aan het lezen of net gelezen
- Noam Chomsky Het ware gelaat van Uncle Sam
- Albert Camus,De Vreemdeling
- Betty Mellaerts, Vurige Tongen
- Virginia Woolf, Mrs Dalloway
- Erik Verpale Luuk Gruwez, Siamees Dagboek
- Kristien Hemmerechts, Taal zonder mij
- Ed Franck,Abélard en Héloise
- Kristien Hemmerechts,Een jaar als (g)een ander
... in afwachting van aparte webpagina !
|
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
| |
vrijdag, april 25, 2003
De wereld
van Kaat
is aan een tweede editie toe.
Klik hier !
10:46 a.m.
donderdag, april 24, 2003
Kaat is feeling
Ik voorspel u trouwens
dat er ten gevolge van deze oorlog
een groot intern mediadebat zal ontstaan in de VS.
Dominique Wolton, lees verder.
Pleisters op de ziel
Straks naar Lomotion. Heerlijk, zo'n tentoonstelling die tot 1 uur 's nachts open is. Dat moesten ze meer doen. Het begrip loungebar wekt alvast hoge verwachtingen op !
Zo'n avondlijke uitstapje mag wel ter verfrissing van een zware maar boeiende studiedag. "Socio-emotionele begeleiding", een mond vol is dat. Hoe ver mag je gaan in het begeleiden van mensen ? Waar zijn de grenzen van privacy ? Wat als iemand je zaken vertelt die gerechtelijk niet kunnen en daardoor anderen of zichzelf schade toebrengen ?
Ook : wat met de eigen grenzen en machteloosheid, wanneer je iemand ziet wegkwijnen en die alle hulp weigert.
Enthousiasme én moedeloosheid overviel mij. Enthousiasme omdat degelijke opleidingen je sterken in je overtuiging, in je dromen ook, in je technieken om mensen te begeleiden, om valkuilen te voorkomen.
Moedeloosheid omdat je nooit de hele wereld kan helpen, omdat hulp soms geweigerd wordt, omdat er altijd meer pijn in de wereld zal zijn dan dat er ooit oplossingen en pleisters zijn.
Reageer
2:40 p.m.
woensdag, april 23, 2003
Kaat is feeling
Ik voorspel u trouwens
dat er ten gevolge van deze oorlog
een groot intern mediadebat zal ontstaan in de VS.
Dominique Wolton, lees verder.
Op zoek naar de verloren tijd
 Terwijl mijn goeie vriend T. na weekje vakantie op zijn blog schrijft dat hij zonder drukte niet vooruit kan, blijft de slechte start mij achtervolgen en blijf ik hevig verlangen daar 'de verloren tijd' van de voorbije weken toen het lichaam rustig was en het leven was zoals het moet zijn.
Nu is het lichaam 'electrified' en één en al verlangen naar de Verloren Tijd, naar de kindertijd misschien, waar ik uren door de velden korenbloemen plukte en ze overal in huis zette, waar ik konijnenholen vond en dagenlang uitviste waarheen die hingen. De tijd, toen ik oprecht meende dat onze Duitse Herder in feite een ridder was en dat dat zou blijken als gevaar mij gemeen toelachte.
Het komt wel weer goed, de plooien raken wel weer gestreken en ik moet terug naar het normale ritme van werken, van stress, van uitdagingen, waarvan ik vreemd genoeg moet toegeven dat ik zonder ook niet zou kunnen, dat ik ook van die energie leef.
Deze avond naar het stadstheater, naar Prousts zoektocht naar de verloren tijd. Proust, die zo aandachtig leefde dat hij over één geleefde minuut bladzijden vol kon schrijven.
Reageer
8:24 a.m.
dinsdag, april 22, 2003
stresskonijn
 Ik was - na een zeer deugddoende vakantie ! - pas een kwartiertje op het werk en ik had al zin, zeg maar grote zin, om de boeken bijeen te rapen en het terug op te stappen. Binnen het kwartier werd ik door mijn collega's overrompeld met nieuwe vragen, opmerkingen, opdrachten, wijzigingen in schema's, kortom : het leek alsof de hel boven mijn hoofd losbarstte.
Nu zijn mijn collega's best lieve mensen, op een paar uitzonderingen na, en konden ze er weinig of niets aan doen. Het waren allemaal zaken eigen aan het werk maar die heel eigenaardig wel binnen het tijdsbestek van 1 kwartier vielen terwijl dat anders soms niet eens op een week gebeurt.
Gelukkig was er deze avond het theater van "Het zesde bedrijf", een monoloog eigenlijk, maar zo knap gebracht dat het driekwart uur lang geboeid luisteren was. Wie zijn publiek zo lang aan het luisteren krijgt, verdient een applaus.
Ik was vooral gelukkig omdat ik mijn hersenen even mocht verwennen. Ze hoefden niets te doen. Enkel te genieten.
