verhalen bij en u zal meteen weten waarom ik zo dolgelukkig was toen T. mij vrij onverwacht uitnodigde voor een etentje bij een "nieuwe" Chinees.
Hij was zongekleurd van skiverlof terug en de rust straalde in hem, al kreeg hij bij zijn thuiskomst net zo'n verhalen te horen als ik. Gebroken benen op het thuisvlak (en niet op het ski-oord), dingen die niet lekker gelopen waren op het werk en dergelijke.
We hebben flink wat afgezaagd tegen elkaar. We ratelen door, elk op eigen tempo, elkaar afwisselend.
De evidentie van het ratelen en uiteindelijk stranden in heel wat rustiger zijn ... met nieuwe moed (en volle maag !) liepen we het restaurant uit om in de rest van de dag te bijten.
Met goesting zelfs, ondanks.
kaat
11:14 a.m.
dinsdag, maart 04, 2003
terug na een zalig verlengd zeeweekend !
nachtelijk bezoek
 Toch één verhaal vertellen, misschien wel het strafste. De nacht van zondag op zaterdag hoorde ik midden in de nacht gerommel in de kamer. Geen vertrouwd geroffel, geen liefje dat van zich liet horen, maar wel geroffel aan de deur. Ik hield mij stil in de hoop dat het toevallig was of dat het een van de vele Schotten waren die misschien 's nachts wat te veel gedronken hadden. De stad was immers behoorlijk gevuld met (knappe !) kiltdragende Schotten.
Maar nee, het geluid bleef en gelukkig had ik het licht al aan, want ik zag de knop van de - volgens mij gesloten - deur toch opendraaien. Het was inderdaad een Schot, die zich totaal niet bewust was dat het bed in deze kamer al bewoond was, maar die integendeel heel gedreven regelrecht richting bed kwam. Van pure verbazing kon ik de eerste seconden niets zeggen - enige wakkere als ik was - maar na die paar seconden liet ik duidelijk verstaan dat ik heel het hotel bijeen zou schreeuwen als hij niet onmiddellijk rechtsomkeer deed.
Gelukkig, hij deed het.
's morgens kreeg ik hetvolgende te horen. De man had kamer 62 toegewezen gekregen, maar de gasten van de vorige nacht waren de sleutel vergeten af te geven. De hotelmanager (dom dom dom) had dan maar uit puur gemak de Masterkey meegegeven. De schone Schot in kwestie, had dan weer 63 verstaan ...
's morgens werd het verhaal nog spannender, maar dit kan ik alvast vertellen : voor mijn part mogen alle mannen vanaf morgen kilten dragen !
kaat
11:11 a.m.
zaterdag, maart 01, 2003
fun fun fun
De gastvrouw viel in slaap, .... een teken dat we maar beter langs de voordeur terug naar buiten gingen.
Een zacht teder lief poëtisch verjaardagsfeestje, met muziek van Norah Jones en iedereen die meer dan een uur lang verdiept was in het maken van een al dan niet absurd gedicht, dankzij het heel originele cadeautje dat ik gekregen had : magnetic poetry !
Ook nog heerlijke Lomodingetjes , ook weer een verhaal op zich, maar dit belooft .... want mijn verjaardag is er nog niet eens ! En feestjes (klein) zijn nog in het verschiet !
kaat
4:30 p.m.
verjaardagsfeestje
Deze avond feestje. Met taart en al, omwille van verjaardag. Het is niet mijn feestje (?), maar ik ben wel de 'bijna-jarige' die gevierd word. Ik ben er een beetje verlegen om, en heb meteen ook cadeautjes voor de gasten en gastvrouw gekocht. Om te bedanken. Omdat ze het al zo lang met mij volhouden.
Nu nog vlug uurtje slapen, kwestie van niet op deze avond in slaap te vallen. Dat zou wel bijzonder erg zijn.
kaat
7:32 a.m.
Natuurlijk ben ik goed in slaap gevallen, wat een verhaal !
Het is beangstigend om te merken dat je ziel opeens niet meer in jezelf huist, maar in iemand anders. Ja, ik was bang, maar ik sprong zonder enige reserve. Ik wilde niet meer mijn oude zelf blijven. (...) Als een schelp op het strand was ik nu eens leeg, dan weer vol, op het ritme van jouw getijde.
De beloning voor deze overgave was groot. Jij maakte in mij iemand wakker die ik niet kende en die ik verbaasd stond te bekijken. Als een noot in september kroop ik uit mijn groene bast. Uit mijn lichaam groeiden weelderig uitbottende stengels die jij vlocht en vlocht, tot ik ingesponnen was door mijn liefde, van hals tot hielen. In mijn oren klonk het gegons van insecten die stuifmeel verspreidden. Mijn nieuwe, onstuimige levenskracht spande zich door het huis als een regenboog.
En zeggen dat dit middeleeuwse teksten zijn.
En zo herkenbaar ! Ha !
kaat
12:10 a.m.
|
|
| |
|
|
|