Zoals je, op een luie middag de koptelefoon op je hoofd zet en enkel tonen hoort en je hoofd, je hele lichaam zelfs, zich vult met muziek. Of zoals je kan opgaan in je geliefde, waarbij de gedachten er niet meer zijn, alleen een gevoel van verbondenheid, van tweeërlei-eenërlei-zijn en niet meer te hoeven zijn en terwijl je er nog nooit zo echt geweest bent.
3 uurtjes op het werk en de hele vakantie leek al een ver verleden.
3 uurtjes op het werk en lichaam en geest schreeuwden het uit, alsof ze mishandeld werden.
Soms is dat misschien ook zo.
Daarom : lang leve de film, lang leve het theater, lang leve de muziek, lang leve de liefde !
Reageer
1:59 p.m.
Het is voor Agalev Limburg
niet gemakkelijk op te boksen
tegen een rode burgemeester-minister
met een groener imago dan de groenen zelf.
Jacinta De Roeck (Agalev) in De Morgen 22/04/2003
3:33 a.m.
maandag, april 21, 2003
Het technische geslacht
Het heeft bloed, zweet en tranen en ... cake, cola, pudding, ... gekost, maar de nieuwe site is er.
Ik heb er geen zweet of tranen voor gelaten, iemand anders deed dat in mijn plaats, zonder gegrom evenwel, met oeverloos geduld, met veel trial and error en met op tijd een drankje en een hapje.
Het seksisme vierde dus weer hoogtij. "De man" achter de computer om mij te te helpen, ik achter de kookpitten.
Het enige wat ik wist - en dat is natuurlijk gemakkelijk gezegd - is hoe ik het wilde.
Het was een korte maar hevige lijdensweg. Aanvankelijk leek het eerste probleem gewoon de FTP en de integratie van blogger in mijn site. Het duurde ons echter te lang voor we door hadden dat je in een site opgebouwd met kaders, niet in één kader blogger kon integreren, dat dat een apart HTML-bestand (of frame dus) moest zijn.
Dan maar opnieuw begonnen, zelfde lay-out maar met frames. We zijn beiden niet echt frameminded, en alles wat de browser ons liet zien was teleurstellend.
Tenslotte de meest drastisch maar veruit ook de meest praktische oplossing. We nemen de hele blogger template en brengen hier en daar wijzigingen aan. Dat leek te lukken.
Heel dit gebeuren doet mij wel over een aantal dingen nadenken :
- waarom voel ik mij - net als zovele ander vrouwen - zo onzeker als het over techniek gaat ?
- waarom barsten mannen precies van zelfvertrouwen wanneer het over techniek gaat ?
- rollen die sites van andere mensen ook zomaar uit hun mouw of kost het hen ook bloed en tranen ?
- zal ik het cyberrijk altijd maar gedeeltelijk kunnen bereizen en met een kramp in het hart moeten zien hoe anderen er hele avonturen beleven ?
Ik wou dat ik vrouwen met sites kende maar behalve een vriendin-industrieel ingenieur ken ik geen enkele vrouw persoonlijk met een site, en wie industrieel ingenieur is 'telt niet mee', want dat valt ook al niet meer binnen de normale categorieën !
Na deze zeer frustrerende - maar toch leerrijke ! - ervaring kan ik maar tot één besluit komen :
vrouwen, verenig u in cyberspace ! Laat u niet kennen !
Of klinkt dit als een verkapte kreet om hulp ?
Reageer
3:11 p.m.
Onrust
 Iedere keer ik van ritme veranderen moet - van vakantie naar terug naar het werk bijvoorbeeld - dan slaap ik de vorige nachten bitter slecht. Zo ook vorige nacht. Meestal gaat het om stress die met het werk te maken heeft, maar deze nacht kon ik de oorlog in Irak en vooral het boek van Chomsky niet uit mijn hoofd zetten.
De oorlog in Irak is al geen voorpaginanieuws meer en ook geen onderwerp meer van gesprek. De (vermeende ?) verontwaardiging lijkt ver heen. Misschien zijn mensen 'blij' met de afloop, wellicht, maar toch blijven er een aantal zaken in mijn hoofd hangen waarvan ik het eigenaardig vind dat de pers er zo weinig belang aan hecht.
Zo zijn er geen massavernietigingswapens gevonden. Zo wilde Irak tijdens de vorige Golfoorlog zijn chemische en biologische wapens wel laten controleren en vernietigen op voorwaarde dat de buurlanden, met o.a. Israël, dat ook zouden doen. Ze kregen nul op het request.
Zo hebben Amerikaanse firma's nu al miljardencontracten gekregen om Irak 'terug op te bouwen'. De Amerikaanse staatsburger mag het dan wel als 'liefdadigheid' zien, (de belastingsbetaler betaalt uiteindelijk), het zijn vooral de politiek gealliëneerde bedrijven die er groot financieel voordeel bij hebben.
Zo heeft Amerika weer controle over belangrijke olievoorraden, terwijl het genoeg olie heeft. Controle over olietoevoer betekent echter controle over de belangrijkste hefboom van de internationale economie.
Als ik Chomsky moet geloven - die het boek uiteraard voor de oorlog geschreven heeft - dan zal in Irak geen democratisch bestuur komen. Daar hebben de VS totaal geen belang bij, want democratieën zijn moeilijk controleerbaar. Gemakkelijker is het om een dictator stroman te laten zijn.
Wellicht zag Saddam Hoessein - die ik hier niet goed praat - weinig of niets in dergelijke politiek en moest hij daarom 'verjaagd'.
Wat mij ook verontrustte bij het lezen van het boek, is de macht van de media. Ook tijdens deze oorlog werd duidelijk dat men zich in de VS bewust is van de macht van de media, bewijze hier van de 'embedded media'. Chomsky haalt voorbeeld na voorbeeld aan over gruweldaden, moorden, aanslagen, vooral Latijns Amerika, die nooit de Amerikaanse pers haalden. De dood van Oscar Romero (El Salvador) werd nauwelijks vermeld.
Het ware gelaat van de VS is allesbehalve fraai.
Reageer
1:04 a.m.
zondag, april 20, 2003
citaat van kaat
Hoe zwakker
en armer een klein land,
hoe gevaarlijker het is als voorbeeld.
Noam Chomsky, Lees het volledig citaat.
Iedereen maakt al eens een fout. Ik ben ermee gestopt om steeds kritiek op anderen te geven. Laat het allemaal, denk ik, ook Alloo moet hier niet over anderen beginnen. Iedereen zijn ding in zijn tijd. En voor de rest ... laat honderden bloemen bloeien, de wereld is mooi.
Siegfried Bracke in De Morgen, 19 april 2003
Reageer
10:31 a.m.
4:40 a.m.
Aan iedereen veeeeel
paaseitjes !
4:39 a.m.
vrijdag, april 18, 2003
De strijd der sexen
 Geeft de nacht inspiratie ? Misschien wel, maar ook frustratie. Omdat ik deze avond ook al een telefoontje moest doen (voor het programmeren van de video) naar iemand van het zogezegde sterke geslacht, meende ik het niet meer kunnen.
Laat ik maar eens tonen dat ik als vrouw ook mijn mannetje kan staan dacht ik ! Niet toegeven aan dat vooroordeel dat mannen nu eenmaal handig en technisch zijn.
Niet geloven dat handleidingen en broncodes mee in hun genen geschreven zijn terwijl onze genen het moeten stellen met een paar 'ingebakken' receptjes.
Dat ik beter en met meer zelfvertrouwen kook dan al mijn mannelijke vrienden - L'je incluis - toe, kan mij niet troosten !
De aanval was dus ingezet !
Ik zette mij gezwind aan deze pc en begon met de lay-out van een nieuwe site.
Alles klaar maar nog geen tekst, maar dat was niet erg. Ik zou dat zogenaamde sterke geslacht tenminste bewezen hebben dat ik het kon.
Ja hoor het is gelukt !
Maar die FTP wil nu maar niet lukken zeker ?
Brrrrr !
Ik ga toch niet opnieuw de hulp van ... moet vragen zeker ?
Reageer
4:29 p.m.
Nood aan bevestiging
 Tom heeft een nieuwe weblog. De zoveelste sedert hij er mee begonnen is en het resultaat is altijd beter.
Frustratie voor mij, want mijn hoofd is zo leeg als een lekke band als het op inspiratie voor de lay-out van een log aankomt. Ik heb massa's ideeën maar al evenveel watervrees wanneer het er op aan komt om iets van die ideeën in praktijk om te zetten.
Tom duidelijk niet, die blijft een half nachtje achter zijn pc lummelen - iets waarin hij ook al uitermate goed is - en schut het dus maar eventjes uit de losse pols.
Ondertussen zit ik op cursus HTML en Dreamweaver te leren, zit het allemaal in mijn hoofd en kan ik het wel, maar er iets mee doen ?
Ho nee.
Mijn gevoelens schipperen tussen schaamte en frustratie.
Iemand zal mij deze avond een extra knuffel moeten geven !!!
Reageer
8:50 a.m.
donderdag, april 17, 2003
Niet voor gevoelige zielen
 Thuis gekomen zette ik mij terug aan het serieuze werk, het beëindigen van een schrikwekkend boekje van Noam Chomsky (hoogleraar Massachusetts). Ik was er vorige week in begonnen maar had het - net voor het einde trouwens - laten liggen, waarschijnlijk omdat het mij juist zo verontrustte. In Het ware gelaat van Uncle Sam toont Chomsky dat Amerika niet zo'n fraaie bedoelingen heeft met al z'n invallen en controles over andere landen. Het boek toont Amerika met het gelaat van een roofdier met een oneindige honger.
Het land dat vrijheid zo hoog in het vaandel draagt steunt dictaroriale regimes en heeft daar veel belang bij. Eén dictator is gemakkelijker naar je hand te zetten dan een heel volk, tenzij die Hoessein heet blijkbaar. Invallen dan maar.
Niet voor gevoelige zielen, had bij dit boekje moeten staan.
Reageer
1:49 p.m.
Brussels is calling
 ... nu maar eens de terrasjes in Brussel uitproberen.
Gisteren zei T. nog, 'jij hebt nogal een leven !'. Ja, hij heeft gelijk.
Onlangs hoorde ik nog iemand zeggen : mijn motto is rijkelijk leven met weinig geld. Ik leef zéér rijkelijk, maar veel geld heb ik niet. Toch voel ik mij een ware prinses. Of is het omdat B. mij altijd prinsesje noemt ?
Hmmm !
3:00 a.m.
woensdag, april 16, 2003
Antwerp is burning
 ... is de titel van een waar muziekgebeuren in het sportpaleis, maar zoals de zon vandaag van katoen gaf, leek Antwerpen ook al te branden !
Het werd een heerlijke wandeling met gids in de hand. Eerst liepen we door de jodenwijk. Wat een verschil met de tijd toen ik in Antwerpen woonde ! De joden zijn welliswaar nog niets veranderd, mode lijkt hen vreemd, maar de joodse wijk leek nu wel een afgezonderde politiestaat. Tot mijn grote verbazing zag ik zelfs een politieman met een automatisch geweer onder zijn arm. In de joodse wijk is zelfs een klein containerkantoortje met stand-by politie om vlug te kunnen interveneren.
De wandeling onder dergelijke zon bracht herinneringen boven aan mijn verblijf in Jeruzalem, ook daar waren machinegeweren schering en inslag.
 We liepen verder richting kaaien alwaar ik nog es het prachtige en grappige zwart-wit Huis van Roosmalen bewonderde van bOb Van Reeth. Als ik mijn gids mag geloven was hij de eerste die met dergelijke architectuur begon, en het valt inderdaad op dat op die kaaien nog een paar architecturale juweeltjes te bewonderen zijn.
Daarna liep de wandeling richting Antwerp Six, met Van Beirendonck op kop, want door tijdsgebrek en voornamelijk door nieuwsgierigheid had ik enkel tijd voor één modewinkel. Het werd dus de garage van "Walter", gehuisvest in een klein zijstraatje en weg van de drukke winkels in de Nationale straat.
 Een wandeling van tien kilometer werd het, langsheen kleine steegjes als de bekende Vlaeykensgang en prachtige café's als het Zuidterras.
Antwerpen is een stad die leeft en die mij vaak met heimwee vervult. Heimwee omdat ik er een prachtig jaar heb doorgebracht toen ik op het "Zuid" woonde en met mijn vriendje het weekend doorbracht met bezoekjes aan de Vogelmarkt en lange luie middagen op Linkeroever.
Eigenlijk zou ik best terug naar Antwerpen willen. Jammer van het zwarte politieke klimaat.
Reageer
10:52 a.m.
terrasleven
 Gisterenavond waren het nog tot in de late uurtjes de terrassen van Leuven, vandaag worden het, maar iets vroeger dan, de terrassen van Antwerpen !
En het modemuseum, en Dille & Kamile, en de Schelde, en ... en ...
PS : "Let me entertain you !" was gisterenavond een groot succes. Alleen was ik het niet, maar showbeest B. !
Reageer
2:23 a.m.
dinsdag, april 15, 2003
's Morgens swingend naast bed
 Naargelang 'mijn mood' 's programmeer ik 's avonds dikwijls de stereo met een wekker-lied.
Rond zeven uur schalt het dan door alle boxen, en aangezien de kamer niet zo groot is, zorgt de korte afstand tussen de muren voor een sterke accoustiek en waan ik mij bijna in een concertzaal.
Meestal kies ik rustige muziek, very relaxed, easy going.
Deze morgen - ik was het al vergeten van gisteren, zo wakker ben ik 's morgens ook niet - schalde hier om 7 uur uit volle borst Robbie William "Let me entertain you".
Nog geen minuut later stond ik al te swingen naast bed. Ik zette het liedje in replay en een half uur later, met tandenborstel in de hand, was ik al de ster van de dag. Want ik zong uit volle borst 'let me entertain you'.
Het belooft voor de mensen die ik vandaag zie, de vrienden voor deze avond.
Let me entertain you !
Reageer
12:59 a.m.
maandag, april 14, 2003
Het huis dat ik ooit zal hebben.
 Het leek wel de opening van een pretpark. Nog voor het openingsuur van tien (ook al een uur dat beter bij een pretpark dan wel bij een winkel past) stonden mensen te drummen aan de ingang.
Mensen van allerlei rang en stand overigens, want terwijl zij buiten in het zonnetje hun ongeduld botvierden op de betonnen blokken voor het gebouw, observeerde ik hen vanuit de luie zetel in de wagen, inclusief goeie muziek (en gezelschap, niet te vergeten.)
Ikea, door sommige mensen vervloekt (zij die onhandig zijn, zeg ik dan !) en door andere aanbeden.
Ik behoor bijna tot de laatste soort. Bijna, omdat het aanbidden niet in mij zit, maar ik ben wel een grote fan omdat Ikea twee van mijn diepe levensvragen beantwoordt. De eerste is : hoe kan je op een kleine ruimte zo praktisch en gezellig mogelijk wonen ?
De tweede vraag is : hoe organiseer ik mijn rommel op dergelijke wijze dat het niet alleen praktisch is maar in het beste geval ook nog decoratief ?
Het antwoord is simpel. Denk in kubieke meters.
Bij ieder bezoek word ik trouwens ook beloond. Ik kom altijd terug met goeie ideeën en vooral veel dromen.
Over het huis dat ik ooit zal hebben, de ruimte, het terras.
Zoals ik ooit planten zal hebben die nooit doodgaan, kasten zal hebben die altijd stevig en waterpas staan, een huis zal hebben dat piepklein is maar de faciliteiten van een fuifzaal.
Want als ik maar lang genoeg naar Ikea ga, dan leer ik mijn bezoek vast nog het plafond als dansruimte te gebruiken !
Reageer
6:26 a.m.
zondag, april 13, 2003
Het lichaam is inschikkelijk...
Het licht buiten, de vernieuwde moedige poging van de zon en de sappige blaadjes die zo hard hun best doen buiten waren de grootste verleiding. De spiegel, het innerlijk gevoel van opgesloten te zijn in teveel lichaam waren dan weer alarmerend. Ik moest weer beginnen met bewegen.
Ik kan best begrijpen dat sommige mensen het haten om te lopen. Wanneer je op goed geluk begint, strand je na een tiental minuten al gauw op een protesterend en uitgeput lichaam. Het weer en de lente mogen dan nog zo mooi zijn, het lukt niet.
Wat ik voor heb op anderen is niet mijn conditie (meting van mijn hartslag deze avond bleek dat hij toch nog in de zone 'goed' zat), niet mijn gewicht (teveel !), en ook niet in mijn huidig kunnen wat afstand en snelheid betreft, want beiden zijn laag.
Wat ik voor heb is ervaring, de wetenschap dat je heel zachtjes aan moet beginnen en dat zelfs een klein beetje discipline gauw beloond wordt. Het lichaam is inschikkelijk, wat mensen ook denken. De eerste dagen sputtert het, in de tweede (moeilijke !) fase zal het zelfs ronduit protesteren.
Maar ik weet dat daarna het heerlijk gevoel komt. Heerlijk in lichaam en geest. Een overwinning, niet in de zin van een oorlog tegen het lichaam, maar integendeel, de overwinning van lichaam en geest die elkaar weer vinden, van nog meer energie, kortom van goed in je vel zitten.
En ja, er was het calorierijke en vooral warme ontbijt met de vrienden.
Ik kan mij niet voorstellen dat het even gezellig zou geweest zijn mocht alles afgestemd geweest zijn op een caloriearm en vooral vetarm ontbijt. De geur van versgebakken chocoladebroodjes, croissants, brood, dat kan je toch niet vervangen door magere yoghurt en fruit ?
Na de gevulde en zeer tevreden magen kwamen we evenwel allemaal, gelukkig zonder schuldgevoelens, tot hetzelfde besluit.
We moeten meer bewegen. In mijn taal lopen dus.
11:04 a.m.
zaterdag, april 12, 2003
het huis geurt naar vakantie en vrienden
Bijna het hele weekend in het teken van vrienden en etentjes, ... morgenvroeg nog een leuk ontbijt zelfs, het zal mijn kook- en bakkunsten hopelijk ten goede komen.
Dankzij de vakantie ook weer de geur van heerlijk vers brood en muffins, zelfs een poging ondernomen om croissants te maken. De yoghurt moet dan weer nog heel wat uren fermenteren.
Het huis geurt naar vakantie en vrienden.
Het zijn korte nachten, maar heerlijk lange dagen.
Reageer
9:00 a.m.
vrijdag, april 11, 2003
Amish in West-Vlaanderen
Deze namiddag een tentoonstelling in eigen stad bezocht, een fotoreportage over grote gezinnen in Vlaanderen en Nederland.
Ik kon mijn ogen niet geloven. Er zijn niet alleen veel meer grote gezinnen dan ik dacht, ze zijn ook veel groter. De fotografe had trouwens een minimumgrens : 8 kinderen onder de 25.
Groot was mijn verbazing toen ik een portret zag van een ware Amish-familie in West-Vlaanderen. Voor alle zekerheid - misschien hadden ze gewoon een bepaalde voorkeur voor kledij - zocht ik het nog eens na in de catalogus waar ook de interviews te lezen waren. En ja hoor, ze bekenden zichzelf tot een strekking binnen de Amish gemeenschap. 30 leden telt hun (kleine) kerk, waarvan ongeveer de helft het eigen gezin.
Wonder !
Reageer
9:34 a.m.
communicatie
"Het probleem met jullie twee is communicatie", zei hij, en hij vervolgde dat hij het toch jammer vond dat een vriendschap van jaren een plotse dood stierf door het plots niet meer communiceren.
Ik kon het alleen maar beamen.
Wat doe je, als je meent dat er grote problemen zijn en de ander - met wie je inderdaad al jaren een meer dan behoorlijke vriendschap hebt - blijft zwijgen ? Wat doe je wanneer je die andere in een neerwaartse spiraal ziet gaan en opeens merkt dat die andere aan jou geen boodschap heeft.
Nog even proberen, met een brief misschien.
Ook dat heb ik geprobeerd.
Maar geen communicatie van de andere kant, behalve ontkenning. Er is niets mis.
Niets meer aan te doen denk ik dan. Problemen kan je maar oplossen als je ze onderkent.
Hij heeft natuurlijk gelijk. Er is iets mis met de communicatie.
Reageer
3:26 a.m.
Stemadvies
Deze morgen begonnen met de Stemtest van de Standaard. Ik deed het naar aanleiding van een gesprek met mijn buurvrouw die na het invullen van deze test bij een partij kwam waar ze helemaal niet wou voor stemmen.
Ik kwam er goed vanaf. De test bevestigde mijn voorziene keuze.
Voor wie de basisideologie van de verschillende partijen kent kan het echter niet moeilijk zijn. Uiteraard kruis je die waarden aan die je belangrijk vindt en het zou al wonder zijn dat je geen weet hebt welke waarden door welke partij vertegenwoordigd worden.
Ik veronderstel dat de test dus niet slecht is voor zij die dat niet weten. Dus als je het nog niet weet : daarheen dus !
12:47 a.m.
donderdag, april 10, 2003
Bekende Vlaming
Gisterenavond kwam B. nog langs. Het was laat, T. en ik zaten in de Stukbar wat na te praten over de film. B., van nature een showbeest, verscheen op dit nachtelijk uur vol bruisende energie alsof hij nog twee fuiven voor de boeg had.
We babbelden wat af : over het medialandschap waarin hij zich bevindt en waar straffe verhalen nooit ver te zoeken zijn.
Nu en dan tuitten onze oren bij het horen van zoveel madness.
Straks komt hij nog langs om te eten. Voer genoeg voor weer hele bladzijden blog.
Alleen zijn Bekende Vlamingen hier geen onderwerp.
8:48 a.m.
woensdag, april 09, 2003
La raison du plus fort
 Net terug van La raison du plus fort, een documentaire die de schrijnende armoede in de banlieus in verschillende Franse steden in beeld brengt. Na de film was er een gesprek met de regisseur Patric Jean, maker ook van "Les enfants du borinage".. Het bleek geen simpele zaak te zijn om mensen in armoede aan het woord te krijgen.
Doorheen de film beklemt je het gevoel van wanhoop, want niemand heeft een antwoord. Armoede is uiteraard een kluwen van problemen, maar ze zijn verre van gemakkelijk op te lossen. Wat doe je in een stad als Amiens die geteisterd wordt door een grote werkloosheid ?
De documentaire liet ook zien hoe armen geografisch doorheen de geschiedenis 'uitgestoten' zijn. Vroeger woonden ze in het centrum van de stad, nu worden ze verdreven naar de voorsteden. De trams en bussen van en naar de stad hebben hun eindhalte netjes aan de rand van de stad. Late ritten zijn er niet. Volgens de geinterviewden een bewuste strategie : men wil armen uit de stad houden.
Schrijnend was ook het justitiële aparaat. Een man, allochtoon, vast werk, nog nooit veroordeeld, 19 jaar, wordt aangehouden door de controle van de metro omdat hij geen ticket heeft. Hij wordt fysiek mishandeld en slaat terug. Het geheel is op band opgenomen door de bewakingscamera's. Zijn advocaat zegt terecht dat fysiek geweld niet kan, maar dat dit ook geldt voor de controleurs van de metro. Zij waren begonnen, en dat kon hij aantonen door die video's.
Niet nodig, zei de rechter, we hebben genoeg informatie. De man werd opgesloten wegens fysiek geweld.
Of de radeloze gevangene die dag na dag zijn kalmeringsmiddel krijgt en geheel buiten zichzelf raaakt wanneer ze het vergeten. Hij smeekt om dat ene pilletje, maar wordt op gesloten.
Of de man in de gevangenis die zelfmoord wil plegen en als straf in de isolatiecel gestopt wordt.
Geen happy film, helemaal niet. Ik bewonder de regisseur dat hij met zo'n moeilijk onderwerp durft uit te pakken.
"Zal je film iets veranderen", vroeg iemand uit het publiek.
Misschien iets kleins, zei de regisseur, zoals die verantwoordelijke uit de gevangenis die de affiche van de film in de refter van de cipiers ophing...
Ik wou dat ik de rest van de avond had kunnen doorbrengen met de regisseur. Zo'n man heeft vuur in de ogen en een bewogen hart.
Ik zou er zoveel van kunnen leren.
3:58 p.m.
zelfreinigend lichaam
 De schuldgevoelens om voorgaande blog - en vooral het gebrek aan activiteit - werden zo groot dat ik maar meteen een bezoekje aan het sportkot gebracht heb om me daar een uurtje in het zweet te werken.
Het lichaam juichte, ik zuchtte, maar de boodschap is duidelijk : ik moet weer met looptraining beginnen.
De gedachte weer te gaan lopen - het is geleden van de voorbije zomer - valt wel mee, het is nu eenmaal een prachtsport, maar ik zou nu nog een zelfreinigend lichaam willen, want al dat gedouch en al dat omkleden...
Soit, de eerste stap is weerop gezet, of moet ik zeggen : de eerste kilometers gelopen ?
7:31 a.m.
home, sweet home
De enig echte opdracht vandaag – die trouwens gisteren al moest vervuld worden – is : naar de Schapenstraat gaan om er het ongebruikte ticket van Proust te droppen en al zo de centjes terug te krijgen. Nu ligt die Schapenstraat amper een kilometer van mijn huis, een kwartiertje wandelen misschien, en toch zie ik er tegenop als de dood. Ik wil niet naar buiten, ik wil hier in mijn biotoop blijven en alles moet maar naar mij komen.
Gisteren lukte dat aardig, want er kwam allerlei lieflijk bezoek. Het diepvriesje was gevuld zodat ik nog een meer dan fatsoenlijke maaltijd kon toveren zonder mijn huis te moeten verlaten. De film ging ook al niet door, wegens barstende hoofdpijn van mijn partner in movies.
Alles wijst erop dat het vandaag weer zo wordt, want aan contacten geen gebrek. Zusje belde al enthousiast een uurtje en als we elkaar niet vinden via telefoon is er nog altijd msn.
Waarom moet een mens naar buiten ?
Voor de boekenbijlage bij de Morgen natuurlijk. Maar zou ik die niet eens een weekje kunnen missen ?
2:20 a.m.
dinsdag, april 08, 2003
Kaat is feeling
Zie citaat van kaat :
Oorlog is voor ons een smetteloze aangelegenheid
geworden : lichtstippen op een beeldscherm,
tuimelende analyses en tabellen,
een zandstorm van opinies,
een mogelijkheid om hoogdravende
morele bewogenheid te etaleren,
risicoloze erudiete beschouwingen te maken
en standpunten in te nemen
die het dak niet van onze huizen
zullen blazen.
(Erwin Mortier)
De Morgen 19/03/2003
Iedereen terug
 ... en dat is maar goed ook. Gisteren bij een warme chocomelk wat bijgepraat. Op de kalender lijkt het niet veel, een vier tot vijftal dagen, maar ze hebben mijn fysieke en emotionele krachten tot het einde gedreven. Ik zat er gisteren maar geradbraakt bij.
We wisselenden verhalen uit. Cleveland dat vriendelijk was maar 'waar niets te zien was' (oei !) en ... hoe hij gewaarschuwd was om toch maar niet alleen buiten te gaan 's avonds. Dat had hij natuurlijk wel gedaan, zorgeloos en er was ook niets gebeurd. Bevestiging van de angstpsychose die de Amerikanen in de ban houdt ?
Toen ik jaren geleden in New York werkte (op de grens tussen Harlem en the Bronx, ik was een zeldzame blanke !) kreeg ik ook voortdurende waarschuwingen niet alleen buiten te lopen. Zelfs de politie kwam met de wagen zachtjes op mijn tempo aangereden en bood me een lift aan.
Er is niets gebeurd, maar ik besefte later wel dat ik ook wel geluk had, want tot in onze tuin vonden we gebruikte naalden en crackdoosjes. Toen ik in New York ging werken wou ik maar één ding : weg uit België, een andere wereld, andere ervaringen.
Die doelstelling werd alvast verwezenlijkt !
Deze avond eerst een etentje met een lieve vriendin en daarna met T. naar Bloody Sunday. Het leven wordt weer heerlijk normaal !
Reageer
4:45 a.m.
vrijdag, april 04, 2003
Kaat gaat er even uit !
7:43 a.m.
donderdag, april 03, 2003
relatie op de agenda
 Ik moet het voorlopig zonder mijn lieve vriend stellen die een 'weekendje Cleveland' (VS) voor de boeg heeft. In alle drukte in ons beider leven, allerlei bizarre gebeurtenissen in ons beider leven lijkt het bijna alsof we het spoor naar elkaar en onze goeie babbels kwijt geraken. We komen ook niet meer toe aan een avondje uit, terwijl het misschien nu net zo belangrijk is om te ontspannen en lekker bij te kletsen.
Het leert mij wel : relaties moet je verzorgen, anders gaan ze dood. Daar heb ik trouwens al pijnlijke ervaringen mee !
Maar goed, maandag hebben we onze agenda bij elkaar gelegd en er zijn weer heel wat avonden gereserveerd.
Anders komt het er niet van.
Er is altijd genoeg werk, er zijn voldoende vergaderingen, mensen genoeg die anders beslag op je willen leggen.
Mooi niet dus !
Ontslag genomen
Mail geschreven naar de hoofdredacteur van Tertio. Ik schreef er freelance wat onder de noemer human intrest viel. Ik deed interviews voor hen en berichtte over tendenzen in de jongerenwereld.
Tertio wou een kritisch blad zijn maar is daar volgens mij niet in geslaagd. Het blad is bitter geworden, als een oude man die maar blijft zeuren om de goeie oude tijd en geen voeling meer heeft met de cultuur van vandaag. Ik heb het hen ook heel eerlijk geschreven.
Het deed deugd, zo'n beslissing. Deugd aan het hart.
En dat hart blijft belangrijk.
9:46 a.m.
woensdag, april 02, 2003
Kaat is feeling
Zie citaat van kaat :
Het is de verbeelding
die de realiteit creëert.
(Eric De Kuyper)
In een interview nav 'Proust',
De Morgen 6/03/2003
Een vreemde voor zichzelf
Deze morgen het slot van 'De vreemdeling' van Camus gelezen. Het is een dun boekje dat enige maanden geleden tegen promotieprijs bij De Morgen te verkrijgen was. Veel speculaire dingen gebeuren er niet in het verhaal, behalve dat het eindigt op een moord - zonder passie, zonder directe aanleiding en executie van het hoofdpersonage.
We volgen het hele boek door het leven van een man in Algiers. Zijn leven is dat van Jan Modaal. Hij gaat werken, in het weekend gaat hij naar het strand. Hij slaat babbeltjes met zijn buren, hij heeft een vriendin. Het verhaal begint met de dood van zijn moeder. Hij gaat er naar toe, zonder veel verdriet. Ze leefde in 'een gesticht' en hij had weinig band met haar. Hij heeft geen genoegen in haar dood, maar is er ook niet van onder de indruk.
Hoe verder je het boek leest, hoe meer beseft dat dit zowat zijn hele leven is : totale onverschilligheid. Soms is die onverschilligheid zelfs benijdenswaardig, want hij kent geen verdriet in zijn leven, geen frustraties, geen angsten, het is hem - zoals hij meermaals zegt -allemaal gelijk.
Bijna per toeval vermoordt hij in het weekend een man. Omdat hij geen wroeging toont - waar het gerecht zwaar aan tilt - krijgt hij de zwaarste straf. Breekpunt lijkt zijn gebrek aan verdriet voor zijn overleden moeder te zijn geweest. Of hoe een maatschappij je emoties oplegt en je als 'buitenbeen' beschouwt als je ze niet hebt.
Maar toch, ik hou het op die totale onverschilligheid. De man was immers bovenal een vreemde voor zichzelf.
7:43 a.m.
dinsdag, april 01, 2003
Angst voedt agressie
Of : maak je kiezers bang genoeg,
zeg dat je een leger hebt en je wordt president !
Eindelijk nog eens naar de film geweest. Met H. had ik een afspraak voor Bowling for Colombine. Iedereen zou de documentaire film moeten zien. Het uitgangspunt is de vraag hoe het mogelijk is dat een paar jongeren van rond de 16 een ware moordpartij, tijdens daglicht, op hun middelbare school hielden. Hun doden waren willekeurig, al doodden ze eerder zwarten dan blanken.
De film is ook een aanklacht tegen NRS (National Rifle Society) die het recht op bezit van vuurwapens door dik en dun verdedigen. Spreekbuis voor deze vereniging is de voormalige acteur Charles Heston. Deze laatste kwam als dom en arrogant over. Op de vraag waarom in de VS zoveel moorden zijn door gebruik van handwapens opperde hij omdat de VS etnisch misschien het meest divers was.
Een week na de doden op de middelbare school in Colombine, een week nadat een zesjarige een andere zesjarige doodgeschoten had, twee maal dus, organiseerde deze vereniging van verdedigers van het recht op wapenbezit een grote bijeenkomst in de door rouw getroffen steden.
Alle geïnterviewden in de documentaire waren eensgezind over de noodzaak van het bezit van een wapen: je moet je gezin verdedigen. Iemand zei het zelfs met deze woorden : wie zijn gezin niet verdedigt, geen wapen heeft, is niet verantwoord bezig.
De boodschap van de film was duidelijk : de Amerikanen zijn bang. Ze zijn vervuld met angst. De media en de politici voeden maar al te graag dit gevoel. Terwijl de criminaliteit met 20 procent gedaald is, is de berichtgeving over criminaliteit met 600 procent gestegen. Onveiligheidsgevoelens zijn goede kweekvijvers voor partijen die uit zijn op veel macht. Veiligheid is immers een basisbehoefte. Je kan mensen niet meer tot je partij lokken door ze eten te beloven. Maar laat een heel land zich onveilig voelen en zeg dan : ik ben de grote man, de grote papa die je zal beschermen, ik zal al het kwaad uit je wereld bannen. Wanneer je ze genoeg bang maakt, heb je ze een leven lang. Als slaven zelfs.
1:02 p.m.
|
|
| |
|
|
|
